Emre'nin kreşte ilk yılı tamamlamasına az kaldı. Aynı yaş grubunun anneleri ile sohbetlerimizde sık sık  ilkokul meselesi gündeme geliyor ve kaçınılmaz olarak şu soruyu soruyorum kendime:

-Çok şakacıyım ben değil mi anne? Önce gelmiycem dedim sonra geldim (Sabah yeni başlayan çizgifilmi bırakmak istemedi önce , ben çıkıyorum diyince de koşa koşa geldi)

-Başka marketlerde brokoli bitmiş olabilir ,o zaman Midtown'a gidebiliriz almak için (Büyük alışveriş olarak avmyi tarif etmeye çalışıyormuş , okul yolunda görünce neden gitmediğimizi sordu. Ordan alacak bişeyimiz yok diyince böyle dedi)

-Neden beni okulda yalnız bırakıp gittin?( Gece uyanıp bunu sordu, ühü ühü ühü)

-...değil mi? (  Her cümlesinin sonunda mutlaka)

-Uyumana izin verdiğim için çok mutlusun değil mi?

-Eren, seni seviyorum (Kulağına  fısıldayarak)

-Çatingtın mı? Çok saçma bir isim. (Chuggington trenler çizgifilminin jenerik şarkısını söylerken)

- Hayır anne çünkü biz Max'la ayrıldık .(Okul keyifli miydi soruma cevap olarak)

-Sen bana bağırırsan ben de sana kızarım , olacağı bu! ( Aynen bu cümleyi kurdu)

-Beni mutlu edecek bişey yapar mısın anne? Kalbim buruşmuş çünkü (Burulmuş demek istiyor galiba).

-İsimleri hatırlayamıyor. Beyza'ya Ceyla diyor mesela.

Bir haftadır çok uyumlu ,neşeli. Birkaç gün önce istediği markete gitmeyip bir sonrakinde durdum diye market içinde yarım saat son ses ağladı. Gelen giden hayretle beni izledi . Sabırla bekledim. Baktım olmayacak karga tulumba arabaya götürdüm. Bir-iki gün sonra ''Ağlamak güzeldir'' demiştim başka bir vesileyle , ''Markette o yüzden ağladım zaten'' dedi.

Erkekler ağlamaz sonucu çıkarabileceği hiçbir cümle kurmamaya çalışıyorum. Duygularını ifade edebilsin istiyorum küçükken de büyüyünce de. Umarım doğru yapıyorumdur. Üç yaşına kadar neredeyse hiç ağlamadı Emre. Kendisine zarar vermediği müddetçe her istediğini yaptı . Mesela:

Mikropludur diye çok tedirgin olan, çocuğunu hastaneye getirmeyen anne arkadaşlarım var. Biz öyle değiliz.

matkap elinde 1 yaşından beri

Sabah 6 civarı. Alt komşumdan helallik almalıydım.

Hijyen mi? O da ne?

bagaja koydurmamış ilk aldığımızda bisikletini

hala çok seviyor mutfak işlerini

evimiz kirlenir tasası yok görüldüğü üzere

Üç yıl içindeki ağlama açığını bu yıl kapatıyor sanırım. Genellikle  uykusunun eksik olduğu günlerde herhangi bir nedenden ağlamaya başlayıp uzunca bir süre ağlıyor. Ve ben buna dayanabiliyorum! Ağlamasın diye her dediğini yapsam bile mutlaka bişey bulup gözyaşlarını akıtacağını sayısız tecrübeyle öğrenmiş bulunuyorum .

Pedagoğumuzun söylediği çok güzel bir şey var. Özellikle okuldan çıktığında olmayacak şeyler için tutturduğunu anlatmıştım .''Sınırlarını görmek istiyor. Sınırlarının duvarlarına dayanmak istiyor, siz her istediğini yaparak o duvarı esnettikçe esnetiyorsunuz ,o da çarpmak için zorladıkça zorluyor''

Deneyerek , yanılarak, gülerek ve ağlayarak geçirdiğimiz neredeyse dört yıl oldu. Onlarca kitap okudum kiminin çok faydasını gördüm , kimini anında gözardı ettim.


