Kitabı sevmiştim.  750 sayfa boyunca  oğlanın ve kızın ruh hali uzun uzun anlatılmıştı, boşluk kalmıyordu insanın zihninde. Christian bütün kontrol delisi haline rağmen çok ilgili, şefkatli, nazik bir adamdı aynı zamanda, bütün o ''hükmetme'' arzusunun altında kırılgan, hassas bir ruh vardı ve her şey bir oyun gibiydi. Kızın kendisine dokunmasına izin vermese de hep duyarlı, sevgi dolu davranıyordu. Belki de bu nedenle kızamıyorduk beyefendiye. Filmde aynı derinlik yok tabi ki. Sinir etti beni o tavırları, söyledikleri vs. ''Yakışıklı ve zengin bir maço, megalomanın önde gideni işte'' dedim içimden.

Filme hevesle gittim. Neyse ki yalnız başıma. İlk yarım saat gayet yavaş, ''bayık'' bir film olarak ilerledi. Erotik sahneler başladığı andan yarım saat sonra film arası oldu ve ben kendimi salondan dışarı attım. İkinci yarıyı izlemedim! Ben grinin 25 tonunu izlemiş oluyorum bu durumda :)

Hepsinden önce utandım. Evet, utandım. Dev bir sinema perdesinde, bir sürü insanla  izlemekten rahatsız oldum. İkinci yarıyı bilemiyorum, ilk yarıdaki sahnelerde sıra dışı  bir şey yoktu düşündüğümde. Yine de tuhaf geldi bana. Anne-babamızın özel yaşantısı olduğunu biliriz ama görmeyi hatta düşünmeyi asla istemeyiz ya biraz onun gibi galiba.

Spartaküs serisi çok daha ''erişkin'' içerikli ve anormal sahneler içerir ancak o kadar güçlü, akıcı bir senaryo vardır ki merak içinde bekler, o sahnelere çok kafayı takmazsınız. Bu filmde ise kesinlikle merak unsuru yok, sadece erotik beklentileri olan insanları tatmin etsin diye çekilmiş gibi.



Christian karakterini oynayan oyuncuyu sevmedim. Çok daha karizmatik, güçlü, öz güveni tavan yapmış bir havası olmalıydı. Jamie Dorman iyi aile çocuğu görüntüsü verdi bana. ''Evlenip, iki çocuk yapacak , düzgün erkek'' kategorisine daha uygun.

Özgecan için kahrolduğumuz bugünlerde iyi gelmedi bana film. Ne olursa olsun bir kadının bu duruma düşmesinden hoşlanmadım. Benim için ,daha sonra izlemek akıllıca olurmuş. .