Altı yıllık üniversite ve beş yıllık asistanlık dışında yaşadığım şehirlerde kalma sürem ortalama bir buçuk yıl .Üniversiteden bir kaç kişi, ihtisastan bir-iki kişi ile görüşmeye devam ediyorum. Mecburiden de hala haberleştiğim bir arkadaşım var. Bodrum'a geleli bir yılı geçti, kreşin katkısı ile hatırı sayılır miktarda anne arkadaşım oldu. Doğumgünlerine gidiyoruz mütemadiyen, çok hoşlandığım arkadaşlar edindim, yolumuzun kesiştiği, ayaküstü tanıştığımız onlarca kişi oldu bu bir buçuk yılda. 

Yıllar hızla geçiyor, taşınmalar, yeni evler, yeni işler, yeni işyerleri ve iş arkadaşları giriyor hayatımıza ve aynı hızla çıkıyor. Birileri ile tanışıyoruz, bazıları ile çok iyi anlaşıyoruz, istiyorum ki hep görüşelim, çocuklarımız birlikte büyüsün, çat kapı arkadaşlık yapalım . Zira, benim tarzım değil randevu ile dostluk yapmak. Sonra bir şeyler oluyor, araya işler giriyor, mesafe Bodrum'da bile sorun oluyor. Komşu değilseniz ancak kreş kapısında rastlaşırsanız görüşebiliyorsunuz.

Demeye çalıştığım, yorulduk iyice ''gözden kolayca çıkarılabilir'' kategorisinde olmaktan. Birileri için ''vazgeçilmez, yeri doldurulamaz, eksikliği hissedilir'' olmak istiyorum. 40 yaşıma doğru yol alırken, bazı arkadaşlarımın neden ısrarla baba memleketine dönmeye çalıştığını anlar gibi oluyorum.