Bu iki kitapla ise ağlamanın bir ihtiyaç olduğunu , engellenmemesi ve ertelenmemesi gerektiğini  iyice anladım. Bir de neyi anladım biliyor musunuz?

Her çocuğun ebeveynine kendi kitabını yazdırdığını:)

Not: Tam bir yıl önce yazdığım yazı:

 http://aydinlikyuz.blogspot.com.tr/2013/03/tunel-ve-isik-meselesi.html

Suaygırı olmayı sıkıcı bulup başka bişey olmaya çalışan küçük suaygırının öyküsü. Çok tatlı ,çok sevimli muhteşem resimler, eğlenceli bir metin. Dillere dolanan bir şarkı da bonus : Suaygırı olmak istemiyorum yo yo yo...

Tübitak yayınlarının tüm kitapları gibi tam da yazdığı yaş grubuna hitap ediyor. Kısa cümleler , güzel resimler


Kardeşe hazırlanırken çok okuduk bu kitabı. Metin biraz karışık, çocuğuna maymun ve yılan hediye eden bir ana-baba var. Bazı yerleri değiştirerek okuyordum . Görselleri ve kardeş meselesini anlatışı güzel.
Bu benim oğlumun 3-4 yaş sendromunun kitaplaştırılmış hali :)



Çocuklara ''saçlarınızı tarayın'' mesajı vermeye mi çalışıyor anlamadım , görselleri beni benden aldı. Harika şahane, inanılmaz!


Bu mükemmel kitabı okumayan varsa küserim. Çocuklarımızı dinlemenin ne kadar önemli olduğunu öyle güzel anlatıyor ki...Gergedanlara olan sempatim arttı resmen. Ayrıca anne ya bilgisayarda  ya telefonda ya da ayaklarını uzatmış dinleniyor baba ise çamaşır sepeti ile merdivenlerden iniyor. Maço babalar tuhaf sorularla karşılaşabilir ,demedi demeyin.

Daha onlarca var ,bunlar ilk aklıma gelenler. İyi okumalar efendim.

Uyku neden ve nasıl bu kadar sorun olabiliyor? Bazı anneler yalan mı söylüyor üç günde kendi kendine uyumaya alıştı bebeğim derken. Kafam çok karışık , karışıklık bir yana dünyam altüst olmuş gibi.  Etrafımda olan bitene ilgi gösteremiyorum , alınganlığım had safhada , çok sevdiğim bir tanımlama yapacak olursam ''oryante ve koopere '' değilim.

bakıcı çocukla ilgilenirken ben :)

Eren doğduğunda bu kadar zorlanacağımızı düşünmemiştik. ''Nasıl olsa evdeyim , Emre kreşe gidiyor , işe başlayana kadar idare ederim'' diye planlıyordum. Kazın ayağı öyle değilmiş  ; Eren gazlı-sıkıntılı yani uykusu az bir bebek olunca , Emre gündüz okulda uyumayıp ,eve geldiğinde öfke krizlerine tutulup bizi cinnet noktasına getirince acil anonsları eşliğinde bakıcı aramaya başladık.

Bakıcı ajansı vasıtasıyla gelen ilk aday genç bir kızdı ve ben hemen olur dedim. İkinci aday bir tanıdık sayesinde geldi, ona da olur dedim :) Eşim ikisine de olmaz dedi !

Üçüncü aday yine tanıdık biri sayesinde geldi ve dört aydır bizimle. Şimdiki bakıcımızla birlikte üç bakıcı deneyimimiz oldu son tahlilde. İlki İstanbul'da , ikincisi Urfa'da ve sonuncusu Bodrum'da olmak üzere. Yaşadığımız şehri değiştirmeden bakıcılarımızı değiştirmedik sonuca bakılacak olursa. Bazen ayda bir bakıcı değiştirenlere denk geliyorum sosyal medyada ve epey şaşırıyorum. Aslında şaşıracak birşey yok. Bütün insan ilişkilerinde olduğu gibi bakıcı -aile etkileşimi de çok katmanlı bir olgu.

