Ah bu Yeşilçam ekolü ! Bizim Canan Tan'ın Amerikan versiyonu olan Danielle Steel'in okuduğum ikinci kitabı bu. İlkiyle çok benzeyen konu ve kahramanları ( sanki bir şablonla yazıyor yazar ; sadece isimler değişmiş) ile şaşırtmayan ama yine de merakla okuduğum bir kitap oldu. 80'li yıllarda çocuk olanların ruhunu ele geçirmiş olan mutlu aileler, çok çocuklu şen sofralar , rengarenk Kodak kareleri , yuvayı yapan dişi kuş gibi klişeler yüzünden belki de severek okuyorum böyle kitapları.

En küçüğü 9 yaşında olmak üzere dört çocuğu olan ve hala manken fiziğindeki (!) India kocaman ,bakımlı bir evde çocuklarıyla dopdolu bir yaşam sürüyor. Kocası her akşam yedide evde oluyor. Hafta sonları sinemaya ,yazları yazlık evlerine gidiyorlar. Tabiki bir de köpekleri var. India'nın hayatı hizmetçilik ve şoförlükle geçiyor. Sürekli çocuklarını ordan oraya taşıyor. Tenis , bale, futbol, yüzme dersleri arasında koşturup duruyor.Kocasının kendisini sevdiğini ,çok mutlu olduğunu düşünüyor.

India bacımız bekarken çok başarılı ,epey de ses getiren çalışmalara imza atmış bir fotoğrafçıdır. Baba mesleği olan fotoğrafçılığa tutkuyla bağlıdır ancak yontulmamış kalas kocası Doug'un evlenmek istiyorsa Amerika'ya taşınması (Afrika'da savaş muhabiridir) ültimatomu üzerine New York'a taşınır ve ilk çocuğunun doğumu ile annelik denen dünyanın en güç mesleğine adar kendini. Zaten Mr.Kalas çocukları olduktan sonra işini bırakacağına dair söz almıştır ve Türk olduğundan şüphelendiğim India bir halt varmış gibi gönüllü hizmetçilikte 14 yıl kariyer yapar.

Muzur arkadaşı Gail ve fotoğraf ajansı patronu Raoul yeteneğini çöpe attığını söyleyerek India'yı dürtmektedirler. Bacımız ufaktan fotoğraf işine dönmeyi planlarken Mr. Kalas'ın acayip direnişi ile karşılaşır. Doug'a göre dişi kuş bekarken bir heves Afrika'larda gezmiş tozmuştur. Babası gibi serseri mi olmak istiyordur? Dört çocuk, kocaman bir ev, ödenen faturalar, futbol maçlarında ve diğer aktivitelerde çocukların resimlerini çekmek neyine yetmiyordur?

Aslında adam böyle odun olmayıp azıcık eşini takdir etse kadıncağız hiç huzurunu bozmayacaktır ama damarına damarına basan kocası sayesinde iş inada biner.Meğersem kocası ona hiç saygı duymuyor hatta belki de sevmiyordur bile!

O yaz , yazlıktaki komşuları India'yı bir tekne partisine çağırır ve bingo ! Bay mükemmel karşısında durmaktadır. Ultra zengin ,ultra fit (hemi de 57 yaşında) Paul'le India zamanla çok iyi dost olur. Paul harika bir kadınla evli ve eşine çok sadıktır.

Sonrasında olaylar olaylar...ve mutlu son.

Ne diyim ? Allah her mutsuz kadının karşısına hazırda bekleyen birer Paul çıkarsın inşallah:)

Bugün aşısı vardı.Çok ağladı kuzucuğum. Demir damlasına başladık.Kilo alımı yavaşlamış gibi geldi bana.Tuna hanımdan bir randevu alırız bu hafta.

Bir haftadır oyun halısına koyduğumuzda hemen yan dönüp yuvarlanmaya çalışıyor.Yakında dönecek .Yine oyun halısındaki oyuncaklara elini uzatmaya çalışıyor ama henüz tutmayı başaramıyor .Kendi kendine epeyce oyalanıyor ,sesler çıkarıyor. Nedensiz ağlamaları, ,gazı ,kıvranmaları,gece terörü azaldı çok şükür.

