Dedemin İnsanları filminden bir kare

97 senesi ailem için valizle tanışma senesidir.Benim üniversiteye başlamam ve kardeşimin Almanya'ya evlenmesi ile evde sürekli bir valiz hazırlama, boşaltma, düzenleme faaliyeti kaçınılmaz olmuştur o yıldan itibaren.16 yıldır devam eden valizli hayatın sonucunda Dedemin İnsanları filmindeki şahane replik özetler hissiyatımı:

''Bavulları hiç sevmiyorum efendim. Çok hüzünlü şeyler. Hep geri dönüp gitmeyi hatırlatırlar.''

Kavuşmak için çıkılan yolculuklar güzeldir,heyecan ve sevinç hakim duygudur.2010 kışında Berlin'e giderken yazmışım aşağıdaki satırları :

''Topluyorum valizleri; varmaya değil gitmeye gidiyorum sevgili E.Ş'.nin bir zamanlar yazdığı gibi.
Sevilene doğru bir yolculuk bu ,o yüzden zor gelmiyor yapılacak onca iş ve yolun çilesi..

Yıllar önce uçup giden küçük kız, şimdi biz geliyoruz sana aynı uçakla.
Gurbetin çilesiyle büyüdün hiç istemesen de,biz de burda eksik-yarım yaşıyoruz yıllardır..
Bütün gurbet kuşları için olsun bu yazı,tez zamanda bitsin ayrılıklar ümidiyle..''

Dönüş yolculukları ise çok hüzünlüdür, tıpkı dönüş valizi hazırlamak gibi..Beylik ama doğru cümlelerle avutursun kendini:
-Ayrılık yoldan olsun.
-1 yıl dediğin nedir ki su gibi geçer.
-Dağ dağa kavuşmaz insan insana kavuşur vs.

Kimse gitmeseydi uzaklara, sevdiklerimiz hep yanıbaşımızda olsaydı..Uçaklar ve valizler girmeseydi hayatımıza..Olmaz mıydı? İletişim imkanları her geçen gün artsa da gündeliğin telefonda anlatmaya değmez sandığın ayrıntılarıymış meğer insanları yakın kılan..Yıllar geçtikçe eskirmiş konuşmalar, anılar ve dahi sevgiler.