-Emre'yi okula götürdüğümde bana sorunsuzca bay bay diyor ve el sallıyorsa çok mutlu hissediyorum.  Arabanın radyosunda neşeli bir şarkı bulup ( Nazan Öncel ve Tarkan'ın yaz bombası -hadi o zaman-  favorim) eşlik ede ede, omuz titrete titrete işe geliyorum.  Bu sabah Burcu (Emre'nin deyişiyle Borcu) öğretmenle attığı kahkahaları duyunca hele, abovvv ,mutluluktan uçasım geldi.

-Erencikcik'imiz hızla büyüyor. Dün koltukta otururken bıraktım, mutfağa gittim, döndüğümde ayağa kalkmış perdenin ipiyle oynuyordu! Tam olarak oturuyor, tırtıl gibi kıvrıla kıvrıla ilerliyor. Mama sandalyesinde otururken masa örtüsünü çekiyor, kaşık çatala uzanıyor. Yürüteçle abisinin peşinde geziyor. Velhasılı kelam mutluluğun resmini yapıyor bize küçük adam. Geçen sene bu vakitler karnımda olduğuna inanamıyorum. Yaşam, hele bir bebek geldiyse hayatınıza , gerçekten her anıyla bir mucize. Şükürler olsun.

-Ev işleri çığırından çıkmış durumda. İstisnasız her çekmece ve dolapta kaos hüküm sürüyor. Yazlıklar, kışlıklar, küçülenler, eskiyenler, birilerine verilecekler ..Toplamak mümkün değil. Yıkananlar ve ütülenecekler giysi tepeleri halinde buldukları her boşluğu işgal ediyor.Evdeki tek bazanın altı ve küçük depo odası hıncahınç dolu. .   Bazen afakanlar basıyor,  hepsini atmak istiyorum. Kutular, Eren'i hamağı, salıncağı, oyun halısı, küveti.. Emre'nin durmaksızın büyüyen oyuncak dağları..Hiç kullanmadığım ikea karyolaya ek olarak aldığım park yatak. İMDAT!!!

- İyiden iyiye ebeveyn moduna geçtik biz. Öyle hayran hayran çocuklarımıza bakıyor, her fırsatta öpüp kokluyoruz. Nerede uyuduğumuzun belli olmadığı bu yaşam tarzı içinde ''Üçüncüyü düşünüyor musunuz'' sorusuna nedense ''hayır'' demiyoruz.

-Kıymetli arkadaşım, ayın diğer yüzü Baharcan'ın müptelası olduğu bir blog varmış, Kafe Fernando. Blogun yazarı Cenk Sönmezsoy yeme içme aleminde fenomen olmuş, uluslararası ödüller kazanmış gençten bir arkadaş. Benim bu taraklarda bezim yok ama blog kelimenin tam anlamıyla baştan çıkarıcı! Cenk bey yaptığı yemekler ,pastalar,kurabiyeler  çektiği fotoğraflar ve kaleminin kuvvetiyle dört yıllık tüm blog arşivini okumamı sağlayacak gibi görünüyor. İnsanın tutkuyla yaptığı bir işi olduğunda nasıl ışıldayacağını haykırıyor bu blog. Kesinlikle ilham verici.

-Bol miktarda kitabım var bu ara okuyacak. Öfke Dansı, Yavaş Ebeveynlik, İyi Uykular Tatlı Rüyalar elimin altında olanlar. Ebeveyn kitaplarından sıkıldıkça polisiye okumaya dönüyorum. Kızım İçin Son Kez isimli roman bu türde okuduğum son kitaplardan biri. Çok başarılı bir kurgu ile, merakla okutuyor kendini. Ne gariptir ki bir zamanlar ''Alışveriş listesi yazsa okurum'' dediğim Elif Şafak'ın son kitabı Ustam ve Ben'i okuyamadım bir türlü. Dostluğumuzun yıllanmasından büyük sevinç duyduğum arkadaşlarımdan Erdal'ın bana hediye ettiği Saraydan Sürgüne 'yi birkaç günde okudum ve uzun süre etkisinden kurtulamadım. Bu kitap hakkında bir yazı yazacağım ilk fırsatta.

-Bodrum'da yaşamak çok güzel. Dün Torba tarafına gittik. Nasıl güzel koylar, nasıl tatlı manzaralarla karşılaştık,  tarifi zor. Bütün hoyrat müteahhitlere, gözünü toprak doyurasıca inşaatçılara, talancılara rağmen bu ülke hala güzelliklerle dolu.