On beş gündür anneanne ve dede burda.İki çocuklu yaşantımın en rahat günleri diyebilirim. Ocak 15'de çalışma hayatım başlıyor ve ben hiç ama hiç hazır değilim. Geçen yılbaşında hamile olduğumu öğrenmiştim ,bir önceki yılbaşında Urfa'ya taşınmıştım ,bu yılbaşında da yeni bir eve taşınacağız gibi görünüyor.Yeni yıl bize gerçekten de yeni umutlarla geliyor.

Yalnız Kadınlar Sokağı'ndaki Ria'nın masumiyetini , hamaratlığını ,sarsaklığını, saflığını ve sıcacık evini..Üçüncü cocuğu istiyorum diyecekken kocasına , özenip bezenip giyinmişken , kocasının başka bir kadını sevdiğini söylemesi sonrasında mutfak masasında uzun uzun oturmasını , ani bir kararla Amerikalı bir kadınla ev değiş-tokuşu yapmasını ,adını unuttuğum o kadının Ria'nın evine / hayatına uyum sağlamak zorunda kalmasını, kaybettiği oğlunun acısını biraz biz Türklere benzeyen gürültülü, çoşkulu İrlandalılar arasında açığa vurabilmesini ve üstesinden gelebilmesini..


Bereketli Yaz'daki Diana'nın gözüpekliğini, cesaretini, hamarat bir ev kadını olmayı beceremeyip kendini dağlara vurmasını  ve odundan kulubesini..Kır kurtlarına ve bilumum yırtıcılara olan hayranlığını , üvey annesinin organik elma bahçesine gösterdiği özeni ve huysuz komşusu Walker'la olan sohbetlerini..Dağda tesadüfen karşılaştığı genç ve yakışıklı adamla aşk-meşk durumlarını , genç adamın onun için özene bezene yemek yapmasını..



Mahrem'deki BeCe'nin acayipliğini , zekasını ve nazar sözlüğünü..İlk sayfalardaki kafayı yemiş ponpon terlikli ev kadınını , şişmanlarla ilgili nice ayrıntıyı ve bulimia (yiyip yiyip kusma hastalığı) belasını çıplaklıkla anlatan yazarı..


Bit Palas'taki Cemal ve Celal kardeşleri , kuaför muhabbetini , mavi metresi , hacı ve torunlarını..Madam teyzenin evini , Agripina'nın kocasıyla soğuk ama sonsuz aşkını ,Bonbon palas apartmanını ..


Araf'daki Ömer ,Abed ve Piyu'nun doktora öğrencisi hallerini , hepsinin kendine has tuhaflıklarını ,Fas atasözlerini ( Yakındaki komşu uzaktaki kardeşten iyidir) , Boston 'daki öğrenci evini hatta Gail'in çikolata dükkanını..

Yüksek Topuklar'daki Nermin'in çıfıt çarşısı zihnini , onlarca kadın karakteri , bu karakterlerin müthiş hikayelerini ( Keser Suratlı Gönül'ün anne babasının tasvirini) , ressam kadının fakir ama anaç evinde Nermin'in hissettiği aile sıcaklığını , kapağı hep ''kıyışık'' duran tencerelerden yükselen yemek kokusunu,sınıf farkının nasıl hissedildiğinin anlatılışını, Sinan'ın enfes evini..


Aynalı Pastane'deki Muştik'in muhteşem tiradlarını ,kadınlık hallerine dair o harika tespitlerini, Aliye'nin kıyafet ve aksesuarlarını , Eski İstanbul'u..(Bu kitapta yer alır Aynalı Pastane isimli uzun hikaye. Bu kitap başkadır okuma tarihimde ,bir tokat gibi sert ama inanılmaz ölçüde çarpıcıdır)


Ah nasıl unuturum Cihan Aktaş'ın mükemmel kadın karakterlerini..Ötekileştirilen , ev hayatına mahkum edilen, kadınlık denen kalenin yüksek duvarları içinde kendilerine varolmak için yollar arayan ,her birinde illa ki kendimden bir şey bulduğum kadınlarla doludur kitapları..Fıstık Ağacındaki Ev ve Dağınık Dünya nasıl güzel anlatır kadınlığı ,anneliği ,ait olma duygusunu..

