Anlar var yaşamımda ; kocaman gülümsediğim, mutluluğu bütün hücrelerinde hissettiğim . Ne yazık ki saniyeler süren ama saf, katıksız bir hisle doyasıya iyi olduğum  hatta ''iyi olmak'' nasıl bir şeymiş anladığım anlar.. Belki de ruhumu iyileştiren, tamir eden en önemli unsurdur bu küçük anları yaşamak. . Bununla ilgili yeni bir etiket oluşturdum, serinin ilki örgü ile ilgili oldu .



Örgü diyince aklıma gelen sahneler mutlu ediyor beni; Bebek bekleyen bir ailenin sevinci, umutları, yumuşacık bebek yünleri, tombiş ayaklara giydirilmiş patikler,.. Lapa lapa kar yağarken sobada ekmekler kızarır, kestaneler pişerken, hayat öylesine, olması gerektiği gibi akıp giderken yapılan bir iştir örgü örmek. Bir annenin çocuğu üşümesin diye ,ilmek ilmek ördüğü bereler, kaşkollar, gelinlere ve damatlara örülen yelekler (tabi eskidendi bu, mutlaka krem rengi ya da beyaz olurdu  ve usta bir örgücü tarafından örülürdü), rengarenk   paspaslar, yumusacık ve sıcacık battaniyeler geçiyor aklımdan.


Modern zamanlarda unuttuğumuz ''üretmenin hazzı'' na kavuşmak için yapılabilecek bir şeydir örgü örmek. Hele şimdi öyle güzel, öyle çeşitli ipler var ki, kendini en beceriksiz sayanı bile heveslendirir ipçi dükkanları.


Bütün resimleri webden buldum, hepsine bayıldım, çocuklarımın büyüdüğünü, koşturmacanın bittiğini, bol bol vaktim olduğunu, örgü şişleri veya tığı elimde , tıpkı alttaki resimde gördüğüm gibi kocaman ,çok renkli bir battaniye ördüğümü hayal ettim..





                                                                                                       

Ressam: Gabriele Münter

İki doğumgünü ve iki düğüne katıldığım haftasonunun ardından (Allah'tan Özlem Hatipoğlu semineri iptal oldu) garip bir haleti ruhiye içindeyim.

Okuduğum ikinci Christopher Grange kitabı. İlki tamamen tesadüf eseri elime geçen Kurtlar İmparatorluğu idi. Ülkücülerin başrolde olduğu kitabın içinde Nemrut dağı odak noktasıydı. Merakla, heyecanla  okumuştum. Çok acayip bir kurgu vardı, yazara hayran olmuştum.

Siyah Kan  polisiye sevenlerin hoşlanacağı bir kitap. Ama rahatlıkla söyleyebilirim, gerilim ve dehşet duygusu polisiyenin çok üstünde. Zaten kitaptaki polisler  gayet gevşek, beceriksiz resmedilmişler.  Adli makamlar ve emniyetin kapattığı bir dosyanın peşine düşen roman kahramanımız Marc Dupeyrat. Başarılı bir piyanist olabilecekken , lisede, çok sevdiği arkadaşının ölümü ile piyanodan vazgeçen Marc gazeteci oluyor. İyi bir kariyer yapıyor, taparcasına sevdiği kız arkadaşı Sophie'nin Catania'da vahşice öldürülmesinden sonra ise balataları sıyırıyor. Gazeteciliğin dip noktası olan paparazziliğe başlıyor. Hiç bir etik kural, hak-hukuk gözetmeden ünlüleri kovalayarak ve o piyasada bayağı bir ün yaparak yıllarını geçiriyor. Ta ki günün birinde yolu Jacques Reverdi ile kesişene dek.

Reverdi bir zamanların ünlü dalış şampiyonu, tanınmış bir adamken, seri cinayetler işlemekten suçlu bulunarak Malezya'da idama mahkum edilmiş. (1988 yapımı kült film Le Grand Bleu 'ya epey göndermeler var. Geçen hafta Bodrum'da gösterilmişti, deniz filmleri kapsamında, keşke gitseymişim) . İşlediği cinayetlerdeki ortak nokta maktullerin genç kadınlar olması. Tutuklanmasına neden olan son cinayette Reverdi ve kız bir odanın içinde bulunuyor. Reverdinin her yeri kana bulanmış ,elinde bir dalgıç bıçağı tutuyor ama polisteki sorgusunda ısrarla cinayeti kendisinin işlemediğini söylüyor.