-Ramazan arefesi yarın. Yazın en uzun ve en sıcak günlerinde oruç tutmak benim için imkansıza yakın olsa da on bir ayın sultanına kavuştuğumuz için mutluyum. Bu ayda aç insan kalmıyor hiç. Geleneklerimiz sağolsun zengin fakiri hatırlıyor. Sadaka, fitre, zekat derken pek çok ihtiyaç sahibine el uzatılıyor. Biz de sevgili kızımız Lale'ye iyi bir tekerlekli sandalye almaya niyet ediyoruz. Umuyorum ki olacak bu bereketli ay içerisinde.

Bizden haberler böyle bu aralar. Kalın sağlıcakla.

Benim anladığım kadarı ile tüm Tracy yöntemleri bebeğin bir rutini olması durumunda tam olarak işe yarıyor.Rutin Tracy'nin kutsal kelimesi; defalarca tekrarlıyor gerekliliğini. Kitabında anlattığı bir çok sorun çözme vakasında , isterseniz bebeği uyutmak için bir saat yatır-kaldır  yapmış olun ,saati geldiğinde o bebeği uyandırmanızı ve en az 1.5 saat uyanık tutup öyle uyutmanızı söylüyor .Okurken kolay gibi görünse de uykusu olan bir bebeği uyutmamak ne kadar zordur yaşayanlar çok iyi bilir (mesela ben).  Hele ki benim için uyuyan bir bebeği uyandırmak imkansız neredeyse.

İkinci bebekte de treni kaçırmak üzereyiz. Ah be Tracy, sağ olaydın, Türk olaydın da gelip benim bebelere uyumayı öğreteydin ne vardı. Dört yıldır uyku diye diye Mecnun oldum. Benim bebeye  yardım eder diye bel bağladığım  Pedagog hanımın gebe olup doğurası tuttu iyi mi?  Psikiyatriste gitmeyi planlıyorum son çare olarak;  ilk  yapılması gereken bu muydu sorusunu sorarak.

Güncelleme:  Psikiyatrla görüştüm. Uykusuz bir arkadaşımla konuşuyor gibi hissettim ara ara . Kendisinin de biri üç yaş olmak üzere iki oğlu varmış ve uykusuzluk konusunda doktorasını vermiş. Epey anlattım, kendisi de epey anlattı, sonuç olarak: (Tamamıyla benim anladığım bu,  doktor hanımın ifadeleri değil)

1. Anne kendini tükenmiş hissediyorsa Ferber'le uyku manipülasyonu yapmasında bir sakınca yok. Sonuçta annenin iyi uyuması çok önemli. Çocuğun psikolojisine bişey olmuyor .

2. Bir evde küçük yaşta birden çok çocuk varsa   bir olağanüstü hal durumu var. Alabildiğin bütün yardımı almak lazım. Dağınıklık, yemeksizlik, sürekli koşturmaca olağan kabul edilmeli. ''Sadece ben böyleyim, demek ki bende bir beceriksizlik var'' demek doğru değil. Etrafta süper becerikli, harika yemekler yapan, evi bal dök yala kıvamında anneler varsa onlarla görüşmeyi kesmeli :) Bu dönemde antidepresan desteğinin çok işe yaradığından bahsetti . ''Madem kaosu ortadan kaldırmak mümkün değil bari daha az umursayayım '' mantığı ile.

3. Pek çok şey gibi uykunun genetik tarafı var. Ebeveynden biri uyku konusunda sorunlu ise bebek ona çekebiliyor (Bizim evde bu ben oluyorum)

4. Ne kadar okusak , eğitim alsak, uzmanlarla görüşsek de çocuk büyütürken kendi çocukluğumuz devreye giriyor. Çocukluk çağı nasıl geçerse geçsin mutlulukla ilişkilendirdiğimiz bir sürü algımızın kaynaklandığı çağ oluyor. Eğitim seviyemiz, entellektüel kapasitemiz ne kadar gelişse de çoğunlukla  annemize dönüştüğümüzü fark ediyoruz .. Çok rahat, mutlu, tatmin edici bir çocukluk yaşadım diyorum ama hep çok olgun, çabuk büyümüş  bir çocuk olarak hatırlıyorum kendimi. Fıtratımda  vardı olgunluk ama bir zaruret de vardı geri dönüp baktığımda  böyle çabuk büyümemde. Bu nedenle mi bilmiyorum çocukluk benim için sınırsız şımarabilmek demek, nazlanmak, anne babanın yanında iyi ve mutlu hissetmek demek. Bu algı sınırlar konusundaki zaafiyetimin temelini oluşturuyor ( Kafamda bir ampul yandı bunu anlayınca).