Canım kitaplarım ,nasıl seviyorum sizleri..İyi ki varsınız , iyi ki yazılmışsınız.

Öyle bir çağda yaşıyoruz ki hangi coğrafyada olduğumuz farketmiyor artık. Acıması olmayan bir canavar gibi hayatımızı kuşatmış olan reklam ve pazarlama endüstrisi hepimizin yaşam tarzını aynılaştırmış gibi gelmiyor mu size de? Hindistan'da Tanzanya'da ya da Sibirya'da yaşamak bir şeyi değiştirmiyor .Aynı fabrikadan çıkmış gibi Zara, Mango, GAP giyiyor, Burger King'de karnımızı doyurup Starbucks'da kahve içiyoruz. Bu durumun iyiliğini-kötülüğünü tartışacak değilim. Gıda ve giyim endüstrisinin tekelleşmesi, sermayenin-paranın hep aynı havuzlarda toplanması , dev bir darphane gibi para basan bu kurumların iktidar tarafından kontrolünün mümkün olmaması hatta iktidar olmaları gibi başlıklar bir yana yerel olanın ortadan hızla kaybolması dikkatimi çekiyor. Herşeyin fabrikasyon olduğu bu çağda kişisel olan bana iyi geliyor.Bu rüya ev de bunlardan biri oldu. Sahiplerini yürekten kutluyorum.

Böyle mekanlarda zaman istirahate çekilmiş ,başımı döndüren akış hızı yavaşlamış hatta durmuş gibi geliyor bana. Canım sadece ama sadece durmak istiyor . Durmak, dinlenmek ,aklım erdi ereli kafamın içinde fır dönen tilkilerden azade huzurlu bir uykuya yatmak..

Böyle  mekanlar iyi geliyor ruhuma ,sanki hayat yaşamaya daha bir değer oluyor .Eşyalar taşıdıkları onca hatıraya inat ağırlaşmamış aksine görmüş geçirmiş bir havaya bürünmüşler  ve '' Biz kaç sahip değiştirdik hepsinin başka başka , kendilerince çok büyük kaygıları vardı ; şimdi yaşamıyorlar ,ölümün kollarında belki huzurlu belki huzursuz ama her koşulda kaygısız bir uykudalar.'' diye fısıldıyorlar kulağıma. Gevşiyorum ,huzur denen o uzak ülke yakınıma geliyor.

Gerisini resimler anlatsın..

Çocuklar binbir zahmetin ardından 21:00 gibi uyumuştur.Anne kişisi babanın ''Erken değil mi?'' demesine rağmen yatak odasına yollanır.Baba kişisi de anneyi takip eder çünkü salonda çocukların anneanne ve dedesi yatacaktır. Baba yastığa beş kala uyur ; anne biraz facebook biraz google derken bir saat daha oyalanır ve 23:00'e doğru uyur. 24:00 civarı bebek uyanır ,emmeye koyulur. O sırada büyük de uyanır ve çiş yaptığını söyler. Pijamasını değiştirmek isteyen babayı çığlıklarla püskürtür ve ''annem gelsin'' diye hönkürür. Anne bebeği babaya verip büyüğün üstünü değiştirmeye koyulur. 03:00 da bebek tekrar emmeye uyanır.05:00da tekrar uyanır. Emme faslı sırasında 15 gündür müezzinlerden önce uyanan Emre yine sektirmez ve mızırdanarak odaya dalar. Dedemlerin odasına gidelim diye tutturur. Anne büyüğü kucaklayarak salona geçer. Çok şükür ki uykusu hafif olan dede hemen ayağa kalkıp Emre'yi canlandırmaz ve karanlık /sessiz salonda annesinin kucağında tekrar uyumaya başlar. Anneanne yerinden kalkar ,diğer odaya geçer. Emre anneannenin yerine yatırılır. Anne iyice dalana kadar vücudunun yarısı boşlukta yatar .Yatak odasına geçtiğinde bebeğin kımıldadığını görür ve yastığını alarak Emre'nin odasındaki yer yatağına geçer. Odada yatan diğer misafirin horlamasını duyar duymaz kalkar ve tekrar yatak odasına gider. Babayı beşiğin olduğu tarafa itip uyumaya başlar.Baba kımıldanan bebeyi göğsüne yatırarak uyumaya devam eder ,böylece sabah 07.30'a kadar uyurlar.07.30 'da Emre'nin bağrış çağrışına uyanılır ve maceralarla dolu yeni bir gün başlamış olur.

