Sevgili arkadaşım Özgün, embriyolog olarak başladığı ve uzun yıllar devam ettiği kariyerine çiçekçilikle devam etmek istediğine karar verdiğinde şok geçirdiğimi inkar etmeyeceğim. Dükkanını Ortakent'de, Acıbadem hastanesinin karşısında açtı, Web sayfası yok ama Facebook'ta Özgün Çiçek diye aratırsanız hemen çıkıyor. Harika işler yapıyor kendisi. Bu yazıdaki tüm resimler Özgün tarafından organize edilen bir düğünde çekildi. Üstelik amatör fotoğraflar. Ben bayıldım yaptığı işe. Hele şu ağaca kurdele ile bağlanan mavi cam kavanozlar tam benlik. Para sıkıntısı olmasa da bir 10. evlilik yıldönümü organizasyonu yapsak, süsleme işini de Özgün yapsa, on numara beş yıldız bir olay olurdu.

Yaşamak = Sabretmeyi öğrenmek. Değişime ayak uydurmak. Aynı nehirde iki kez yıkanılmayacağını kabul etmek. Bugün salim kafa ile bunları düşünüyorum. Geçtiğimiz aylarda bakıcımız ayrılmak istemişti, çok üzülmüştüm, sonra orta yolu bulmuş devam etmeye karar vermiştik. 29 ekimde beklenmedik bir olayla , elimizde olmayan nedenlerle yollarımızı tekrar ayırma mecburiyeti doğdu. Dün çok ama çok karışık bir ruh halindeydim. Üstelik bizim güvenliğimizin tehdit altında olması olasılığı vardı. Korktum, gerildim. Olumsuz o kadar çok şey hissettim ki akşam evde yalnız olmayı göze alamadım; arkadaşımız geldi çocuğu ile. İyi oldu, gürültü patırtı içinde vakit nasıl geçti anlamadık. Bugün daha iyiyim. İki gündür eski evimizden komşum ve arkadaşım geliyor Eren'le kalmak için.Bir şekilde işler yoluna giriyor, bir çözüm bulunuyor işte. Sakin olmak lazım.

Yıllar sonra, çıplak ayakları birbirine değerek hamakta sallanan iki ihtiyar olmak...Umuyorum ki öyle olacak.

Birinci filmden çok sonraları haberim olmuştu. Ortalık epey çalkalanmış;  bir ara bulduk, izledik ama pek bir kötü saatime denk gelmiş, beğenmediğim gibi garip, paranoyakça düşüncelere kapılmıştım. Bir süre sonra , tek başıma  ,tekrar izlediğimde çok beğendim. HIV ile ilgili oluşturulan algı yanlıştı elbette, dünya üzerinde yüz binlerce HIV pozitif hasta var, ne yapacak bu insanlar? Bir şekilde yaşamaya devam edecekler sonuçta, hepimiz gibi. Halil Sezai'yi ilk kez gördüm ve birçok şarkısını tekrar tekrar, uzun süre dinledim. Çok fazla alkol muhabbeti yapılmasından hiç hoşlanmadığımı hatırlıyorum. En beğendiğim sahne ise adamcağızın, kızın tuvaletten çıkmasını beklediği sahne olmuştu. Çok sağlam oyunculuk çıkarmıştı Halil Sezai.

Bir haftadır diken üstündeyim. Emre ile ilgili beni çok üzen iki konuda değişiklik yapmaya çabalıyorum. İlki telefondan oyun oynama ,ikincisi yemek yemeyip kırıntıyla öğün geçiştirme alışkanlığı.

Cumayı bir şekilde geçirdik, bir kaç gündür üst kattaki küçük tuvaleti geceleri ziyaret eden fareyle tanışma  günümüzdü aynı zamanda.

Bugün öyle bir yazı okudum ki..Böylesine içten , samimi , yüreğime dokunan bir yazı okumayalı uzun zaman olmuştu. Hepimizin idolü, sevgili Blogcuanne'nin anne itirafları kategorisinde yayınlanan bu yazıyı unutmak istemediğimden paylaşıyorum:

Aslında en iyi kreş yazacaktım ama diğer kreşlerle ilgili,  duyduklarım dışında, hiç bir bilgim yok. İnandırıcı olmaz diye düşünerek ''iyi'' sıfatı ile yetindim.