5. Yapmasını istemediğim bir davranışı engellemekten beni alıkoyan şeylerden en önemlisi , sonrasında olacakların beni korkutması. Örneğin, '' ikinci tatlıyı yiyemezsin'' cümlesinden sonra ağlama krizi, arabaya binmek istememe, koltuğuna oturmak istememe gibi zincirleme sorunlarla boğuşmaktansa göz yummak daha kolay geliyor. Doktor hanım böyle durumlarda sakin olup , onbeş dakika gibi bir süre beklemeyi göze alabilirsek genellikle çocuğun sakinleşebileceğini söyledi. Ama acelemiz varsa çözüm zor.


Aklımda kalanlar bunlar..Özellikle ''Kafamda ampul yandı'' dediğim keşif önemli benim için. Ha, ne kadar işe yarar bilmiyorum. Son zamanlarda farkındalık kavramını sorgular oldum epeyce. Eyleme dönüşmeyen bunca bilgiyi ve analizi ne yapacağım diye soruyorum kendi kendime.

Benim yolumda daima daha iyiyi aramak  ve tekamül etmek var. Bunu da ancak içime bakarak, kendimi gözlemleyerek yapabiliyorum galiba. Onca analiz bu yolda işime yarar diye umuyorum.

Sonuç olarak,  Eren paşa pek yakında uyumayı öğrenmeyi deneyecek. Gelişmeleri merakla bekliyorum. Paylaşacak güzel haberlerim olması ümidiyle esen kalınız efendim.

annane elinden çıkma sıcacık hamur kızartması

derli toplu olunca ev bayağı güzelmiş

bu iki pırlantayı bana verene sonsuz şükür

Webden bulduğum bu hareketli görsel duygularıma tercüman oldu. Gün bahane, duyguları ifade etmek şahane :)

Benim babam çok sevgi dolu, merhametli, yumuşacık bir baba oldu bize. Öyle kötü anım yoktur hiç. Çok ama çok şanslı olduğumun farkındayım. Her zaman beni dinledi, anlamaya çalıştı. Türk filmleri tadında bir çocukluk yaşadım. Ceketini satıp çocuğunu okutan babalardandır kendisi kelimenin tam manası ile. 

Çocuklarımın babası ise tam bir kahramandır gözümde. Sabrıyla, sakinliğiyle, yorulmak bilmemesi ile çocuklar ve benim için sığınaktır, limandır, can simidi ve kurtarıcıdır kendisi. Uyumayan bebeyi alır uyutur, sinir krizi geçireni sakinleştirir. Bunaldığımı hemen hissedip beni gezmeye, sinemaya, alışverişe gönderir.

Bu vesile ile kıymetli babama ve kahraman eşime sonsuz teşekkürü borç bilirim. Büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden, hayat arkadaşımın dudaklarından öperim. Bu harika Pepe şarkısı da hediyem olsun:

http://www.youtube.com/watch?v=cSI12gXBlJY

Kara kuzum 9. ayında neler yapıyor?

-Alt 2 dişi dışında diş yok henüz.
-Bumbo'dan bir ayağını yere dayayarak çıkmayı ve yere inmeyi başarıyor.
-Yüzüstü koyduğumuzda emekleyecek gibi hareketler yapıyor.
-İkinci uçak seyahatini 27 mayıs salı ve 1 haziran pazar günlerinde gerçekleştirdi. Rahat, sakin yolculuklar oldu. Bol bol emdi. Yaşasın meme:)
-Babannede keyfi yerinde olmasa da çok zorlanmadık. Genelde emerken uyudu. İlk düğününe katıldı. Bol bol kucak gezdi. Sevildi, öpüldü.