Biz bakıcılarımızdan memnunduk-memnunuz çünkü herşeyden önce onlara muhtacız. ''Aman bu giderse başkası gelir'' ya da ''Annane-babanne bakar'' deme lüksümüz yok. Anlaşabildiğiniz bir bakıcı ile çalışmanın tam bir piyango olduğunu biliyoruz. Bu nedenle hoşnut kaldıysak hoşnut etmeye uğraşıyoruz. Çalışmıyor bile olsaydım bir yardımcım olmasını isterdim (ekonomik durum elveriyorsa tabi) çünkü çocuksuz zaman geçirmek benim için gerçekten bir ihtiyaç.Çocukla ne yediğimden ne içtiğimden bişey anlıyorum. İş nedeniyle İstanbul'a gittim geçen hafta.Bir gece kaldım. Her boşlukta bişey yaptım. Bir önceki gece uyumamış olmama rağmen alışveriş  yaptım, abimle buluştum, tek başıma yemek yedim, vapura binip karşıya geçtim. Bana bunları yapabilme , çocuksuz olabilme fırsatını bahşeden kişiye ben de elimden geldiğince iyi davranıyorum. Bebek mutlu olduğu sürece varsın evi süpürmemiş, çamaşırları katlamamış ,bulaşık makinasını boşaltmamış olsun. Evi uzak diye kötü havalarda ve erken kararan akşamlarda evine  bırakıyoruz , haftasonu gelebilsin diye haftaiçi izin kullanmasını  sağlıyoruz gerekiyorsa.

Bakıcımızın hizmetçimiz olmadığını unutmuyorum. Kendi kahvemi yaparken ona da yapıp ayağına götürüyorum. Para veriyorum diye her an koşuşturmasını beklemiyorum. Bir gün keyfi yoksa ve ortalıkta dolanıp iş yapmıyorsa görmezden geliyorum. Üçüz annesi Sema  yatılı bakıcı istemediğini ,evde bir yabancının olmasının kendini rahatsız edeceğini söylediğinde şaşkınlıktan küçük dilimi yutmuşyum. Bana yabancı gibi gelmiyor o kadar evimin içinde olan bir insan. Çocuklar küçükken (dört yaş altı iken) önceliğim hayatımın kolaylaşması ; varsın evde biri olsun, keşke olsun.  Uyandığımda hazır bir kahvaltı masası , altı- üstü değiştirilmiş ,uyutulmuş bir halde kucağıma verilen bir bebek , büyükle bizden başka birinin oyun oynaması bana iyi geliyor ; herkese iyi gelir sanıyorum.

Gözüme batan şeyler  oluyor ,olmaz mı? Çocuğu ilgilendiren ,bakımını aksatan bişey değilse görmezden geliyorum. Öz anne-babam , karıncayı incitmez kocam bile gözüme batabiliyor sonuçta.

Bakıcı ararken hepimizin kriterleri başka olabilir ; benim için en önemlisi gözüm arkada kalmadan evden çıkabilmek. Şefkatine, merhametine güvenebilmek. Gerisi illa ki halloluyor azıcık vicdan sahibi ise iki taraf da. Galiba sonuç hep aynı yere çıkıyor;  ne iş yaparsak yapalım iş ahlakı olmadıkça olmuyor.