Marc kendi geçmişindeki ölümlerin de yarattığı bir merak ile Reverdi olayının içine dalıyor. Katil ile ilgili çok az bilgi ve haber var. Annesini 14 yaşında kaybeden bir yetim olduğu biliniyor. Katille görüşmüş kişilerden biri (hatırlayamıyorum kimdi) , onunla iletişim kurmak istiyorsa kadın bir arkadaşını röpörtaja göndermesi gerektiğini söyleyince Marc'ın kafasında bir ampul yanıyor. Kendine bir bayan kimliği oluşturmak için önce bir pasaport sonra da fotoğrafçı arkadaşının stüdyosundan Hatica (Hatice yani) isimli, meşhur olmaya çalışan bir manken adayının resmini çalıyor. Postanede geçiçi bir posta kutusunu adres olarak verip Reverdi'ye mektup yazmaya başlıyor.

Bundan sonrası iki aşığın mektuplaşması gibi gelişiyor. Hapishanede her ne kadar kendi koşullarını oluştursa ve diğer mahkumlardan çok farklı olan bir hayat sürse de Reverdi son derece güzel ve akıllı görünen Hatica'nın mektuplarına kayıtsız kalamıyor. Bir kaç mektuptan sonra ona ip uçları vereceği bir yolculuk sonrasında, bütün sırlarını kendisi  ile paylaşacağını yazıyor kıza. Marc olağanüstü bir heyecanla yolculuğa hazırlanıyor. Elektronik posta ile gelen ilk maille Kuala Lumpur'da yolculuk başlıyor. Bangkok, Malezya, Kamboçya, Puket adası gibi duraklardan ve her durakta katille temas kurmuş kişilerle konuştuktan (son cinayet sonrası konuştuğu psikyatr, otopsi yapan adli tabip, katilin avukatının babası gibi) Marc korkunç bilgilere ulaşıyor.Bu bilgiler tamamlanınca yarattığı sahte kadının bütün izlerini yok ederek bestseller olacağı kesin olan kitabını yazmaya başlıyor.

Kitap gerçekten de acayip tutuluyor ve çok satanlar listesine giriyor. Marc hiç mutlu değil, korku içinde çünkü katille görüşen psikiyatrlardan birinin söylediği ''Ne yaparsanız yapın , Reverdi'ye asla ihanet etmeyin'' cümlesini hiç unutamıyor. Aslında kitaptan vazgeçiyor korkudan ama yayıncı Reverdi'nin bir kaç hafta içinde idam edileceğini söyleyerek onu ikna ediyor.

Korktuğu oluyor, katil tatbikat için olay yerine götürülürken firar ediyor. Ne yazık ki bu arada Hatica dünya çapında tanınmış bir model oluyor ve resimleri Fransa'daki bütün billboardları süslüyor. Hiç bir şeyden haberi olmayan zavallı kadın artık katil için açık bir hedef.

Bundan sonrasını elim kalbimde okudum, sonunu yazmayayım , belki okumak isteyen olur.

Kitapta en etkilendiğim şey Grange'ın yarattığı Reverdi ve Hatica 'nın korkunç sorunlu çocukluklarını inanılmaz bir gerçeklikle tasvir etmiş olması. Okurken sanki çocukların yanındaymış gibi içim acıdı. Zavallı çocuklar..Nelere maruz kalıyorlar.

Zorlandığım iki konu oldu, Bir sürü yabancı şehir ismi, Paris'deki caddeler, bulvarlar, diğer ülkelerdekiler hakeza. Aklımda hiç tutamadığımdan bazı kısımları biraz hızlı geçtim.

Ölüm sahneleri çok dehşet verici idi. Hannibal dizisi ile yaraşır cinsten diyim, siz anlayın. Hem ödüm koptu hem de okumayı bırakamayacak kadar merak ettim. En kötüsü de hiç bir suçu olmayan masum insanların , tesadüfen orada oldukları için kurban edilmeleri.