-Ek gıda hala sınırlı. Aptamil, anne sütü ağırlıklı. GDO söylentisinden sonra HİPP kaşık maması aldık. Bir-iki öğün ondan alıyor. BLW olayımızı boşladık biraz.
-Uykular perişan. Gündüz uykuları 40 dakika civarında. Ne yaparsam yapayım uykusuna devam ettiremiyorum.Geceleri bazen 3 saatte bir uyansa da sıklıkla daha kısa aralıklarla uyanıyor. Zombi modu devam dolayısıyla bende. Uyku konusunda mutlaka harekete geçmeliyim diyorum ,diyorum da yaz geldi.Haziran sonuna kadar misafir var. İzin almam imkansız. Ne yapıcam bilmiyorum.
-Addaa, da da gibi sesler çıkarıyor.
-Yürüteçle bütün evi geziyor ve bez kutusunu çekip yere düşürebiliyor. Sarkan masa örtüsü gibi tehlikeli noktalara dikkat zamanımız geldi.

Video koymalıyım, resim değil. O kadar hızlı büyüyor ki, ancak videolara bakarak inanabiliriz bir zamanlar bebek olduğuna.

Okuması zor bir kitap oldu benim için. Araştırmalar, makaleler ile desteklenmiş , sıkıcı diyebileceğim bir eser , ancak öne sürdüğü fikirlere burun kıvırmak imkansız. Hele bizimki gibi
başarının nota, puana odaklı olduğu, her gelen bakanla koca eğitim sisteminin baştan aşağı değiştirildiği, Şeker Portakalı gibi bir kitabın sakıncalı bulunabildiği yalnız ve güzel bir ülkede çocuk büyütüyorsam.

Hem ben hem eşim etiket sevdalısı değiliz şükürler olsun. ''Filanca koleje gitsin çocuklarımız, gitmezse kendimi keserim'' sendromuna yakalanmadık -henüz- .Oldukça uzun eğitim hayatımızdan sonra mutluluk ve tatminin akademik başarıda değil, bireysel farklılıkların öne çıkarıldığı , çalışma kavramının yetenek ve keyifle iç içe olduğu bir eğitim anlayışı ile mümkün olduğunu düşünüyoruz.




Çok olağandışı bir gelişme olmazsa çocuklarımızın gideceği okul belli: Mutlu Keçi İlköğretim Okulu :)
Bu da okulumuzun öğretmenlerinden birinin blogu http://mutlukecilerinulkesi.blogspot.com.tr/

Kitaptan bazı alıntıları bu sefer fotoğrafla yapmak istedim. Yoksa bu yazı arada kaynayıp gidecek. Kitap sıkıcı olduğundan tekrar elime alasım yok.




Kitapla ilgili nette dolanırken şöyle bir blog yazısına rastladım:

Kitabı değerlendirmeye devam ediyorum. Gecikmenin nedeni kitabın sonlanış şeklinin beni çokça şaşırtması oldu. Yazarlar, AIDS'ten kansere, uykusuzluktan depresyona, ev ve iş kazalarından tırnak yeme, kekeleme gibi bağımlılıklara kadar pek çok hastalığı irdeledikten sonra nihayet bir milyon dolarlık soruyu soruyorlar: Ne yapmalı?

Kitaptan aynen alıntılıyorum:

'' Hastalıkların bize getirdiği mesajları anlamaya yönelik bu kadar düşünce ve çabadan sonra , hasta insanlar için bir soru hala havada kalıyor: Bütün bu bilgiyle nasıl iyileşirim? Şimdi ne yapmalıyım?

Bu tür sorulara cevabımız her zaman tek bir kelimeden oluşur: BAKMALISIN! Bu cevap önce çok basit ve faydasızmış gibi görünür. İnsan daha önemli şeyler yapmak, herşeyi değiştirmek istiyordur oysa, ''bakarak'' neyi değiştirebilir ki? İşte bu sürekli ''değiştirmek isteği'' yolumuzun üzerindeki en büyük tehlikelerden biridir. Aslında değiştirilmesi gereken hiçbir şey yoktur - kendi bakış şeklimiz dışında. Bu nedenle bizim önerimiz ''bakmanızdır''.

İnsan bu evrende ''görmeyi öğrenmek''ten fazlasını yapamaz- bu ise en zor iştir. Gelişme sadece bakış şeklinin değiştirilmesine bağlıdır...