''Benim hayallerimi neden başkaları yaşıyor?'' sorusuna cevap bulamamıştı bu yaşa dek ki artık 35 yaşında bu kadın. Çocukluk resimlerinde bile düşünceli, hep bir tasası var sanki. Mutlu olduğu anları anımsamakta zorlanıyor olmasını da garipsiyor ,soranlara '' Çok mutlu bir çocuktum '' diyor oysa.

Çocukken değişik ,rengarenk kalemleri, silgileri, kalemtraşları olan çocuklar olurdu sınıfta bir de üstleri başları düzgün öğretmen çocukları; onlara özenirdi. Kimin evine gitse kendi evlerinden güzel,derli toplu ve aydınlık gelirdi ona. Genç kız olduğunda sevgilisi olanlara özendi . Bu özenme durumu nedense değişmiyordu hiç. Evlendi ,evi oldu, çocuğu oldu ;o eksiklik duygusu kaybolmadı. Sanki hep araftaydı hiçbir duyguya ait olamıyor hep elinde olmayanı istiyordu. Kaybetmekten korktukları gerçekte ne kadar anlamlı ne kadar değerliydi bilmiyordu aslında.

Neyi aradığını bilmiyordu ki nerede arayacağını bilsin.O da pek çokları gibiydi ; kaybedenlerden biri olup çıkmıştı. Tamamlanamamış ,eksikleriyle yaşamaya alışmış maskeli mutsuzlardan biri..Hepsi bu.

Bir hafta belki on gündür sabah 05:00'da uyanan Emre'nin akşam uykusu öncesi mızmızlanma seansındaki sohbetimiz:

Emre: Anne hani sen bir şarkı söylüyordun ,onu bir daha söylesene.
Ben: Hangisi oğlum?
Emre: Kalpliydi şarkı..
Ben: Kalpli?
Emre: Kalbin yanıyordu sonra da tutuşuyordu !!

Şarkımız şu: Sen gidince bak neler oldu
                   Kalbimin ucu yandı tutuştu

Çok yaşa güzel oğlum ,başkane diyebilirim?

İtalya'da küçük bir meydandayım. Ilık bir nisan akşamı. Burnuma çiçek ve pizza kokusu doluyor.Tam günbatımı saatlerinde bu meydana bakan bir kafede oturuyorum. Öyle bir an ki mutluluk elle tutulur gözle görülür bir hal almış.  Görmeyi en çok istediğim ülkelerden birinde tam da hayal ettiğim dekorun içindeyim. Etrafım bir sürü masa ve bu masalarda oturan neşeli insanlarla çevrili. 

Sabah son derece şirin bir otelde uyandım , taze çiçekler konmuş beyaz örtülü bir masada harika bir kahvaltı yaptım.Sonrasında tüm günümü ara sokaklarda dolaşarak, sokak ressamlarını izleyerek ,nefis pizzalar ve makarnalar yiyerek geçirdim.Bol bol fotoğraf çektim.

Akşama doğru bu meydanda buldum kendimi.Kahvemi yudumlarken seyrettim insanları ; herkes o kadar huzurlu ve keyifli görünüyor ki .. Gam ve keder uğramamış buralara ve ben iyi ki gelmişim.

Not: Arabalar filmini sayısız kez izledim ve İtalya diyince aklıma hep bu sahne geliyor:)

Bir varmış bir yokmuş, çok çok uzak bir ülkede mutlu bir kız yaşarmış. Çayırlar yemyeşil ,çiçekler pespembe güneş pasparlakmış. Mutlu kız erkenden kalkar,çiçeklerini sular sonra da hayvanlarına bakmaya gidermiş.İnekleri ve tavukları varmış.Bir de ufacık bir sebze bahçesi ile birkaç meyve ağacı.Her mevsim bir şölenmiş ,baharda mis gibi çiçek kokusunun, yazın taptaze meyveler ve sebzelerin süslediği sofraların , sonbaharda hasadın sevinci yaşanır kış aylarında ise dinlenip enerji toplanırmış gelecek bahar için.Yaşamak uzun ve güzel bir rüya gibiymiş ,tüy gibi hafifmiş mutlu kızın bedeni ve ruhu.Ne geçmişin yükü ne geleceğin kaygısı varmış ne de yalnızlık sıkıntısı.Güne güzel başlamak ve keyifle tamamlamakmış tek amacı.