Gerilim seviyorsanız kaçırmayın, okuyun özetle ama gece evde tek başınıza olmamaya dikkat edin:)

okula gitmesi için verdiğimiz rüşvetlerden biri

kış gelince ben:) www.kurabiyefirinim.com

Oasis'de Begonvil Restoran. Şiddetle tavsiye edilir.

Tam da Grinin Elli Tonunu okuduğum günlerde duydum Nermin Bezmen'i. Sır isimli kitabının Elli Ton serisi ile ortak yönleri olduğunu mu okudum, yoksa bir arkadaşım mı öyle söyledi hatırlamıyorum. Bir heves Sır'ı alıp okumuş , ''Eh işte'' kategorisine koymuştum.  ''Okumasam da olur, bir şey kaybetmezdim'' demek benim için bu kategori.

Bu kitap tesadüfen elime geçti. Nermin ve Pamir 'in aşklarının hikayesini okurken hiç duygulanmadım. Samimi olduğuna şüphe yok, eşini gerçekten sevmiş, 20 yaşında gencecik bir kızdan beklenmeyecek bir kararlılık ve olgunluk sergilemiş; öyle ki hamile olduğunu anladığında adamı bunaltmamak, strese sokmamak için çocukluk arkadaşı ile evlenip, bebeğin babası arkadaşıymış gibi davranmayı  kabul ettirmiş!

Kitapta binlerce kez ''Aşkım, canım, bir tanem, benim sevgili karım'' kelimelerini okumaktan fenalık geldi. En az yüz kez şömineyi yakıp, rakısını şarabını alıp, sevdiği müzik eşliğinde kocasını düşündüğü sahne var. Sanki etten kemikten iki insanın değil, iki dizi karakterinin yaşamını okuyoruz. Belki de benim hiç bilmediğim, yakınından bile geçmediğim ultra zenginlerin dünyası olduğundan sahici gelmedi bana anlatılanlar. Tek bir kötü an, tek bir olumsuzluk yok 40 yıllık birliktelikte. İki çocuk büyütmüşler üstelik. Hayat harika, çocukları harika, .

En çok rahatsız olduğum şeylerden biri de nasıl desem, bu kadar zenginlik içinde olmaması gereken bir gösteriş merakını okumak oldu. Nermin hanım rüyasında kocasını gördüğünü anlatırken adamın Patek Philippe saat taktığını da söylüyor bize mesela.Bunu bilmemize ne gerek var ? Sanki ''Bu yapımda sanal reklam uygulanmaktadır'' yazan televizyon ekranına bakıyoruz. Markalar, terzi isimleri, kumaş çeşitleri, antikalar, tekne turları, yurt dışı gezileri derken çiftin ne kadar aşık olduğu değil, ne kadar zengin olduğu gözümüze sokuluyor gibi geldi.
Sonuç : Okumayın kardeşim, Hayatınız çok sefil gelebilir gözünüze, zengin bir adamla evlenebilecek kadar akıllı, güzel ve donanımlı değilseniz tabi.

bu resmi çok sevdim, bana ait olmadığı belli değil mi? Şu linkten resim sahibinin kitap değerlendirmesini okuyabilirsiniz

En sevdiğim kitaplar sıralamasında kesinlikle ilk ona girer bu kitap. Maeve Binchy 'nin dört kitabını okudum , İtalyanca Aşk Başkadır, Aşk Mutfakta Pişer, Hayatın Ta Kendisi Lokantası ve Yalnız Kadınlar Sokağı. Edebi kaygıları olmayan, biraz yüzeysel bir yazı dili var yazarın. Öyle uzun uzun tasvirler, duygu anlatımları, içsel yolculuklar, çözümlemeler yok. Kahramanların yaşamlarını film izler gibi izliyoruz .Bol bol diyalog var ve bu diyalog yazma işinde gerçekten başarılı.

Yalnız Kadınlar Sokağı yazarın baş yapıtlarından biri benim için. İrlanda'nın Dublin şehrinde yaşayan Ria isimli kadın kahraman ve çevresindeki insanların (kocası Danny, yakın arkadaşları Rosemary ve Gertie, annesi ve ablası , çocukları Brian ve Annie ) yaklaşık on beş yıllık hikayesini anlatıyor.

