Tüm Bu Güzel Anneler
Yazının orjinali burada. Blogcuannede Ebrar Güldemler'in çevirisi ile yayınlandı. O kadar beğendim ki unutmamak için bloguma koymak istedim.
Tüm o annelerden oldum. Tamamen çocuklara odaklanmış, ilgili ve sevgi dolu… Anneliğin her anının hakkını veren… Durdurup sonsuza dek yaşamak istediğim anlarım oldu. Ben o annelerin hepsiydim. Çocuklarımın sahip olmasını istediğim anneydim.
Ama aynı zamanda; bir soru daha cevaplayamayacağını hisseden, daha fazla ağlama dinleyemeyecek ve dağınıklık toplayamayacak olandım. Ortadan ikiye bölünmek isteyecek kadar yorgun hisseden anneydim. O annelerin de hepsiydim.
Yağmurlu bir Cumartesi gününü duvarlar üzerine gelir ve nefes alamaz gibi hissettiği için dışarıda geçiren anneydim. Tek isteği oturup bütün o karmaşayı içselleştirmek olan anneydim.
Çocuğunun ödevine sabırla ve gülümsemeyle yardım eden anneydim. Ödeve beş dakika yardım ettikten sonra kalemi ikiye kıran anneydim.
Saçları yapılı ve kıyafeti düzgün, tam vaktinde olması gereken yerde olan anneydim. Geciken ve karman çorman, yorgun görünen, doğru düzgün giyinememiş anneydim.
Çocuklarının yatağa gitmesine dakikalar sayan ve sessizliğe ihtiyaç duyan anneydim. Çocuklarına özlemekten kalbi ağrıyan ve okuldan gelmeleri için sabırsızlanan anneydim.
Tüm evi tek elle temizleyebileceğine inanan anneydim. Deposu tamamen boş olduğu için hiç enerjisi kalmamış anneydim.
Yoktan organik yemek icat eden anneydim. Akşama tavuk nugget yapıp televizyon karşısında yediren anneydim.
Gözlerini biricik çocuklarından ayıramayan ve kendini dünyanın en şanslısı sayan anneydim. Çocuğunun yaptığı o taklidi bir kez daha görmemek için ona bakmaktan kaçınan anneydim.
Zor bir durumun altından mükemmelce kalkan anneydim. Tüm gece başarısızlık duygusuyla endişe ve üzüntüden kavrulan anneydim.
Çocukları lokantada nazik ve terbiyeli davrandığı için övgüler alan anneydim. Çocuklarının birden fazlası bağırdığı için aynı yeri terk etmek zorunda kalan anneydim.
İnsanlar içinde bağırmakla kalmayıp çığlık da atan anneydim. Parçalara ayrıldığını hissederken bile yekpare hareket eden anneydim.
Belki beni daha iyi olduğum anlarda görmüşsünüz, her şeyin üstesinden geldiğim anlarda…
Belki de hiçbir şeyi beceremediğimi düşündüğüm ve çocuklarımın unutmasını istediğim anlarda….
Beni nasıl gördüğünüzün önemi yok. Kendimi nasıl gördüğümün önemi var.
Kendimi tüm annelerde görüyorum. Çabalayan ve uğraşan annelerde… Bir an ya da tek bir gün bizim tüm anneliğimizi anlatamaz. Eninde sonunda hepimiz bütün bu anneleriz. Bütün bu güzel anneler… İşte annelik tam da bu…
1 yorum
Okuyunca dedim iste ben. Her anne biraz super kahraman ve bazen biraz şapşal;)))
YanıtlaSil