Bu aralar Emre aynen böyle

Emre 6 gibi uyandı ve beni kaldırmadı. Aynı odada babası ile uyuduğundan mıdır bilemiyorum. Bu aralar hep yaptığı gibi  üst kata çıktı ve televizyon / bilgisayar ile vakit geçirdi. Baba da üst katta bir battaniye ile kah uyudu kah Emre'ye cevap yetiştirdi , oyunda takıldığı yerlerde yardım etti , kanal değiştirdi. Mütemadiyen birşeyler için mızmızlandığını duyuyordum. Eren gene bol uyanmalı bir gece geçirdi sağolsun. Sabah 7 gibi kendimi babanın diğer odadaki yatağına attım ve anında bayıldım. 8 'de Emre ve eşim bakıcıyı almaya gideceklerinden hem yattığım odanın hem de Eren'in uyuduğu yatak odasının kapılarını aralık bıraktım. Bakıcının geldiğini , aşağıya inip biraz vakit geçirdiğini duydum. Eren'i alıp yukarı çıkmış.

Patika kreşten sekiz anne Sevgili Beyhan'ın yerinde toplandık dün . Öylesine, planlamadan ,çocukları bıraktıktan sonra bir kahve içelim arzusu ile başlayan toplantı iki saate yakın bir ''grup terapisi'' havasında geçti ve bana çok iyi geldi.

uludagsozluk.com

Çocuklarım doğmadan önce her yaş grubundan insanla her türlü sohbeti yapmaktan hoşlanırken şimdilerde çocuklularla biraraya gelmek ister oldum. Hatta sadece çocuğu benimkiyle aynı yaşta olanlarla.  Ancak onlar empati yapabiliyor çünkü. Başkaları ile konuşurken ise  çoğu zaman maskeli baloda gibi hissediyorum  ; yüzlerde yarım bir tebessüm , tavırlarda eksik bir höşgörü görüyorum . Susmanın daha iyi olabileceğini , içinden geçen herşeyi söylemenin kötü sonuçlar doğurabileceğini , ''gerçek'' duyguların  ve düşüncelerin bazılarını çıplak elektrik kabloları gibi korkuttuğunu anne olunca öğrendim ben.

Beşimizin oğlu ( ben ve İpek'in ikişer tane) üçümüzün de kızı vardı . Kız anneleri ile erkek annelerinin kaygılandığı noktalar bu yaşta bile farklıydı. Neler mi konuştuk?

--Bugünlerde kullandıkları yeni kelimeler , yaptıkları sinir bozucu hareketler (ağızlarıyla pırt sesi çıkarmak gibi)

--Kaçta yatıp kaçta kalkıyorlar ve neden ama neden hala geceleri uyanıyorlar??

--Hepimiz Bodrum'a sonradan geldiğimiz için geliş hikayelerimiz.

--Annelikte hiç de az olmayan zor zamanlarımız , lohusa iken yaşadığımız , şimdi gülsek de o zaman için çok dramatik olan anlarımız.

--İkinci çocuk hatta bizim için üçüncü çocuk olmalı mı olmamalı mı? Tek çocuğu olup da ikinciyi kesinlikle isteyen tek bir anne çıktı dün. Bir diğer garip olan şeyse ikinciyi doğurmuş olanın üçüncüye de sıcak bakmasıydı. Tabi iki erkek annesi olmakla da ilgili olabilir bu durum. ''Bir de kızım olmalı'' hissiyatı pekçok kadında var gibi. Garantisi olsa kız olacağının keşke. Bir yol bilen varsa söylesin :)

--Eşlerin çocuk büyütürken destekleri ve köstekleri. İki çocuklu  annelerin eşleri inanılmaz yardımcı ve destekçi çıktı bizim grupta.  Tesadüf olamaz bu değil mi?

--Ergenlik döneminde ne yapacağız kaygısı ( Kız annelerinde daha yoğun) .Bizimkiler ergen olduğunda memleketin ve dünyanın ne halde olacağı. Yeri gelmişken ben çok endişeliyim bu konuda. Beş dakikada herşey altüst oluyor ülkemizde. Sapla samanın bu kadar karıştığı başka zamanlar olmuş mudur tarihte? Kime, neye inanacağımı şaşırdım. Artık okumuyorum, izlemiyorum, yaşlı kadınlar gibi duaya sığınıyorum. Allah sonumuzu hayır etsin.