Ria çok temiz yürekli, içi dışı bir dediğimiz türden bir genç kız iken Danny isimli parlak bir gençle tanışıyor . Hırslı ve akıllı Danny Ria'nın aklını çeliyor hemen. Ria, kendisinden çok daha güzel ,uzun boylu, şık ve çenebaz olan Rosemary'yi seçeceğini düşünüyor adamın. Oysa Danny onu seçiyor, ailesiyle tanışıyor, şeytan tüyü var denilen tiplerden olduğu için hemen sevdiriyor kendini herkese. Bu arada emlak piyasasında kendini fark ettiriyor ve kurnazlıkla kazandığı yüklü bir komisyonla , Dublin'de değeri giderek artan, güzel bir sokakta , harap bir malikane satın alıyorlar Ria ile.

Ria'nın plansız gebeliği sonucunda evlenmeye karar veriyorlar. Beş paraları olmamasına rağmen Danny'nin patronu Barney'in sahip olduğu giysi kiralama dükkanından harika bir gelinlik ve aileler için şık kıyafetler kiralıyorlar. Yeni evlerinde harika bir düğün yapıyorlar.Kısacası hayatları bir peri masalı gibi başlıyor.Bir kız, bir oğlan çocukları oluyor. Kocaman ama bakımsız evlerini yavaş yavaş güzelleştiryor, açık artırmalardan değerli parçalar topluyorlar. Şöminenin başına konacak bir vazo için günlerce kafa yoruyorlar.Danny her zaman meşgul, yıllar geçtikçe eve pek az uğrar oluyor. Ria vaktinin çoğunu bir yığın tencere, tava, kek kalıpları, pasta börek malzemeleri ile dolu sıcacık mutfağında geçiriyor. Ev neredeyse günün her saatinde dolu, giden gelen hiç eksik olmuyor. Rianın annesi ,ablası, Gertie, Rosemary, Barney, çocukların arkadaşları hergün uğruyor . Ria bu kalabalığı, evin dolup taşmasını seviyor. Pişirmek, ikram etmek, konuşmak onu mutlu ediyor.

Yıllar geçip çocuklar büyür, Danny ordan oraya koştururken Ria kendini yalnız hissetmeye başlıyor. Bir bebek daha istiyor aslında. Danny'yi evde yakaladığı akşamlardan birinde zorla yakındaki restorana sürüklüyor bu bebek meselesini konuşmak için. Ona iltifatlar ederek başlıyor. Sözlerinde içten  çünkü hala çok aşık kocasına. ''Çok gençsin, güzelsin'' diyor adama. ''Artık ekonomik kaygılar azaldı, mutlusun, yeni bir bebek gerek sana''. Danny tamamen yanlış anlıyor ve şok geçiriyor. ''Nasıl yani ''diyor ''Nasıl bu kadar sakinsin? Biriyle buluştuğumu biliyor olmalısın. Yakın zamanda onun hamile olduğunu anladık. Çok mutluyuz'' diyerek zavallı Ria'nın musmutlu hayatını paramparça ediveriyor.

Ria mahvoluyor, Danny onun hayatının merkezi. O olmadan kendini bomboş hissediyor. Çıldırmaktan korkuyor.Çocukları için normal davranmaya çalışıyor. İnsanların acıyan gözlerine ve bakışlarına dayanmak çok zor geliyor. Herkes üzülüyor Ria için. Hayat devam ediyor bir taraftan. Danny'nin ona döneceğine inanmaktan vazgeçmese de yeni düzene ayak uydurmaları gerekiyor. Çocuklar yeni kız ile tanışmaya gidiyor, Kız  Annie'den sadece yedi yaş büyük. Solgun yüzlü bir yeni yetme havasında. Ria inanamıyor, Danny kızın annesi ile  yaşıt neredeyse , nasıl olur da harika evini, çocuklarını, karısını böyle sönük biri için terkeder?

Ria tam da ''Kimsenin beni tanımadığı, acıyan gözlerle bakmadığı bir yerde yaşamak ne güzel olurdu'' diye düşünürken telefon çalıyor bir sabah. Tanımadığı Amerikalı bir kadın ,yıllar önce İrlanda ziyaretinde Danny ile tanıştığını, numarayı rehberden bulduğunu, yaz için ev değiş tokuşu yapabileceği birileri var mı diye sormak için emlakçı Danny'yi aradığını söyleyince Ria'nın kafasında ampuller yanıyor peş peşe. Tamam,diyor. ''Yapalım bu işi. Evlerimizi değiştirelim.''