Sonuçta , bu dünyada kendi görüşümüz dışında düzeltilecek ve değiştirilecek hiçbir şey yoktur. Böylece en zor problemler bile tek bir formüle indirgenebilir: Kendini tanı! Bunun çok zor olması ,bizi devamlı dışarıyı diğer insanları ve çevremizi tanımaya yöneltir. Bütün bu mükemmel kuramların, sistemlerin ve çabaların bir kenara atılması, bunların yerine çok basit bir kavramın ''kendini tanıma''nın konması insanları çılgına çevirir.

Kendini düzeltmek, sadece kendini olduğu gibi görmeyi öğrenmektir. Kendini tanımak ,''ben''i yani egoyu tanımak değildir.''Kendi'' bir okyanus ''ben'' ise bir bardak sudur. ''Ben''imiz bizi hasta yapar, ''kendi'' ise iyileştirir. İyileşmeye giden yol ''ben''den ''kendi''ne , hapisten özgürlüğe, kutuplaşmadan birliğe doğru giden yoldur. Hastalık bize birliğe giden yolda ne eksiğimiz olduğunu gösterir. Amaç eksik olanı görmeyi öğrenmek ve onu bilincimize kazandırmaktır.Bizim yorumlarımız ise insanın bakışlarını ,onun görmeden geçip gittiği şeylere yöneltmeyi hedefler.İnsan bu eksikliği bir kez gördüğünde , onu gözden kaçırmaması ve dikkatlice bakması yeterlidir. Sadece sürekli ve dikkatli bir inceleme bile engelleri aşar ve bulduğumuz eksiklikle bütünleşmek için gerekli sevginin büyümesini sağlar.Gölgeye bakmak onu aydınlatmak demektir.

Hastalıkla birlikte keşfettiğimiz bir prensipten hızla kurtulmaya çalışmak , sık rastlanan ancak tamamen yanlış olan bir tepkidir. Bilinç dışı saldırganlığını nihayet keşfeden bir kimse korku içinde şu soruyu sorar  '' Bu korkunç saldırganlıktan nasıl kurtulacağım?'' Cevap açıktır : ''Hiçbir zaman kurtulamayacaksın, sadece onun varlığından faydalanmaya bakmalısın''. Bu istememek duygusu gölgeye neden olur ve insanı sağlıksız hale getirir.

Bir hastalık belirtisinde kendimizde eksik olanı bulduğumuz zaman, bu belirtiyi sevmeyi öğrenmek eksiklerimizi tamamlamak için yeterlidir. Sabırsızlıkla belirtinin kaybolmasını bekleyen bir insan , bu kavramı henüz anlayamamış demektir.  Hastalık belirtisi , gölgedeki prensibi yaşar. Eğer belirtiyi kabul edersek  hastalık görevini yerine getirmiş olur ve gereksiz hale gelir .( Ağrılar, sızılar geçer mi peki?) Hastalığa direnç göstermek ise karşı baskıya neden olur . Hastalık belirtisi ancak , belirtiler hasta için önemini kaybettiğinde yok olur. İnsan bu konuma sadece ''bakarak'' ulaşır.

İyileşme ancak bilinç düzeyinde elde edilir.Kişinin , ilk bakışta görmek istemediklerini görebilmesi için ,hep daha derine inmesi gerekir. Kendine karşı körlüğü aşabilmek için uygulanan süreçler, günümüzde psikoterapi olarak adlandırılır. ..Eski bir ön yargı ile psikoterapinin ruhsal hastalık belirtilerini tedavi eden bir yöntem olduğu düşünülür.Oysa bu doğru değildir.Psikoterapi kendini tanımayı ve bilinç dışı içeriklerin bilinçlenmesini hedefler. ..

Psikoterapiyi anlatırken ''reenkarnasyon terapisi'' adını taşıyan yöntemden söz etmemiz gerekir....Bu kitabın kuramsal bölümündeki bilgilerden , reenkarnasyon terapisinin ne olmadığını anlayabiliriz: Bizim aradığımız , bir hastalık belirtisinin , önceki yaşamlardan kaynaklanan birtakım nedenleri değildir. Zamana yayılmış bir psikoanaliz de değildir...Reenkarnasyon terapisinin bu şekilde adlandırılmasının nedeni , bu terapide bilinçlenmenin ve geçmiş hayatlarımızda yaşananların , geniş bir yer tutmasıdır...Bu kitapla , insanın bütün probleminin gölgesinde bulunduğunu detaylı olarak açıkladık. ..Bizim tekniğimiz her şeyden önce , kişinin bu yaşamdaki biyolojik gölgesinin ötesinde , daha büyük ,karmik gölgesi ile karşılaşmasını sağlar. Bu kolay olmayan karşılaşma, iyileşmeye giden tek yoldur. ...

