Ne çok blog annesi varmış meğer! Hamile kaldığımda keşfettiğim blog dünyası beni bugünlerde iyice esir aldı.Neredeyse birkaç hafta öncesine kadar sadece şu blogu takip ederken yine aynı sayfada adına rastladığım Delianne'yi de büyük bir hevesle okudum,Allah'tan çok kısa zamandır blog tutuyormuş.

Çok tuhaf bir deneyim aslında blog okumak.Birinin günlüğünü okumak gibi ;keşke hiç okumasaydım dedirten cinsten bir eylem de olabiliyor zaman zaman.Örneğin bazı okuduklarım canımı çok sıkıyor.Çocuğunu ağlamaya bırakan bir anneyi (isteyerek değil,o sırada başka türlüsü elinden gelmediğinden) okuyorum mesela,bebecik ağlarken uyuyakalmış; bu bana dert oluyor.Neden o minicik kuzuyu ağlamaya terk etti?O sırada yapması gereken neyse onu yapacak bir başkasını bulamaz mıydı?Bebecik ağlarken kim bilir ne kadar üzüldü?Gözlerinden yağmur gibi yaşlar aktı belki de..Bu soruları düşünürken uykum kaçıyor özellikle yatmadan önce okumuşsam.Ben de pek normal sayılmam herhalde..Delianne empatiyi abartıp bazen bitkilerle bile empati kurduğunu yazmış bende de bu hal bebekler ve çocuklar için fazlasıyla mevcut.anne olmadan da böyleydim ama annelik sonrası hiç dayanamıyorum ağlayan ve ilgisiz bırakılan miniklere.

Blog okumanın iki türlü etkisi daha var üzerimde:Sadece bende var sandığım bazı güzelliklerin (kitapçılarda saatler geçirmek,kitap okuma hastalığına sahip olmak gibi) başkalarında da olduğunu -hem de azımsanmayacak oranda- görüp birazcık üzülürken bir taraftan da sevinmek aslında buna.Yalnız değilim duygusunun o eşsiz tadına varıyorum böyle durumlarda.

Yazmak da okumak da güzel şey velhasıl-ı kelam.Selam olsun yazana da okuyana da..