İki aylığına Ria Ameria'ya uçuyor. Marilyn de gelip onun evine yerleşiyor. İki kadın taban tabana zıt. Marilyn sürekli birilerinin uğradığı, herkesin hiç durmadan konuştuğu, özel hayat diye bir kavramın olmadığı İrlanda tarzı yaşama alışana kadar epey zaman geçiyor. Aynı şekilde Ria için de herşey çok farklı. Zaman zaman pişman olup gözyaşlarına boğulsa da birinci ayın sonunda yavaş yavaş işler yoluna giriyor.Amerika'daki steril evi insanlarla doldurmayı, yenilen içilen canlı bir mekana dönüştürmeyi başarıyor. Marilyn'in sırları olduğunu keşfediyor. Ünlü bir meze dükkanında çalışmaya başlayarak iş dünyasına ilk adımlarını atıyor.

İki ayın sonunda Ria ve Marilyn büyük ölçüde değişmiş, zayıf yönleri ile yüzleşmiş olarak evlerine dönüyorlar. Ria son ana kadar kocasının ona döneceğini ummaya devam etse de Bernadette'in bebeğini düşürmesinden sonra bile Danny'nin duygularını değişmediğini görüyor ve kabullenmek zorunda kalıyor ayrılığı.

Kitap bir sürü ayrıntı ve bazen çok komik olabilen diyaloglar ile  tatlı tatlı akıyor. Merakla, gülümseyerek, içiniz acıyarak okuyorsunuz ve tam da benim sevdiğim gibi mutlu sonla bitiyor. İyiler kazanıyor, kötüler kaybediyor, öyle görünmese bile.

Buyrun, kitaptan bir sayfa:

Ria ve Danny nin karşılaştıkları an

Ramazan bayramının son günü annemlerle başlayan misafir trafiği dün itibariyle sona erdi. Genç yeğenlerimi  dün uğurladık. Ara ara yorulsak da kalabalık evlerin güzel yanlarını özlemişim. Ecem'in Eren'i bebek arabası ile dolaştırması, sohbetler, birlikte gezebilmek gibi. Ağustos nasıl geçti anlayamadım. Takvime baktığımda 22'si olmuştu bile. Eren'in doğumgünü ,Emre'nin 3 hafta evde olması derken ağustos farketmeden geçiverdi. Çok sıcak oldu ayrıca, ev yüksekte ve epey rüzgar alıyor, buna rağmen klimayı icat edene dua ettiğimiz günler hiç de az değildi.

Beş altı kez havuza, üç ya da dört kez denize girdim.  Deniz hijyen ve keyif açısından çok daha iyi ama çocuklarla arabaya doluşup, park yeri bulup, eşyaları yüklenip sahile inmek, bir küçük şişe suya 3 lira ödemek, her yerimiz kuma bulanmış şekilde eve dönmek tercih edilebilir bir durum değil. Bodrum'da pek beğenilen Aktur sitesinin plajına gittiğimizde halk plajından farkı yoktu. 3 lira olan Magnum 5.5 liraydı, zar zor bulduğumuz iki şezlongla denize girdiğimiz yer arasında 100 metre mesafe vardı.

Sahillerin kalabalıklığı dışında ''Bodrum'un nüfusu 1 milyonu geçmiş'' durumunu çok hissetmedim çünkü ev ve iş arasındaki yol izole bir yol. Esas sıkıntıyı Bodrum merkezden başka bölgelere gidenler yaşıyor.

