Evet, blogumu taşıyorum. Altı yıldır yüzlerce anı, duygu ve düşüncemi aktardığım bloğum artık Önüm Arkam Kitap ismiyle yoluna devam edecek. Sadece isim değil, adres de değişiyor. 418 yayın var ve sanıyorum çok az fire ile bütün yazıları yeni sayfaya aktaracağım. Taşıma süreci, belki bir-iki ay sürebilir. Bir sonraki yazıyı doğrudan yeni bloga yazacağım ve eski yayınların aktarımını yavaş yavaş yapacağım.

Peki neden ?

Birinci neden nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde artık bloğumda yönetici değilim. Belki altı aydır istatistikleri , ayarlar sekmesini vb. göremiyorum. Bir haftadır da blogun adı ana sayfada görünmüyor. Teknik bir sıkıntı oluştu ve çözemedik bunu.

İkincisi daha ''niş'' yani özelleşmiş bir blog olsun istiyorum. Benim yazma arzumu kamçılayan en önemli unsur kitaplar. Okumak benim için bir hobiden fazlası; kendimi aradığım, bazen bulduğum, bazen kaybolduğum, hayata ardından baktığım, gün içinde mutlaka alıntılar yaptığım, kendimi ifade etme ve kim olduğumu anlama yolundaki en hakiki yardımcım, yol göstericim, eğlencem . Bu sebepledir ki kitaplar hakkında yazmayı, okuduklarımı paylaşmayı çok seviyorum. Bir kitap blogum olması bana uygun gibi geliyor. Ayrıca youtube'da aynı isimle bir kanal açmayı da planlıyorum :)

Üçüncüsü yeni bir başlangıca ihtiyacım var. Yeni bir sayfa açmaya. Elbette bunu tek başıma yapamayacağımdan sevgili Gökhan'dan yardım istedim. Blog dünyasında tanıdığım en samimi, en yardım sever, mütevazi insan ayrıca da web master olan Gökhan bir günde herşeyi tamamlayıp, yeni blogu hazır etmiş bile.

Kitaplık kategorisine ek olarak günlük kategorisi devam edecek çünkü çocuklarım ve ben için her an ulaşılabilir bir arşiv oluyor günlük yazıları. Belki yıllar sonra açıp, bebekliklerini, büyürken yaşadıklarımızı okumaktan hoşlanırlar.

Bana şans getirsin, çok okunan, çok tanınan, bol bol yorum bırakılan bir sayfa olsun.

Hepinizi yeni evime bekliyorum.

Bu kitabı şiddetle tavsiye ediyorum! Günlük hayatta kocanız, çocuğunuz, ast ya da üstleriniz, komşunuz, anne-babanızla yaşadığınız çatışmaları azaltmak için çok pratik, akılda kalması kolay öneriler sunuyor mesela; bir önceki cümlede ''Başarılı öneriler'' yazdım ve sildim çünkü kitap diyor ki  nazik, başarılı, iyi gibi sıfatlar aslında işe yaramaz, bir şeyi / birini övmek istiyorsan sana ne verdiğini / kattığını ifade et. Bir konferans sonrası ''Sen bir dahisin'' diyen dinleyiciden ''18 yaşındaki oğlumla bir türlü konuşamıyorduk. Konferanstan sonra onunla iletişimimi kolaylaştıracak şeyler öğrendim'' cümlesini duyana kadar övgüyü kabul etmiyor.

Kitap 13 bölümden oluşuyor. Gönülden vermek, şefkati engelleyen iletişim, duygularımızın sorumluluğunu üstlenmek gibi başlıkları olan bölümler içinde ''Kendimizle Şefkatle Bağ Kurmak'' adını taşıyan 9. bölümü özellikle faydalı buldum. Sürekli yargılandığımız ''İyi, kötü, akıllı, becerikli, kurnaz,kaygılı, içe dönük, konuşkan, iş bilir,'' gibi onlarca sıfatla tanımlanıp büyüdüğümüz yaşantılar içinde kendi kendimizi her an, durmadan yargılayan içsel yargıçlarımız var hepimizin. İç sesimiz, basit bir sorun yaşasak bile ''Ne kadar da aptalım, ben salağın tekiyim, nasıl böyle bir hata yapabildim, keşke biraz daha akıllı olsaydım'' gibi şeyler söylüyor. Yazar , yaptığımız şeye değil o şeyin arkasındaki ihtiyaca odaklanmamızı tavsiye ediyor. Örnek olarak da yepyeni bir takım elbise ile katıldığı bir konuşmadan sonra dolmakaleminin kapağını açık olarak cebine koymasını ve takımının mürekkep lekeleri ile dolu olduğunu gördüğünde yaşadıklarını anlatıyor. Lekeleri fark ettiğinde olanlar şöyle:

