Herşey oyuncağa dönüşebilir; çekmeceler, damacana, ayakkabılar..Pasaklı anne olarak bir bakıyorum ki kanepede kestirmeye çalışan babanın kucağına bir ayakkabı teki konmuş..Normal, dışarı ayakkabısı:)

Emre'nin saçlar gitti dün. Epey özenli berberimiz traşı 40 dakikada yaptı,  Emre'yi durdurmak baya zor oldu. . Ama güzel oldu, yüzü gözü açıldı, ferahladı. Nihayet. Çıkışta tuvalete gittik birlikte, beni tuvalette bırakıp , yürüyen merdivenle üst kata çıkarak ödümü koparttı, neyse ki hemen gördüm de dehşet anı kısa sürdü.

Upuzun, sopsoğuk bir kışın ardından , sonunda bahara kavuşmak ne güzel. Akşamlar hala soğuk olsa da güneş ve sıcak yüzünü gösterdi ya, sonsuz şükürler olsun.



Spontan program yapma konusunda çok hevesli olan ben  Emre'yi pat diye patene götürdüm. İlk başta ''Ya bana gülerlerse'' dese de çok sevdi. İkinci seansı  üç gün önce yaptık. İlerleme belirgin, ilk derste sürekli önünde arkasında biri vardı, artık kendi kendine minik adımlarla tüm pisti geziyor.

Evdeki kaos yorucu; çoğu gün yemek olmuyor, ortalık darma dağınık, dün sabah bir kuruluşa göndermek üzere eşya ve oyuncak ayırmaya kalktım, tükendim dip-köşe kurcalayınca..Yığınlarca eşya, tonlarca oyuncak..Çok acil bir eylem planı yaparak evi düzenlemeye girişeceğim. Ayrıca niyeti bozdum, bir iç mimar bulup,içinde yaşamaktan mutluluk, misafir gelince gurur duyacağım bir yuva sahibi olacağım. Bekle bekle nereye kadar.  Evimizin yeri bizi zorluyor epeyce ama ev değiştirmek çok büyük bir karar, hele Bodrum'da. Ev almaya uğraşan herkes fiyatların uçtuğunu söylüyor, nisan-mayısta kriz olacak deniyor . Şöyle bahçe içinde, bir köşede kümesimiz bir köşede köpek kulubemiz olan, başka bir köşede maydanoz, nane ekebileceğimiz, düz ayak, tek katlı, kalın duvarlı bir evimiz olsa, çocuklar rahatça yayılsa, bir sürü ağaç olsa, salıncak kursak birine..Hayalim bu ev diyince..

Bu aralar böyle..