Emre'nin evde kalması iyi oldu ,çok sıcak günlerde okula getirip götürmek beni çok yoracaktı. En az yarım saat uzatıyor işe gelişimi ve eve dönüşümü. Servise başlasın diyorduk ama hala bir adım atmadık o konuda. Yolumun üzeri  gibi aslında okulu .Emre beni bırakmakta zorlanmasa hemen çıkabilsem kreşten sabahları yorulmayacağım ama sıklıkla ayrılmamız sancılı oluyor. Benden kaynaklanıyor belki bu durum. Birkaç sabah veda faslını kısa tutup, ağlasa bile cabucak çıksam alışacak; suçluluk duyuyorum çalıştığımdan dolayı ,o yüzden bırakasım gelmiyor herhalde. Çocuk anlıyor bunu.Radar gibi çocukların algıları, duygularımıza karşı çok hassaslar malesef. Eren bir süredir ağlıyor sabahları ben çıkarken. Ayrılık anksiyetesi başladı. Emrenin büyüme sürecinde en çok yorulduğum konulardan biriydi, sabah ayrılıkları ,Eren'de de aynısı olacak belli ki.

Sevgili günlük, özellikle yorgun olduğum (ki genellikle uykusuz olmam demek bu) günlerde anne olmanın bana göre olmadığı geçiyor aklımdan. Ebeveyn olmak rutin istiyor, yemek saatleri uyku saatleri az çok belli olmalı çocuk milletinin.Bir gün yedide bir gün onda uyumamalı. Tutarlı olmalı insan.Emre'ye defalarca büyük sınıfa geçince servisle gideceksin dedik,ee ne oldu, geçti işte büyük sınıfa.Yine ben alıp bırakıyorum, işe yetişme telaşı ile gerile gerile. Baba kişisi eve geç geliyor,yedi civarı. Onun gelmesini beklediğimizde bakıcı geç kalıyor, mecburen dolmuş durağına götürüyorum.Bir düzen tutturamıyoruz bir türlü, ruhumda yok o disiplin. Evin dağınıklığı, aradığımı bulamamak, çocukların yattığı yerlerin bile belli olmaması derken epey ağır bir bedel ödüyoruz bu düzensizlik için.

Huzur ve mutluluk sadece birer his midir Sebastian? Tıkır tıkır işleyen bir düzeni olanlar daha mutlu mudur sence?

Böyle düşüncelere dalmak, beyin fırtınaları yapmak iyi değil kimse için. Farkındalık bir yere kadar. Sorgulamanın sonu yok ki. Her şey olması gerektiği gibi. Elimizden gelen, gücümüzün yettiği bu, ben buyum, bu kadarım.

Bir çay ver Sebastian, İçelim güzelleşelim:)

arkadaşım harika bir dükkan açtı, Acıbadem'in hemen karşısında, ÖzgünÇiçek.

Not: 2014 yazının gidebildiğim tek sanatsal faaliyeti Hüsnü Şenlendirici'nin Gümüşlükteki mini konseri oldu. Zakkum'un Yangın şarkısı gidiş yolculuğumda içimi yaktı kavurdu. Bir de Midtown orkestrasının Antik Tiyatro konserine gittim yarım saatliğine.

Fıstık ağacındaki evin hamarat hanımı; bugün sen varsın aklımda. Siyasi nedenlerle Almanya'ya kaçan kocasının peşinden gidip  oraya bir türlü ısınamayan , kendini feda ettiğini bile fark edemeyecek kadar görev bilinci ile dolu nice yurdum kadınlarından birisin biliyorum. Orta boylu, hafifçe kilolu, sağ kolunda iki altın bilezik, pazardan alınmış penyeler ve eteklerle kendince şık, derli toplu, tertemiz. Dava adamı kocan o vaazdan bu sohbete , buluşmalardan tanışmalara koştururken sen yabancı bir ülkede yabancı duvarları ev kılma derdindesin. Komşularını özlüyorsun, birlikte börekler, mantılar açtığın, kısırlar baklavalar yaptığın komşularını. Göç tarihinden geriye sarıp sarıp zamanı, ayrıntıları tekrar düşünüyorsun, kahve fincanından çıkarılan kehanetleri, yakınlarının sözlerini. Tanıdık bir sese hasret geçiriyorsun yıllarını. Yürüyüş yapmanı tavsiye ediyor doktor ve sen düşünüyorsun ''Gidecek bir yerim yoksa ne kadar yürüyebilirim? '' Sandıklarda, divan altlarında çürümeye terk edilmiş çeyizlerin için kederleniyorsun. Biliyor musun ben de yeni anlıyorum, o çeyizler gençlik hayalleriymiş insanın. Gördüğümüz düşlermiş, insanlara inandığımız, geleceği ışıklı bir yol sandığımız altın zamanların elle tutulur haliymiş çeyiz dediğimiz. (FISTIKAĞACINDAKİ EV)