'' Yirmi dakika kadar kendime acımasızca yüklendim : Nasıl bu kadar dikkatsiz olabilirsin? Bu yaptığın ne kadar aptalca bir şey! Biraz önce yepyeni bir takım elbiseyi mahvetmiştim. Eğer hayatta şefkat ve anlayışa ihtiyacım olan bir an varsa , işte o an bu andı ama ben kendime daha beter hissettirecek şekilde davranıyordum. 

Neyse ki sadece 20 dakika sonra ne yaptığımı fark ettim. Durdum ve kalemin kapağını kapatmamakla karşılanmamış ihtiyacımın ne olduğunu düşünüp kendime şu soruyu sordum: Kendimi dikkatsiz ve aptal olarak yargılamamın ardındaki ihtiyaç ne?

Birden kendime daha çok özen  göstermeye ihtiyaç duyduğumu fark ettim. Başkaları için koştururken kendi ihtiyaçlarıma daha çok ilgi göstermiş olmayı istiyordum. Bunu fark edince kızgınlık, suçluluk duygularım dağıldı ve bedenimdeki gerginlik çözüldü. Elbisem için yasımı tutarken bir tarftan kalem kapağını kapatmamamın nedeninin diğer insanlara verdiğim değer olduğunu anladım. İçim kendime karşı şefkatle doldu'' 



Kitabı bitirdikten sonra gün içinde pek çok kez yazarın önerilerini uygulamaya çalışıyorum. Evet,  mucizevi ya da sihirli çözümler birden ortaya çıkmıyor ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim; kesinlikle daha kötüye gidişi engelliyor. Biriyle tartışırken sakince durup ona kulak veriyorum, ne dediğini kendi anladığım şekilde iletip, doğru mu anlamışım dediğimde ateşli bir tartışmanın yarattığı tuhaf tatminden mahrum kalsam da aramızdaki duvarın daha da yükseldiğini hissetmiyorum. Üstelik ne o kişi bana gıcık kapıyor ne ben ona. Aramızdaki sorun belki hala duruyor ama ilişkimiz yara almıyor. Çok iyi bir kazanç , değil mi?

Kitapla ilgili çok sevdiğim bir şey de bol bol örnek vermiş olması. Üstelik bunlar gayet etkileyici örnekler.  Müslümanlar ve Yahudiler, uyuşturucu bağımlıları ve hemşireler, mülteci kampında yaşayan insanlar ve kamp yöneticileri, kan davası olan gruplar gibi arkamıza bakmadan kaçacağımız topluluklar içinde ara buluculuk yapmış ve çoğunlukla olumlu sonuçlar almış. Çok etkilendim çok.

Özellikle kadınlar için kendi ihtiyaçlarının farkında olmak ve bunları dile getirmek noktasına dikkat çekmek istiyorum. Yazarın diliyle anlatırsam:

''Asırlardır sevecen kadın imajı, başkalarını gözetme uğruna kendini feda etme , kendi ihtiyaçlarını inkar etme üzerine kurulmuştur. 

Bir atölye çalışmasında bu tür kalıplaşmış tutumları tartışıyorduk. Bu kalıplar içinde düşünmeye alışmış bir kadın bir şey isteyeceği zaman bunu, hem bir şey istemeye hakkının olmadığına inandığını gösterecek hem de ihtiyaçlarının önemli olmadığı izlenimini bırakacak biçimde konuşacaktır. Basitçe çok yoğun bir gün geçirdiğini, kendine zaman ayırmaya ihtiyacı olduğunu söyleyemez. Bunun yerine şöyle der: Biliyor musun bütün gün kendime bir dakika bile ayıramadım. Bütün gömlekleri ütüledim, haftalık çamaşırları yıkadım, köpeği veterinere götürdüm, toplantı için sitedeki herkesi aradım.'' Kadının sızlanmaları dinleyende şefkat yerine direnç uyandırır. ''


Alıntı yapmak istediğim o kadar çok yer var ki..Hepsini yazsam bu yazıdan kısa bir kitap olur. Kolay okunan, pratik öneriler sunan -Tartıştığınız kişiye kesinlikle AMA ile başlayan cümle kurmayın gibi - bu değerli kitabı lütfen okuyunuz.

