Ortaokul sıralarında kartpostal ve peçete koleksiyonu yapardım. Bayılırdım kartpostalların o renkli, masum, masalsı havasına.Tabi sonradan gereksiz görüp attım koleksiyonumu,keşke yapmasaydım. O mutluluğu hala seviyorum çünkü.


Soğuk mevsimde doğmadım ama hep kış manzaralı kartpostallar seçerdim koleksiyon için. Karla örtülmüş çatılar, kızak kayan çocuklar olurdu  örneklerde görüldüğü gibi. Oldum olası kara, yağmura, soğuğa sempatim var benim. Sıcak, güneş, deniz kenarları içimi sıkar (Hep sıcak şehirlerde yaşamak zorunda kalmam ve eşimin sımsıcak bir memleketten olması ne alaka bilemiyorum).

Bu kartpostal dönemimde hep karşıma çıkan, çok sevdiğim bir diğer tarz olan , belki de ''mutluluk kartpostalları'' denilebilecek türün ressamını bugün öğrendim:  Dianne Dengel. Pek çok sevindim çünkü aynı bu etkiyi taşıyan onlarca resmi varmış. İçimi ısıtan bu şahane ressama teşekkür etmek istiyorum.

Buyrun efendim, hayallerim , aşkım ve Dianne resimleri :

güzel bir yaz günü, hamakta keyif yapıyormuşum eşimle

bir kız bir oğlan

ateş varsa mutluluk var

kardeşimle ben, 70 yaşındayız

huzur, mutluluk, aile ; gerisi boş hikaye (Abidin Dino'ya ait değilmiş bu resim)

siz hep olun çocuklar hep olun ve hep gülün

kocişim(!) le ben 80 yaşındayken

ne tatlı bakmışşsın miniğim

oğlum, gelinim ve dört torunumla mısır keyfi

Çocukluğumdan kalan pek az anıdan biri olan Ayşegül serisini  hatırlatıyor biraz Dianne Dengel'in çizgileri. İçimi ısıtmasının bir nedeni de bu sanırım.

İyi şeyler olsun hayatımızda, güzel, içimizi mutlulukla dolduran şeyler..Herkese ve herşeye inat.