Onlarca hikayesini okumuşken Cihan Aktaş'ın, unutamadıklarımdan biri de sensin Dağınık Dünya'nın dağınık hanımı. Bir türlü toparlayamadığın kütüphanen, bulaşık yığılı mutfak tezgahın, albümlere yerleştirilemeyen fotoğrafların, yatılı misafir gelecekse ancak girişebildiğin büyük temizliklerin, ''Önce bir çay içeyim'' duygun, çocuğuna yemek yedirirken koltuğa kanepeye bulaşan yemek artıkların ile bana çok yakınsın. Tam temizliğe niyetlenmişken aklına bir cümle geliyor, işi gücü bırakıp o cümlenin geçtiği kitabı arıyorsun. Kendini ev hanımı olarak görmek, kabul etmek istemiyorsun ama biliyorsun ki gerçek bu. Darmadağınık beyninle, ruhunla, evinle, yaşamıyorsun da sürükleniyorsun çoğumuz gibi. (DAĞINIK DÜNYA)

Başkasına tercih edilmenin acısı içindeki genç kız seni de unutmadım. Ciddi, ağırbaşlı duruşunla, cinsiyetini saklayan kıyafetlerin ve erkeksileşmiş edan ile emindin onun seni seçeceğinden. Bir vapura binme telaşı sırasında gördün adanmaya hazır olduğun adamı, yanında ince, narin duruşlu, mor elbiseli, mizah dergisi satın alabilen, dikiş nakış kursuna giden gayet dişi duruşlu bir kızla. Öylece kalakaldın, bir an yanlarına gidesin geldi, unuttuğun bir şey vardı sanki..Unutulmuştun, görmezden gelinmiştin; lafa gelince mangalda kül bırakmayan icraate gelince annesinin beğendiği kızlarla evlenen çelişki dolu bir adam tarafından. ( SEÇİLEN)

Bir sabah erkenden oğlunu kaptığı gibi kendini parka atan tombul genç anne, sen de varsın sohbet masasında. Şişmanladıkça şişmanlayan, titiz, çocuğuna kocasına düşkün gencecik bir kadınsın. Eşin artık beğenmiyor seni. Laf bile sokuyor kilolarınla ilgili. Bir de huysuz görümcen var, evinizi sattırmaya çalışan, sinir bozucu, gıcık şey. Gene bir tartışma sonrası, çantanı ve oğlunu alıp çıkıyorsun. Yakındaki bir parka geliyorsun. Sen bu saatlerde uyursun genelde, Şaşkınlıkla izliyorsun sokaklardan, caddelerden akıp giden hayatı. Şen şakrak öğrencileri, görmüş geçirmiş yaşlı bir adamın çöp tenekelerini karıştırmasını,..Çantanda bir simit alacak para var sadece. Düşünüyorsun, bir çıkış yolu arıyorsun. Annene gitsen kızacak sana, ''Evine kocana ,sahip çık'' diyecek. Hep böyle sorumsuzdu kocan, daha nişanlıyken bekletmişti seni bir keresinde saatlerce, Olsun, yine de iyi adamdır, oğluna da pek bağlıdır. Şimdi sana gereken sıcak bir çay, taze ekmekle hazırlanmış bir kahvaltı sofrası ve ''Aman boşver, elalem nelerle uğraşıyor, senin kocan onlarınkilere bakarak çok iyi '' diyecek birileri..  (PARKTA BİR SABAH ERKENDEN)
.....


Ah Cihan Aktaş hikayeleri! Yatılı okul kimsesizliğinin, kasabalı olmanın, gençliğin, saf duyguların, bir şeye gerçekten inanmanın, geleneklere kafa tutmanın, arayışların, bulduğunu sanışların, kadın olmanın ; galiba en çok kadın olmanın sayısız halini anlatır. Öyle içten, öyle sahici ,öyle hayatın içindendir ki mutlaka ''İşte, işte, bu benim'' dedirtir insana. Kederlidir, hüzünlüdür. Bugünlerde tekrar elime aldım, unuttuğum hikayelerini okuyunca eski arkadaşlarla karşılaşmış gibi oldum. Fırata Adanmış Bir Ömür, Bal Festivali, Sihirli Karanfiller, Aile Fotoğrafı gibi öyküleriyle tekrar tekrar hüzünlendim, insanlığın kimsesiz , çaresiz nice hallerini hatırladım,

Çok seviyorum seni Cihan Aktaş. Çok. İyi ki varsın, iyi ki yazmışsın.