Bodrum'a taşınacağımız belli olur olmaz ,sanal dünyadan tanıdığım Görkem'e bir mail yazarak kreş tavsiyesi istedim. Sağolsun, hemen TED Bodrum'daki annelere sormuş ve hepsinden Patika cevabını almış. Böylece ön kaydımızı yaptırdık ve bekleme listesine girmiş olduk.




Bir yıldır devam ettiğimiz okulumuzla ilgili neredeyse hiç bir sorun yaşamadık. En sevdiğim yönlerini sıralarsam:

Sevgi dolu olduklarını hissettiğim bir ekip var okulda. En başta kurucular olan Handan, Lizet ve Marie Paule , okul müdürü Fatinur hanım çocuklarla ilgilenmek için yaratılmış hissi uyandırıyorlar bende. Marie Paule ve Handan tatlı sert , Lizet ise yumuşacık, sevgi dolu öğretmenler. Ne zaman görsem kucağında bir çocuk hepsinin. Ağlayan, mızıldanan çocukları kendi başlarına bırakmazlar, neşesi yerine gelene kadar uğraşırlar. Kurallara uymalarını sağlarken gayet kibardırlar ama çocuğa ''sen sadece çocuksun''  duygusu vermezler. Yıllardır kim bilir kaç çocuk görmüşler ama hala ilgili ve  meraklılar ; çocukların her söylediğini can kulağı ile dinlerler . Bir gün bebeğiyle gelen bir annenin yanındaydık, ben, Emre ve Marie Paule. Bebeğin gözleri cam gibi, masmavi idi. Emre ''Aynı misketlere benziyor''  dediğinde Maripol 'ün şaşkınlık ve hayranlığı çok hoşuma gitmişti.





Kurucuların kendi çocukları artık birer yetişkin, dolayısı ile bütün hayatlarını okula adamışlar Okulda sürekli bir değişim var, sınıf içi duvarlarda o kadar güzel işler yapıyorlar ki hayret ediyorum. Her biri bir sanat eseri gibi. Rengarenk, cıvıl cıvıl duvarlarla karşılaşmayı gerçekten seviyorum. Her sınıfta 4 ile 6 arasında öğretmen bulunuyor, hepsi azimli, gayretli, kaliteli insanlar. Bazen düşünüyorum da haklarını ödemek mümkün değil. Akşama kadar onca çocukla ,sabırla uğraşmak hiç kolay değil.

Yıllık programları dopdolu. 3-6 yaş arasında akademik başarıyı , ingilizce dersi vesaireyi önemsemeyen biri olarak (ki Patika'da İngilizce, Almanca ve Fransızca dersleri var) benim için gayet tatmin edici.Yabancı dillere ek olarak, yoga, at binme, jimnastik, drama gibi pek çok aktiviteleri var. Bunlar için herhangi bir ücret ödemiyoruz.

Çocuklar hiç bir faaliyete mecbur tutulmuyor. Diğerlerini rahatsız etmemek koşuluyla o sırada canları ne isterse onu yapmakta özgürler. Her sınıfta çok zengin bir kitaplık ve okuma köşeleri var, kendimi alamayıp çocuklara kitap okuyorum bazen.Çok hoşuma gidiyor bunu yapmak.


Kocaman, yemyeşil bir bahçeleri var . Yaz kış bahçede, tozun toprağın içindeler. Toz toprak demişken, çamurlu kış ayları hariç, sınıflara ayakkabı ile giriliyor. Hijyen kaygısı olan anneleri rahatsız edebiliyor bazen bu durum.

Yemek menüsü Emre gibi iştahsız bir çocuk için iyi diyebilirim. Tabi ki öğlene kadar hiçbir abur cubur olmadığı için, balıktan, sebze çorbasına herşeyi yiyor ve bu durum beni acaip mutlu ediyor.

Haftada bir gün pedagog Gaye Avşar okulumuzda bulunuyor ve ücretsiz danışmanlık veriyor.

Bu harika okul için ne kadar şükretsek az. Sırf Patika için bile Bodrum'da yaşamaya değer.

Biliyorum bizim geleneğimizde yok yılbaşı ağacı süslemek. Çok isterdim olmasını ,itiraf edeyim. Özellikle çocuklar olduktan sonra Hristiyan dünyasının kutlama adetlerini çok kıskanmaya başladım. Çocukların hevesle, heyecanla beklediği bayramlarımız yok malesef. Ramazanın bitişini şeker ve tatlıyı sınırsızca tüketerek, Kurbanı ise kavurma şenliği kıvamında kutladığımıza kimse itiraz etmez herhalde.