Bizim tecrübemize ve görüşümüze göre psikoterapi, bedensel hastalıkları gerçekten iyileştirmek için başarı umudu taşıyan tek yöntemdir.

İnsanlar hastalanarak iyileşmeye zorlanırlar. Psikoterapinin görevi , bu gelişim ve dönüşüm sürecinde , insanlara yardımcı olmaktır. Bu nedenle bizler, terapi sırasında , kişinin hastalıklarıyla birlik olarak, hastalığın iyileştirici hedefine ulaşmasına yardım ederiz- çünkü beden her zaman haklıdır. Tıp ise tersini uygular- hastalıklara karşı hastalarla birlik olur. Bizler daima, gölgenin bulunduğu tarafta dururuz ve onun ışığa çıkmasına yardım ederiz; hastalığa ve onun belirtilerine karşı bir savaş vermeyiz.

Hastalık, insanın büyük şansı, kıymetli mal varlığıdır. Hastalık, iyileşmeye giden yolda kişisel öğretmenimiz ve rehberimizdir. ..Hastalığı bir yol olarak kavramayı öğrenenlerin önünde , yepyeni bir dünya açılacaktır. ..Bizim isteğimiz daha çok , bu kutuplaşmış dünyanın çatışmaları ve problemleriyle dürüstçe göz göze gelme cesaretini yaratmak ve ''çatışma düşmanı'' dünyamızdaki imgeleri parçalayarak dürüstlüğe yol açmaktır...


Kitap bu şekilde bitiyor. Özellikle altı çizili cümleler bana çok doğru geldi. Tıp eğitimim boyunca kafamı kurcalayan konulardı bunlar. Hastalığın kökenine inmeden sadece belirtileri ''savuşturmak'' uzun vadede ne hastayı ne hekimi mutlu ediyor ayrıca. Amma velakin bir taraftan da şöyle diyorum:
Tamam, iyi ,hoş ,hepsine eyvallah. Ama ağrılar, iltihaplar , kaşıntılar yani belirtiler benim canımı yakıyor. Keyfimi kaçırıyor. Başım ağrıyorsa, karnım ağrıyorsa bu ağrının durmasını istemem gayet doğal değil mi? Veya bozulmuş bir şeker metabolizmasıyla günlük hayat sürdürmek mümkün değilse hasta ne yapmalı?

Gayet ayakları yere basan tarzda başlayan kitabın iyileşme kavramını reenkarnasyon terapisi ve psikoterapiye bağlaması beni şaşırttı ve biraz da hayal kırıklığına uğrattı. Bu durumda yapacak tek bir şey kalıyor benim için : Okumaya, öğrenmeye devam ..

Uykuya hasret günler ve geceler demek çocuklu hayat.. Parmağa batan ve çıkarılamayan bir kıymık gibi aklımın bir köşesinde hep ''Adamakıllı bir uyusam ne kadar şahane olur'' cümlesinin olması demek. Onlar uyudukça benim dinlenmem , okuduğum bütün bıdı bıdılara rağmen uyuyan çocuğu asla uyandırmamak demek velhasılı kelam uykunun hep başrolde olduğu senaryolar demek.


Sabah kargalarla birlikte uyanan Emre'nin , Eren'in ses vermesini beklemesini sonra da ''Eren uyandı'' diyip hoplaya ,zıplaya  kardeşinin yanına gitmesini sevgiyle izlemek demek. Herşeye rağmen bir çocuk için evde başka bir çocuk daha olmasının iyi bir şey olduğunu hissetmek demek.


Arka koltukta bisiklet, scooter ve bilumum çeşit oyuncak araba taşımak demek. Arabamın daima temizliğe ihtiyacının olması, sık sık fazlalıkları eve taşımak demek. Yedek kıyafetler, ayakkabılar, plaj giysileri, bebek arabası ile dolu bir bagaj ve  Emre'nin ayak izleri ile desenlenmiş koltuklar demek.