Uzun zamandır merak ettiğim, sağda solda okuduğum iki filmi dün gece peş peşe izledim çünkü oğlanlar saat on olmadan uyudu. Eşim de uyuyanlar kervanına katılınca kendime sinema gecesi yaptım. Çayım ve çekirdeğimle mesut saatler geçirdim.

İki film için de özetle şunu diyebilirim; keyif verici değil, aksine rahatsız edici. İzlerken sürekli bir sıkıntı duydum. Sinematografik olarak çok başarılı, görsel zevk ve tatmin özellikle Danimarkalı Kız'da müthiş.


Biraz konudan bahsedeyim: Afişteki iki kadından sağdaki aslında erkek:) Evliler ve mutlu, özgür, bohem bir çift olarak kasvetli, gri bir şehirde yaşıyorlar. Dönem 1930'lar. Koca rolündeki Eddie Redmayne  tek başına filmi alıp götürüyor ki kendisi The Theory Of Everything filmindeki Stephen Hawking olarak Oskar dahil birçok ödülü silip süpürmüş.

The Theory Of Everything filminde Eddie Redmayne

Mutlu çiftimizden kadın olanı, bir gün modelinin gelmemesi üzerine kocasından modellik yapmasını istiyor. İpek çoraplar, saten ayakkabılar, tüller içinde kaybolan Einar  için bu İçindeki kadınının yavaşça başını uzattığı sahne ve bir kırılma noktası . Kocasındaki içsel mutluluğu sezen kadın, bir baloya kadın kılığında katılmasını teklif ediyor, çok eğleneceklerini düşünüyor. Oyun gibi başlayan ''kadın olmak'' Eianar ve güzel karısı Gerda'nın kaderini sonsuza dek değiştiriyor.

Tarihte bilinen ilk cinsiyet değiştirme ameliyatını olan Lili Elbe'nin gerçek yaşam öyküsünden uyarlanmış olması ve Eddie Redmayne için bile bu film izlenir diyorum fakat akıcı, keyifli, enerjik olmadığını tekrarlıyorum.




Istakoz'u Vişne'nin blogunda okudum ilk olarak. O çok güzel yazmıştı. Ben o kadar uzun yazamayacağım :)

Istakoz bir distopya yani kötü bir gelecek öngörüsü. Filmin geçtiği dönemde yalnız olmak yasak. Yalnızlar bir otele kapatılıyor. Tek tip kıyafetler giyiyor, geceleri ava çıkıyor, bayıltıcı iğne ile vurdukları her bir kişi için fazladan bir gün kazanıyorlar çünkü 45 gün sonunda biri ile eşleşemezlerse kendi seçtikleri bir hayvana dönüşecekler. Üstelik korkunç acılı bir işlemle. Otelde bir çok yasak var ve cezalar ürkütücü derecede katı.

Başrol Colin Farrel , otelden kaçıp ormandaki isyankar yalnızlara katılıyor ama ormanın kuralları daha da kötü. Aşık olmak, flört, öpüşmek kesinlikle yasak. Öpüşenlerin dudakları jiletleniyor , aşık olanın gözleri kör ediliyor vb. O noktada aşkın gözü kördür demek istiyorlar sanırım. Filmde böyle birçok gönderme var. Çok sevdiğim bir ayrıntı şu oldu; Eşleşen çiftler anlaşmazlığa düşerse kendilerine bir çocuk veriliyor:) Çocuk sahibi olmanın genellikle sorunu çözdüğünü gördük, diyor otel yöneticisi.



Ayrıntı isterseniz lütfen vişnenin yazısına bakınız. Seyredilmeye değer ama tıpkı Danimarkalı Kız gibi kasvetli ve karanlık bir yapım.

Sırada pek çok film var . Evcil Hayvanların Gizli Yaşamı gibi neşeli, keyifli olanları sıranın üstüne çıkarsam iyi olacak galiba. Bu kadar sarsılma yeter de artar.

Kitap ve sinema dolu eylüller diliyorum herkese..

Aslankaya kafede çay-kitap keyfi

Sonbahar geldi. Pek mesudum. Bir yazı daha geçirdik sıcak çarpması yaşamadan. Genel olarak tatsız hatırlıyorum son haftaları. Canımız hiç bir şey yapmak istemiyor. Evde olunca çocuklar tablet ekranına gömülüyor, havuzdan bile bıktılar.