Kış, şöminede yanan ateş, ışıl ışıl bir çam ağacı , hediyeler ve çocuklar. Daha ne olsun?


İflah olmaz bir kış sever olarak yılbaşı zamanını fazladan seviyorum. Ortaokul yıllarımda yani 90'larda kartpostal biriktirirdim ve en güzelleri kış kartpostallarıydı. Yeni yıl kutlaması için yazılp, postaya verilirdi. Hey gidi günler.


Şu güzelliğe bakar mısınız? Huzurla doluyor içim.Şiddetle arzu ediyorum böyle bir yerde olmayı şu anda.

Çocuklar doğduktan sonra ve yaşadığımız yer Bodrum olunca yılbaşı kutlamalarını daha çok farkeder olduk. İlk kez geçen sene ufak bir çam ağacı alıp süsledik. Gerçek bir kutlamanın ihtişamını taşımasa bile , hoşuma gitti ne yalan söyleyeyim.

Ne güzel bir figür bulmuşlar ,biraz bizim Nasreddin hocayı andırıyor bana.


İçimde de büyümeyen bir çocuk var, asıl o seviyor bu rengarenk ışıkları, kutlamaları, herkesin mutlu neşeli olduğu kocaman sofraları.İflah olmaz kış severliğim yanında epeyce romantiğim ben galiba. Hayat bayram olsa beklentisinden hiç vazgeçmiyorum, umut etmekten (Umut hastalıkların en kötüsüdür çünkü eziyetin süresini uzatır ,dememiş miydi Nietzsche) , her şeyin güzel olacağına inanmaktan vazgeçemiyorum.

Düştük yollara dört kişilik ailemizle .Defalarca şükrettim baba kişisi de bizimle olduğu için bu bir hafta boyunca, özellikle yolculuk faslında. Eren tam bir terminatör yaş itibariyle. Ya emekleyecek, ya kucakta olacak ya emecek. Sürekli ilgi isteyen zamanlarında. Emre çok daha kolay olsa da , ne istediğini bilen bir küçük adam olarak bazen zorlayabiliyor bizi. Mızmızlığı tutmuşsa hele, hayata küsmek garanti.

Koskoca Sabiha Gökçen havaalanındaki Kahve Dünyası'nda mama sandalyesi olmadığını biliyor musunuz? Dönüşte epey erken geldik ve beklerken vakit geçirelim istedik. Gayet sevimsiz bir garson hanım daha oturalı bir dakika bile olmamışken tepemize dikildi. Sonra gelin diyerek gönderdik kendisini. Çay servisi yok ne demek? Hiç değilse bir poşet çay bulundurursun, tercih etmeyen içmez ama yok denmesi tuhaf. Hiç memnun kalmadım Kahve Dünyası'ndan. Ayrıca uçağa geçmeden önce beklediğimiz alanların bir kısmı halı kaplıydı ve haftalardır süpürülmemiş gibi toz içindeydi.Bu durum Eren'in emeklemesine engel olmadı tabi ki. Daha dün gibi, Emre yerde emekliyor diye azar işitmem Atatürk havalimanında, aradan üç koca yıl geçmiş bile.




Eren yürümek üzere. İlk adımlarını atıyor bir haftadır. Öyle tatlı ki. Çok sürmez, bir aya kalmadan koşmaya bile başlar.

Bol bol gezmeli, sohbet etmeli  bir hafta geçirdik baba evimde. Eren'i rahatça bırakıp akşam gezmesine gitmenin ve en rahatlamış ana-baba olmanın tadını çıkardık. Gelmeden bir gün önce Abant'a bile gittik. Çok sevdiğim Düzce simitine sadece bir kez denk geldim , sıcacık, çıtır çıtır haliyle yedim hem de. Düğünümüz vardı, bir günüm alıverişle geçti, herşey çok taklit göründü gözüme. Hele ayakkabıcılar faciaydı. Giyilebilir bulduğum birkaç parçayı etiketlerine bakmadan aldım; almak zorunda kaldım. Giyim-kuşam çılgınlığının yaşandığı bu çağda hem Bodrum'dan gelip hem de belli bir ünvan sahibi olunca ''Aman, bana ne'' diyemedim. Muhafazakar bir dokusu olan Düzce'de ayakkabı-çanta-türban kombinlerinde kendini aşmış bayanlar gördüm sık sık. Hayretlere düştüm. Tüketim  ve inşaat çılgınlığı insanlığın sonunu getirecek, kesin bilgi.

huzur tabiatta

en sevdiğim mevsim sonbahar, demiş miydim?

havuza,denize uzanmış ayaklara alternatif

Kadınlar, erkekler, aile olmak üzerine sıkça kafa yormamı gerektiren şeyler oldu. Çocuklar sağolsun, nerde o eski  bolluk? Enerjim, zamanım ve halim yok eskisi gibi olmaya. Dert dinlemek, teselli etmek, umut vermeye çalışmak, konuşmak istemiyorum artık. Herkes başının çaresine baksın, yetişkin insanlarız, bir sürü uzman var yardım isteyebileceğimiz. Tanık olmak zor yine de. Hele benim gibi empati yapmayı abartanlardansanız.



