Hepsi bu. ''OL '' dedi ve oldu. Kim? O. Onun kim olduğunu sen biliyorsun. Ben benimkini biliyorum.

Çok acı var. Çok çok fazla. Çok yanlış, kötü, olmaması gereken şey var ve senin elinde sadece kendi kalbin var. Başka hiçbir şeye hükmün geçmiyor. Kalbin tek yol arkadaşın. Bir de bedenin. Ruhunun ekranı o. Bedenine baktığında nerede arıza varsa, o ruhunda da var. Sana her gün mektup gönderiyor ; ağrıyan eklemler, patlayan çıbanlar, akan iltihaplar, dökülen saçlar, kırılan tırnaklar sana bir şey söylüyor. Bak diyor, burada bir şey oldu, bak ona, bakmazsan hep devam edecek o yaradaki sızı.

Şikayeti maskeleyen modern tıp burada çuvallıyor. Mektupları alıp bulamayacağın bir yere saklıyor. İçerde herşey yolunda zannediyorsun ve dışarıya bakıyorsun. Anneni, babanı, kardeşlerini suçluyorsun, kayınvaliden-eltin- görümcen böyle olmasa huzurlu olacağına inanıyorsun, kocan biraz daha akıllı-düşünceli-romantik olsa senden iyisi yok. Evinin ön cephesini boyayan insanlar gibi, sosyal medya denen kayıp ruhlar ormanında habire mutluyum diye bağırınca senin mutluluğunu kıskanacaklar sanıyorsun.

İyileşmek istiyor musun? Sahiden iyi olmak. Beden-ruh-kalp-zihin dengesi istiyor musun? Gözlerini kalbine çevireceksin

Biz senin göğsünü açmadık mı?

Sen o kalbin kapısını bir yerde kapattın, canın o kadar yandı ki bir daha o acıyla karşılaşmaktansa ölürüm daha iyi dedin ve o yaşta kaldı ruhun.  Geri döneceksin. Elektrik düğmesine basacak ve o yaşını karşında seni beklerken bulacaksın. Acı da orada olacak. Bıraktığından daha büyük. Çocuk ve acı el ele seni bekliyor olacaklar.

Yapabileceğin iki şey var:

1. Ölürüm daha iyi de tekrar, ışığı kapat ve çocukla acıyı odaya kilitle

2. Odaya gir. Çocuğun elini tut. ''GELDİM'' de. ''Geldim ve acının içinden birlikte geçeceğiz şimdi, korkacağız, ağlayacağız, dövüşeceğiz, sonra acı küçülecek ve bitecek.

Korkuyor musun? Ben de korkuyorum. Ama korkmayanlar var biliyor musun küçüğüm? O yoldan geçmiş ve sağ kalmış olanlar.

Onları buldur bize, ''kün'' diyen. Ol de ve olsun..