Kendi içimde, herkesten sıkılmaya başladım. Sürekli kendini anlatanlardan da, etrafına iyilik saçmaya çalışanlardan da. Sakince durasım var diycem ondan da sıkılıyorum. Böyle tuhaf haller içindeyim. Sanki ittire ittire yaşıyorum. Kafa yormakla olacak işler değil bunlar. Bu aralar yaşamaya pek uygun değilim özetle.

Bir de şöyle bir durum var; geçmişi hiç anımsayamıyorum. Geçen yazı bırak geçen ay nasıldım acaba? Hep böyle bıkkın mıydım ben sevgili blog?

Gerisini resimler anlatsın:

Oprah'ın okuma listesinden bir kitap. Her satırı iyi geldi. Bu aralar hep bunu hatırlamaya çalışıyorum; ''Olan her şey iyidir''. Bazen olmuyor tabi, alayına isyan noktası çok yakınımda duruyor..

Havuz kitaplığından rastgele seçtim. Henüz bitmedi..

Herkesin bir sibobu (başka kelime gelmiyor aklıma) var mı çok şiştiğinde birazcık havasını indirecek? Şükürler olsun benim kitaplarım var. Hele bu aralar aynı anda 3-4 tane okuyorum; çekmecelerden, çantalardan kitaplar taşıyor. İyice okumaya verdim kendimi. Her telden çalıyorum resimlerden de anlayacağınız üzere. Don kitabını çocuklar pek sevdi. Yörük Ali Efe'nin torunu ile aynı iş yerinde çalışıyorum ve anlattıklarından sonra merak ederek kitabını aldım, Şiddetsiz İletişim kesinlikle harika, Müzeyyen de pek tatlı bir kitap.

Sevgili blog penceresinden zeytin ağacı gördüğüm serin bir oda istiyorum ben. Yanımda dizi dizi kitaplar. Ben çağırmadıkça kimse gelmesin. Okuyayım, yazayım. Çayımı kahvemi içeyim huzurla. Saate hiç bakmayayım, olmaz mı?

Gece yarısı okumaları. Son sayfalara kadar pek sarmadı ama final bomba gibi olacak. Sevdirecek kendini Masumlar.

Gittiğim tek konser. Candan harikaydı ama bir daha Kardeş Türküler'in semtine uğramam.

Hoşgeldin sonbahar..Bakalım bize neler getirdin?

Üç yaş milattır; çocuğu olanlar iyi bilir. Kreş tantanası başlar yavaş yavaş, bez bırakılır, konuşma hızlanır, sosyalleşilir vs. 28 ağustos sabahı uyandığımda aklımdaki düşünce ''Sadece bir yıl sonra ikisini de gönül rahatlığı ile babalarına bırakabilirim'' oldu ve ah, bu nasıl iyi ,güzel bir histir ! Şu anda mesela babayı hastaneden çağırsalar ikisini beraber götürüp idare edemez ama seneye pekala edebilir. Bir gece hatta iki gece evden uzaklaşabilirim. Çocuksuz veya çocuğunu bir ''ekiple'' büyüten anneler beni kınayabilir ,tek derdim çocuklardan uzaklaşmak gibi algılayabilir. Çok da tın:) Herkesin anneliği-babalığı kendine efendim.


Emre'ye 6, Eren'e 3 olmak üzere toplam dokuz doğum günü kutlamasında felsefem değişmedi; mümkün olduğunca sade, gösterişsiz ve az kişi ile. Nasıl olsa büyüdüklerinde kendileri bir ton şey talep edecekler.



Eren'in pastasını kendim yapayım istedim. Kelepçeli kalıba mozaik pasta koyup bonibonla süsleme niyetiyle yola çıktım. Sonra bir sitede üstteki artistik bisküvi dizmeli şeklini gördüm ve olaylar gelişti. Pastayı cumartesi akşam Emre ile yapmaya başladık, pazar öğlene zor bitirdik. 3 paket puding, 1 paket krem şanti kulandık. Neden oldu, nasıl oldu anlamadım. Sonuç olarak tavsiyem bonibonları servisten 10 dk önce koyun ki boyaları çözülmeye başlamasın. Bir de pudinge bolca batırın çünkü kuru kuru oluyor kaşıkla sürünce.