Bir market alışverişi sonrası bir elde denge bisikleti, bir elde market poşeti, kolda çanta, sırtta başka bir çanta ile Cevat Kelle (bizim yaşta olanlar bilir bunu) edası ile arabaya ulaşmaya çalışmak ve o anda ne kadar da mutlu olduğunu hissetmek demek.

cevat kelle :)

Birsürü doğumgünü partisine katılmak , kızlara hediye alırken fazladan mutlu olmak, partilerdeki nefis ikramlarla bayram etmek demek. Kendi çocuğun için doğumgünü planlamak, her bir ayrıntıya kafa yormak ,''Dört yaşında böyle olursak sonraki yaşlarda ne yaparız'' diye içten içe kaygılanmak demek.


Uçak yolculuklarında artık dört kişi olduğunu hayretle fark etmek demek. Sadece bir yıl sonra yanyana üç koltuğa sığamayacağını  anlayıp şaşırmak demek.



İsminde ''çocuk''  ibaresi  olan sürüyle kitap okumak ve okuyacak olmak demek.


Darmadağınık bir ev demek. Mama sandalyesi, yürüteç, bumbo, hamak, oyuncaklar derken evin derli toplu görüntüsünün sadece misafir geleceği zaman ortaya çıkması demek.


Bu poğaça ayakları görebiliyorsam uykudan uyandığımda, çocuklu hayat son tahlilde mutluluk demek :)

çiçekli günlerden biri :)

Mayıs başında Emre'nin sınıfında bir çocuğun su çiçeği çıkardığı bilgisini aldık. Doğumgünü hazırlıkları , anneanne ve dedenin Bodrum'a gelişi derken unuttuk gitti su çiçeğini. 15 mayıs perşembe günü okuldan babası aldı geldi ve ateşi olduğunu farkettik. O gece termometre doğru ise 40 derece civarı seyretti ateşi. Ertesi gün tabiki okula göndermedik ve işten izin aldım.

Haftasonu iki arkadaşının doğumgünü kutlamaları vardı. Cumartesi öğleden sonra olanda gayet enerjik ve neşeliydi. Pazar sabahı ise pek keyfi yoktu ve çabucak eve döndük. Özellikle gece ateşi artıyor ve kesik, kuru öksürüklerle rahatsız oluyordu. Pazartesi 19 mayıs tatili olması nedeniyle yine evdeydik. Salı öğleden sonra beni almak için hastaneye geldiklerinde boynunda ilk birkaç lezyonu farkettim ve kalbim gümbürdemeye başladı. Bütün haftasonunu kardeşi ile sarmaş dolaş geçirmişti. İkisi birden hasta olacaktı illa ki. Sağlık ocağında çalıştığım dönemde gözlerinin içinde bile su çiçeği lezyonları çıkmış çocuklar görmüştüm. Felaket senaryosu yazmaya hevesli beynim hemen facia tabloları çiziverdi.  ''Napıcaz Ersagun'' diye acıklı acıklı sorup duruyordum. Çocuk doktorumuza gösterip teyid aldıktan sonra eve yollandık. Ben beklemedeyim, peşpeşe hızla artacağını düşünüyorum çiçeklerin. Aradan iki gün derken üç, dört gün geçti ve Emre'nin sırtında birkaç adet olmak üzere oldukça az döküntüsü oldu. Döküntüler başlayınca ateş ve öksürük bitti bu arada. (Sınıfından 5-6 çocuk su çiçeği çıkardı Emre'nin ardından).

Şimdi Eren keyifsiz birkaç gündür. Yoğun bir şekilde burnu akıyor, hırıltılı bir öksürüğü var. Huzursuz, geceleri uykusuz. Döküntü oluşmadı henüz. Bakalım bekliyoruz.



İlk anda beni dehşete düşüren çiçek hastalığımız süresince Emre ile epey gezdik tozduk. Bodrum en güzel zamanında. Hava sıcak. Kalabalık başlamadı. Dinlendirici , güzel bir mevsimdeyiz. Emre evde olduğunda Eren'in rahatı bozulduğundan,  çoğunlukla mecburiyetten dışarda vakit geçirdik. Bir kez daha farkettim ki mekanlar benim ruhumu çok etkiliyor ve ben Bodrum'da sahiden mutluyum. Burdaki renkler sevimli ,temiz, şık mekanlar, denizin mavisi, botanik bahçesi gibi rengarenk çiçekler ruhuma iyi geliyor.

Kuluçka süresi üç haftaya kadar uzayabiliyormuş su çiçeğinin. Eren için hala risk var demek oluyor bu. İlk çocukluk hastalığını böylece atlatmış olursak şahane olacak.