--Genelde konuşulan ve benim çok gereksiz bulduğum ilkokul meselesi açılmadı ; yazarken farkettim. Başladığım günü sağ salim bitirmeye odaklı yaşadığımdan 2-3 yıl sonrası için kafamı yoramıyorum. Yorabilenlerin önünde saygıyla eğiliyorum.

Keşke altın günleri gibi bizim de terapi günlerimiz olsa. Ayda bir toplansak , hatta altınları sırayla bir kişi alır ya her toplantıda bir anne gündem olsa. Öyle içinden geldiği gibi anlatsa, kimse onu yargılamasa. Biraz ağlayıp sızlasa. Duyguların gösterilmesinin hoş karşılanmadığı ; toplum içinde ağlamanın , fazlasıyla gülmenin hele ki kızgınlığını belli etmenin ayıp karşılandığı bu çağda çok iyi olmaz mıydı?

Sevilmek mühür gibi vurulmuş kaderine. Bir çöl sıcağının yağmurusun sen… 
Ömür gecesinde parlayan bir ay.
Dünyada ne var söyle… Seni sevmekten kolay.
Zor olan özlemek seni. Gözlerini düşünüp vurulmak kurşun kurşun… 
Sert bir gurbet kırarken kollarını.
Bir de rüzgar saçların kokuyorken… Beklemek yollarını.
Kaldır perdesini siyah gecenin. Bul beni kuşların sustuğu yerde… 
Ey güzelliğin adı, ey güzelden de güzel!
Sevdiğim kadar gittin… Özlediğim kadar gel.

Mehmet Emin Kazcı 

1 mart benim kardeşimin doğum günüydü . Biz 1997 yılında ayrıldık onunla.''Acı vatan'' Almanya onun yeni yurdu olurken ben  üniversite yollarına düştüm. Geçen senelerle beraber hayatlarımız ve duygularımız şekilden şekile girdi. Dile kolay 17 yıl olmuş. Özlem duygusu ilk yıllarda yakıp kavururken zamanla biçim değiştirdi. İnce ama hiç geçmeyen , bazen çok azalıp kendini unuttursa da asla bitmeyen garip bir kıvam aldı. Asıl çileyi o çekti  tabi , ben sadece şahit yazıldım.

Ayrı düşmesin kimse, çok kuvvetli olan duyguların zamanın acımasız dişlerince illa ki örselendiğini görmesin. Gündeliğin minicik ayrıntılarını paylaşmanın tadını unutmasın. Ayrılık yoldan olsun denmiş ama hiç olmasın!

'

Devir ''danışmanlık'' devri malumunuz üzere. Her konuda bir danışman bulmak mümkün ki geçenlerde Çağan Irmak'ın kilo verirken ''alışveriş danışmanı'' yardımı aldığını öğrenince iyice emin oldum bundan. Bildiğimiz süpermarket alışverişi danışmanı ; öyle giysi filan değil !

Günümüzün eğitimli ,anneliği bir tür kariyer olarak gören kadınlarının ( Ben de bu gruptayım ; kimse alınmasın) çok iyi bildiği üzere ''uyku danışmanlığı'' diye bir ünvan var. Webde aradığınızda birkaç isimle karşılaşılıyor. Emre bebekken Aysun Bal Ömeroğlu ismine bir blogda rastlamıştım, galiba Dorikus.com'daydı. Aysun hanım uyku danışmanından ziyade bir pedagog , bu nedenle çok çok değerli benim gözümde. Eren uyku konusunda Emre'den de kötü olduğundan kendisiyle görüşmek ''İkinci çocukta yapılacaklar'' listemde en yukarılara tırmanmıştı zaten. Eren üç aylıkken  telefonda konuştuk . Bekliyorum ki bana yöntem saysın ; Kim West desin, Tracy desin, Ferber desin. Hiçbirini demedi. Hayret ettiğim bir sabırla BİR saate yakın anlattı da anlattı (Afilli isimleriyle bilmem ne koçluğu yapan , tanışma cümlesinin ardından seans ücretim şu kadar diyenlere duyurulur ). Emzirmeyen ,onun deyişiyle ''memesiz'' bir anne olduğumu düşünmemi istedi , daha pekçok şeyden konuştuk. Yöntem ,rutin, saat, dakika lafı hiç geçmedi.