İki aile çağırdık. Zeynep ve Eliz'le pek güzel kaynaştılar. Biz de muhabbetin dibine vurduk. Sakin, sade, telaşsız oldu. Güzel oldu.

Eren'cikcikim. İçi gülen gözlerin, peltek kelimelerin, ''iyi ki varsın'' ların, öpücüklerin, sevgi saçan hallerinle ne çok iyilik kattın yuvamıza. İyi ki doğdun kıvırcığım. Yolun, bahtın açık olsun.

30 ağustos 2016, cif deneyleri konulu çalışma

Siminyanın bloğu için tık tık

''Böceğinden, balinasına her canlıya default yüklenmiş çocuk yapabilme yetisiyle övünür kimisi. Bir aksilik çıkmazsa içgüdüsel olarak kolaylıkla yapabildiği cinsel birleşme sonucu eniklemeyi ANAYIM BEN ANA! gürültüsüyle doğurmamış ve doğurmayı tercih etmemiş hemcinslerine, doğurduklarına, doğurmadıklarına tokat gibi savurur sık sık.  Haklı çıkmayı, öncelik tanınmayı, kutsallaşmayı hedeflediği yerde cümlelerine BİR ANNE OLARAK diye başlamasından tanırsın onları. Haksız olduğunu söyleyen kadınlar da çocuksuzsa şayet anne olmasını çekemiyorlardır elbette. Kıskanmasın çalışsın onun da olur;) Sosyal medya biolarında parmak sallayan, namusluyum ben aloo vurgulu bir ANNE! Karşılar sizi. Boldla. O kadar çok belirtir ki bunu seksi insanlığı kurtarmak için yaptığına ikna olur, mecburen saygı duyarsın bu mübarek rahme. O döllenebilen bir rahmin sahibidir haddini bileceksin! Herkes haddini bilecek!''


''Lakin memleket bi hoş oldu nicedir, üç beş leşi olan dudağı ortadan enine yarık mahalle kabadayılarına döndük. Dilimiz sustalı çakı, İki çift laf edeni o biçim deşer olduk. Ne gecesi tekin ne gündüzü hayra alamet. Ödümüz bokumuzla afedersin bulamaç. Üstümüzden kış değil dozer geçti na böyle. Keza baharı da şahsına münhasır. Havanın kokusu, kuşların sesi ve çiçeklerin renginde bir ayrıksılık, elin malına el koymuşun gibi yabancı.  Öyle bakıyor ki herkes birbirine, sanırsın kafamıza mütemadiyen ölü balıklar yağmış. Arada ölmemiş göz görürsem eğer diyorum ki kesin bu yakında kaçıp gidecek. Başka ne olabilir allasen? Aklıma bu ülkeye dair iyi bir şey gelmiyor -küllü pasta hariç- Sabah evinden çıkan herkes sanki uzaklara gidecek bir uçağın biletini almaya koşuyor.  Şu kadın bugün kesin işten ayrılacak, o adam her türlü bahse varım bankadaki birikimini çekmeye gidiyor, berikinin öyle bir yürüyüşü var ki yüzde yüz pasaport sırasına girecek. Öyle bir koşuşturma. Bir şeylerden vazgeçiliyor gibi. Sıradanlaştıran küçük şeylerden büyük büyük hem de. Güzergahlar planlı. Sardunyalar sulanmıyor. Kahkahalarda mahcubiyet seziyorum, müzikler ezan okunsun okunmasın kısık. Şehirlere belalar yağıyor ve biz hiç sevişmiyoruz. Ablam da eskisi kadar sakız çiğnemiyor.''




''Sonra başka bir kanalda başka ülkelerin savaşlarının filmleri gösteriliyor. İngiliz hastalar, Piyanistler. Hiç bize değmeyecek kadar soyut, masalsı, üstümüze sıçramayacak kadar uzak ve steril. Filmlerde olunca öyle görünüyor. Başka bir kanalda tecavüz edilen çocuk sayıları verilip bombayla öldürülen çocuk sayılarına geçiliyor, öteki kanalda öldürülen kadın sayıları toplanıyor. Mülteciler, deliler ve ölüler. Rakamlar uçuşuyor, rakamlar doluyor ellerime. Koyacak yer bulamıyorum. Başkaları öldüğü müddetçe ölüm can sıkıcı bir rutin, detaylanıp kayboluyor.''