Bu da böyle bir masalmış ,belki ''Eee ,sonra nolmuş'' diyeceksiniz ama hiç birşey olmamış.Mutlu kız üreterek  ve çalışarak yaşamış ve huzur içinde ölmüş:)

-Anne olduktan sonra en zoru ''Kimseye eyvallahım yok'' diyememek eskisi gibi. Yardıma şiddetle ihtiyaç duymak ve yardım edenlerin bazen çok saçma olabilen yorumlarına , nasihatlerine, hikayelerine maruz kalmak.

-Bitmek tükenmek bilmeyen , çoğunlukla iyi niyetle sorulmuş olsa da  kötü hissettiren sorulara cevap vermek hatta makul bir açıklama bulmak zorunda olmak.Örneğin:
--neden bu kadar zayıf?
--süte alışmadı mı / süt sevmeyen çocuk olur mu?
--çalıştığın için mi sana bu kadar düşkün?
--uykusu hep böyle az mı?
--biraz huysuz galiba..

Bir de bu soruların kötü niyetle sorulmuş olanları var ki tam bir ölür müsün öldürür müsün hissiyatı yaşatır insana; örneğin:
--siz bu çocuğa bakamıyor musunuz acaba??

-İçime atmak  /susmak zorunda olmak / içimden geçeni söyleyememek.. Şişiyorum sanki, patlayacak gibi oluyorum. Sindirilmiş, bastırılmış hissediyorum.

-Çocukta yolunda gitmeyen bişey varsa; zayıfsa veya uyumuyorsa veya hareketli / huysuz ise hep annesinin bişeyleri eksik yaptığı imalarına katlanmak.

Annelik galiba rekabetin tavan yaptığı , mücadelenin en amansız olduğu alanlardan biri. Yarışın sonu yok üstelik. Bebekken boyu ,kilosu , ek gıdası, uykusu, tuvalet eğitimi, kreş adaptasyonu,biraz büyüyünce okuldaki başarıları derken kariyer planlaması..Uzar gider bu liste ,elden gelen bişey yok ; heveslisine iyi yarışmalar dileyelim kendimize de bol bol sabır.

İşte polisiye böyle olur ! Elimden bırakamadım , bitirene kadar defalarca ters köşe yaptı yazar.Acayip bir kurguyla son sayfalara kadar katili tahmin etmeyi imkansız kılmış aynı zamanda tıp doktoru olan Mario Mazzanti.

Hikaye bir cinayetle başlıyor.Genç bir kadın evinde ölü bulunuyor. Tam da kadının öldüğü dakikalarda sevgilisi maktulün apartmanının asansöründe mahsur kalıyor ve kız arkadaşını evde ölü buluyor.Cinayetin ilk zanlısı olarak erkek arkadaş tutuklanıyor.Bütün deliller aleyhinde, katil olduğuna polis kesin gözüyle bakıyor.

Birkaç gün sonra acar televizyon muhabiri Greta'ya gelen e posta ile işler değişiyor.Katil cinayetlerin devam edeceğini söylüyor .

Romanda bir de empat polisimiz var; Claps.Kendisi fazlasıyla keskinleşmiş algılara sahip, adeta yalan makinası . Fırsat buldukça Hannibal dizisini izliyorum bu aralar ve empatlıkta son nokta Will Graham'ı gördükten sonra Allah insana böyle yetenek vermesin diyorum.

Cinayetler devam ediyor. Claps ve Greta bir şekilde olayın merkezine yerleşiyor ve sonunda hiç ummadığımız sebeplerle cinayetleri işleyen bambaşka bir katille karşılaşıyoruz.

Benim hiç anlamadığım ve öğrenmeyi denediğim ilk dakikalarda pes ettiğim satranç  hikayede önemli bir yere sahip. Satranç biliyorsanız çok daha keyifle okuyabilirsiniz.Hem cinayet hem satranç sevenlerdenseniz değmeyin keyfinize!!