Nihayet bir hafta önce görüşebildik. Gencecik, mütevazi, nasıl desem işini gerçekten sevdiğini hissettiren bir insan.Son randevu olmam ve İstanbul dışından gelmiş olmam nedeniyle bir buçuk saate yakın konuştuk. Hüngür hüngür ağlayacağımı tahmin ederek gitmiştim , bol bol güldüm. Görüşmenin ayrıntılarını anlatmam zor ama uyku eğitimi konuşulmadı. Pedagog olmasının yanında çok da iyi bir psikanalist olduğunu düşünüyorum. Bir ara ''Hiç de bile öyle değil'' tavrına büründüm çünkü dedikleri karşılık bulmadı bende. Görüşmenin sonlarına doğru jeton düşer gibi oldu:) Tabi ki bir daha görüşemeyiz endişesi ile birazcık hızlı derinleşti mevzular, frekansları tutturamadık ara ara.

Sayısız kazancım oldu bu görüşmeden ; en önemlisi  uyku sorunlarımın son dört senemi nasıl da doldurduğunu farketttim.''Çocuğum yemeklerden önce ellerini yıkamıyor,çok üzülüyorum , ne yapsam acaba ''diyip benden akıl soran bir annenin beni nasıl hayrete düşürdüğünü. Kesintisiz uyku dışında neredeyse hiçbir şeyin benim için önemli olmadığını. 2011-2012 yıllarının benim için pekçok açıdan onarılması zor travmalar içerdiğini. Eşimle ilişkimi ne kadar boşladığımı. Tuhaf bir değişim / dönüşüm sürecinde olduğumu.

Eee sonra ne oldu derseniz bişey olmadı . Ha, birşey olur mu onu da bilmiyorum. İnsan ruhu öyle karmaşık ve çok katmanlı bir yapı ki üzerinde çalışmak mümkün ama bazı şeyleri değiştirmek mümkün değil . Belki de o şeyler hiç değişmemeli ; kim bilir. Ben beynimi kurcalamayı ,gri alanlarda dolaşmayı (siyah ya da beyaz değil anlamında) , mutlak doğru ve yanlışa inanmamayı tercih ettiğimden , değişimin gerekliliğine inandığımdan didikliyorum kendimi habire. Çok yorucu ama rahat ettiğim bir davranış kalıbı bu.

Eren daha iyi uyusun, ben daha iyi uyuyayım , başka konularda kullanacak enerjim olsun istiyorum. Anneliğimin  mottosu '' Kaçınılmazsa zevk almaya bak'' olmasın istiyorum. Az uyuduğu, dinlenemediği için sürekli huysuzluk yapan çocuklarım olmasın istiyorum. Hiç halim olmadığı için hoşlanmadığım hareketlerini görmezden gelmeyeyim istiyorum. Kafamı sağlıklı beslenmelerine, odalarının dekorasyonuna, arkadaşlarıyla yapılacak etkinliklere de yorabileyim istiyorum. Klasik manada uyku eğitimi yapamayacağımı , günlerce bebeğimin ağlamasını dinleyemeyeceğimi biliyorum. Belki biraz, kucağımda olmak kaydıyla ağlayabilir. Ağlamaktan yorgun düşüp uyuyacağına bir türlü inanamıyorum ayrıca. Çocuğuna uyumayı öğreten yakın arkadaşım da var , bir bebeğin akşam 8 den önce uyuyup 10-12 saat uyumasının  mümkün olduğunu, uykusuzluğun kader olmadığını biliyorum. Bilmenin yetmediği (malesef ) bir noktadayım.

Demek ki neymiş? Benim için anne olmak daimi bir değişim demekmiş. Umuyorum ki daha iyiye daha güzele giden bir yolculuk hem de bütün ailem için.