İki gün önce evimize döndük. Kalabalık iyi geliyor ama biz başbaşa iken daha az yoruluyoruz galiba.
Dün akşam televizyonda ''Bizim Aile'' ye denk geldim. Adile Naşit, Münir Özkul, Tarık Akan, Şener Şen, Ayşen Gruda 'nın olduğu kült filmlerden biri. İçimi ısıttı , soba kurma sahnesinde ne çok şey hatırladım. ''Çocukluğun arka bahçesi vişne ekşisi tadındadır'' diyen Elif Şafak'a selam olsun..

abi kardeş , şoför olacaklar galiba

-Hani siz trafik cezası almıştınız ya anne, o zaman çok üzülmüştünüz di mi? Neyse, o günler artık geride kaldı. (Yanında hiç bahsi geçmedi)

-Onu oraya yabancılar mı koymuş anne? ( Eren'in damağına yapışan sticker'ı çıkartmaya uğraşan sağlık ocağı doktoru , ''Aft bu'' diyince ben ''Hayır doktor hanım, yabancı cisim o'' dedim. Bunun üzerine sordu bu soruyu, gözyaşları içinde. ''Eren ölecek mi anne?Ben onu çok seviyorum'' dedi bir de boncuk gözlüm. Ocaktan çıktıktan sonra, epey müddet kucağımda oturdum Emre ile, kaldırım kenarında.

-...yaparsanız olacağı bu. (Mesela bize bağırıyor, sonra da beni kızdırırsanız olacağı bu diyiveriyor.)


-Beni tamamen üzdün anne.

-Konuşmayın ne demek?? (Konuşmayın uyarısı üzerine hala konuşmamız üzerine söylendi )

- Bugün okulda güzel bir şey oldu mu Emre?
Evet, Atlas'ın annesi bize hamurlarla yamuk yumuk şekiller yaptı.

- Eşkenar dörtgen! (Max'ların Renault arabasının sembolünü tarif ederken ,iki tane üçgen vesaire şeklinde tarif etmeye çalışmam üzerine söyledi bunu, yaş dört buçuk. Röno diyemiyor da nöro diyor bu arada)

-Ben pilot olucam anne ama uçak pilotu değil merdiven arabası pilotu.

-Öyle sevimli şeyler söyleyemezsin. Hello, mello, tontiş diyemezsin.( Oyuncak almamam üzerine eve gidene kadar hatta tüm akşam ağladığı gün, eve ulaştığımızda Eren'e her akşam yaptığım sevgi tezahüratlarını yasakladı)

- Hadi söyle, söyle. (Sabah, okul yolunda bir konuşmamızın tam ortasında, radyoda çalan şarkıya eşlik etmem üzerine, izin verir gibi bir edayla söyledi bunu)

-Ama hayat böyle değil mi (Bakıcının ayrıldığı, çok karışık olduğum ve bir elemanla ilgili sorun yaşadığım 30 ekim gününün akşamı, yemek yaparken, eşime kısık sesle sorunlarımı anlatmaya çalışırken, kapıdan bize bakıp bu cümleyi söyledi)

Emre'den inciler, aklıma geldikçe yazmalıyım, mutlaka yazmalıyım bunları.

Şifadır çay, hele limonlu ise. Ağrıyan bir boğaza, kırgınlığa, depresyona iyi gelir. Dumanı tüten , iyi demlenmiş, sıcacık bir çay, bardaktaki görüntüsüyle bile iyileştirir.


Yapılacak en sade, en lezzetli, en ucuz kahvaltıdır çay-simit-peynirle yapılan. Öğrencilerin ve çalışanların şaşmaz rutinidir. Yıllar sonra bile tadı damakta kalır, özlenir. İnsanı öğrenciliğine, umutların dolu dizgin olduğu o şahane ruh haline taşıyıverir.

