Oğlum bugün tam 6 aylık!
Hayatımın en renkli altı ayıydı.Kuzuyu hastaneden eve getirdiğimiz o güzel günden bugüne neler oldu anlatmak çok uzun sürer.Mevcut durum itibariyle evin her odası bir şekilde onun eşyaları ile dolu.Mutfağa giriyorum biberonu,mamaları(yeni başladığımızdan deneme amaçlı birkaç çeşit),ana kucağı(mutfak masasının üstünde,ben iş yaparken beni seyrediyor),evyenin içinde sebze çorbası yapmak için kullandığım cezvesi..Oturma odasında park yatağı,içinde oyuncakları (henüz çok az;çıngırak ağırlıklı),girişte ayakkabılığın üstünde her çıkarken unuttuğum emzik askısı..Bir dağınıklıktır almış başını gidiyor ve ben bu dağınıklığı çok seviyorum!!Hani okuldan eve dönersin,annen kurabiye pişirmiştir,kokusunu uzaktan alırsın,için sıcacık bir mutlukla,güvenle dolar ya işte öyle hissettiriyor bana oğlumun eşyalarının evi işgali..Çamaşır askısındaki minicik çoraplar,tulumlar,rengarenk önlükler içimi huzurla-keyifle dolduruyor.Markete gittiğimde onun için de bişeyler almak artık üç kişilik bir hayatım olduğunu farkettiriyor.
Küçücük bir insan olarak onu izlemek,kendince hayata ayak uydurmasına tanık olmak inanılmaz bir deneyim.Her geçen gün hayretle farkediyorum ne kadar büyüdüğünü.
İyi ki geldin canım oğlum,iyi ki bizi seçtin anne-baba olarak..