YETENEKLİ ÇOCUĞUN DRAMI
İsminden dolayı uzak durduğum bu kitabı bir blogda rastladığım Cem Mumcu röportajında tavsiye edilmesi üzerine aldım.Çok hızlı okumak ve anlamakla övünen ben bu kitapta pek yavaş kaldım çünkü çoğu cümleyi üç kez okumazsam anlamıyorum.İlk otuz sayfadan sonra kitabın çocuklardan çok yetişkinlerle ilgili olduğunu söyleyebilirim.
Okuduklarım içinde beni sarsan pek çok şey oldu ,annelik denen olgunun ne kadar ciddi bir sorumluluk olduğunu bir kez daha iliklerime kadar hissettim.Kitaptan alıntılar yaparak uzunca bir yazı yazacağım ; verdiği mesajları çok önemsiyorum çünkü.Özellikle kendim de o ''yetenekli çocuk''lardan olduğum için belki
,belki de etrafımdaki yetişkin (!) arkadaşlarımın hala umutsuzca ''anne onayı'' için çırpınmalarına tanık olmanın kalbimi her geçen gün daha fazla ağrıtmasından.
Şimdilik şunlarla yetineyim:
''Çocuk, duygularına doğduğu günden başlayarak saygı ve hoşgörü ile yaklaşıldığı takdirde, ayrılma aşamasına geldiği zaman annesi ile kendisi arasındaki simbiyotik ilişkiden vazgeçmeyi öğrenebilir ve özerkliğe doğru gerekli adımları atmayı başarır.
Çocuğun gelişiminin bu ön koşullarının sağlanabilmesi için ana/baba da bu özellikte bir ortamda büyümüş olmalıdır. Böyle bir ana/baba çocukta güvenlik içinde olduğu ve tehlikelere karşı korunacağı duygusunu uyandırır. Çocuk ancak bu duygu içinde giderek daha fazla güven kazanabilir.
Fakat bu belirtilen ortamı çocukluğunda tanımamış olan ana/baba “ihtiyaç içinde olan/yoksun” bir ana/babadır. Dolayısıyla böyle bir anne veya baba ana/baba yaşamları boyunca kendi ana/babalarının onlara doğru zamanda vermediklerinin -tamamen isteklerine yöneleni verici, onları ciddiye alan ve anlayan bir varlığın- arayışı içinde olan insanlardır.
Böyle arayışlar doğal olarak hiçbir zaman tam bir başarıya ulaşamaz. Bu ihtiyaçların tümüyle doyurulmasına imkan yoktur; çünkü “aranan” geriye dönüşü olmayan geçmişte kalan bir evrede -ancak doğumdan sonraki ilk zamanlarda- kurulabilen türden bir ilişkidir.''
0 yorum