Yoksulların, şairlerin ve yalnızların resmi içeceğiymiş ayrıca.


Fenomen dizi Leyla ve Mecnun'un İsmail Abi'sinin enfes repliği: ''Bana çay verdi , çay veren insan kötü olur mu hiç?''

Nice kriz anında, tansiyonlar tavan yapmışken, ''bir çay koy da içelim'' cümlesi can simidi gibi yetişir. Ortam da, ruhlar da sakinleşir.


Hayatın yavaş aktığı, yapacak, konuşacak çok şeyin olmadığı köylerde, kasabalarda, soba üzerinde tatlı homurtularla kaynayan çaydanlık , can yoldaşıdır insanın. Biraz daha oturmaya, sohbeti uzatmaya vesiledir. Issızlığı azaltan yegane şeydir hatta kimi zaman.




Ne çok görsel var çayla ilgili. Demek ki pek çok kişinin yaşamında yeri var çayın, ne güzel.


Şüphesiz çay içmenin tadı en çok İstanbul'da, denize nazır bir tepede, çıtır çıtır İstanbul simidi ve dost muhabbeti eşliğinde çıkarılır. İşte o zaman çaydanlığın dibi görünmesin istenir.


Çayın yanında çekirdek çitleyenler varsa da ben minik kurabiyeler yemeyi daha çok severim. İki bardak içilecek bile olsa çay demlemek vazgeçilmez  bir akşam rutinidir. Çay koydun mu, demledin mi, hadi çayımızı içelim derken iletişimi  artıran, kuvvetlendiren, evi de sohbeti de ısıtan, yorgunluğumu alan çay benim için özetle , en iyi anti depresandır .

Zeynep Casalini'nin restoranı olarak ünlenen Begonvil , Oasis AVM içinde, alt katta yer alıyor. Ben Zeynep hanım bağlantısını bilmeden ,tamamen dış görünüşüne kapılarak oturmuştum ilk defasında. Oasis'e tek başıma gitmişsem ve vaktim varsa mutlaka uğruyorum çünkü çok keyifli, özenilmiş, kendimi iyi hissettiğim bir mekan. AVM içinde hem şık hem de lezzetli yemekler sunan bir yer olarak şiddetle tavsiye ediyorum. Fast-food yemekte ısrarcı değilseniz tabi.


Yemekleri, esnaf lokantası gibi , görerek seçiyorsunuz. Ben yemeğin yağından, salçasından çok anlamam, ayrıntılı yorum yapamayacağım o nedenle .Her gittiğimde ve yediğimde mutlu mesut ayrıldığımı söyleyebilirim sadece. Dışarıda 4-5 masalık bir alanları var, açık havada yemek mümkün. Büyük şehir AVM'si gibi değil çok şükür , üstü açık bahçelerde, doya doya güneşi görerek yemek yiyebiliyoruz.



Aç iken okumamak lazım bu yazıyı. Hele Türk yemeklerine hasret olduğunuz bir dönemde iseniz.

Benim hiç anlamadığım bir konu: Şarap. Görsel olarak çok hoşuma gitti ama tat vs hiç bildiğim bir konu değil.

Bu güzel mekana yolunuzun düşmesi dileğiyle ..

Bir türlü anlamadığım modellerden biri de bu: Kocası muslukları tamir ettirmediği için yıllarca şikayet eden kadınlar biliyorum. Yahu sen manyak mısın? Çağırsana bir tamirci. Yok, illa kocası yapacakmış ya da yaptıracakmış , bekle o zaman 10 yıl daha. Müstehak sana.




Dr. Lerner 'de en sevdiğim şeylerden biri gerçekçi olması oldu.Reklamcı şarlatanlar gibi mucize çözümler önermiyor, terapilerin en az bir yıl sürdüğünü ve sürecin sonunda kimsenin tamamıyla mutlu olmadığını önemle belirtiyor. Çünkü bir kadının ''Ben ne istiyorum'' sorusunu sadece sorması bile hayatındaki pek çok şeyi değiştirebiliyor. Kocasıyla veya annesiyle hep vermek üzerine kurduğu ilişkideki değişimi kabul etmemek için direniyor muhatap olan kişi. Bir çok yeni sorunla boğuşmak gerekiyor.

Her insan okumalı dediğim ender kitaplardan biri oldu Öfke Dansı. Herkese iyi okumalar ve sarsılmalar:)

Not: Sayfa düzenine ne oldu anlamadım. Satırları aynı hizaya getiremedim bir türlü.