-Yorgunluk. Daimi bir yorgunluk. Aslında hiç bir şeye halim yokken her şeye yetişmeye çalışma durumu.  İşte olduğum saatlerde dinlenebilmek. İş çıkışında koşturarak eve gitmek. Markete uğramak zorunda olmaktan nefret etmek hele ki Emre ile .

-Evin kapısından girdiğim andan itibaren bitmeyen bir telaş, yapılacak onlarca iş, plansız-programsız yaşamanın yan etkileri, öğünleri kayda değer bir şey yemeden geçen , yaşıtlarına göre ufak tefek Emre'nin suçluluğu.

- Uykusuzluk.Ezeli ve ebedi görünen. Kabullenmekten başka bir şey yapamadığım.  Bölük pörçük. Yatağına yatıp, sağdan sola, soldan sağa döne döne, sabaha dek uyuyanlar ve sabah gerinerek, alarm erteleyerek yataktan çıkıp yine de uykusunu alamamaktan şikayet edenlere  öldürücü gözlerle bakmak.

-Bakımsızlık. Aynaya bakmaktan kaçınma. Giderek artan çizgiler. Kırışıklar. Kilolar. Giyinmek zorunda olmaktan nefret etme. Sararmış dişler, solgun yüz, amele hissettiren tırnaklar. Giyinirken emzirme zorunluluğunu düşünmek.

- Yetersizlik hissi. Uyutamadığım, besleyemediğim , dur diyemediğim çocuklarımın bugunü ve yarını ile ilgili kaygılar.

Geçecek biliyorum. Geçecek.

Bilmeyen , sevmeyen var mıdır Selvi Boylum Al Yazmalım'ı ? Türkan Şoray'a tekrar tekrar aşık  olunan, Kadir İnanır'ın  Lost'daki Sawyer'dan bile cazip olduğu film gerçek manada bir ''kült''dür Türk sinema tarihinde.

Aşkın ne olduğu Doğu'da başka Batı'da başkadır son tahlilde. Bizim topraklarımızda aşk insanın başını döndüren, ayaklarını yerden kesen, aklını başından alan bir şeydir. Gözü kördür aşkın. Akıl, mantık dinlemeyen bu şey aslında tek bir gücün kontrolündedir: Damarlarda delice dolaşan hormonların. O hormonlar ki taş üstünde taş gövde üstünde baş bırakmamaya and içmişlerdir. Asya'nın al yazmasıyla çevrelenmiş güpgüzel gözleri İlyas'ın ''ben erkeğim'' diye bas bas bağıran varlığına nasıl kayıtsız kalabilir?  İlyas ''gel'' dediği an atlar gider Asya İlyas'ın kamyonuna. Nereye gittiğini bilmiyormuş, ne gam! Fark eder mi aşık için? Evlenir ve illa ki çocuk yaparlar en acelesinden. Sonrası , sonrası bilinen hikaye..İlyas'ın sarı saçlı bir kadınla macerasına tanık olur Asya ve Samet'ini alıp yollara düşer. Yolları Cemşit'le kesişir. Sawyer cazibesi yoktur belki ama sağlamdır Cemşit.  Kucak açar bu kanadı kırık kadına. Yuva olur evi üçü için. Ama kader zalimdir, İlyas tekrar çıkar karşılarına. Asya bir yol ayrımında.  Düşünüyor , sevgi nedir?  Aşk nedir? Kalbinin pır pır etmesi, karnının ağrıması aşk mıdır? Yoksa daha somut bir şey midir? Bizim gibi az gelişmiş topraklarda doğan her kadınının günün birinde sorduğu soruyu soruyor o da; nedir aşk?  Seviyorum diyen o adamlar sonra nereye giderler? Sen çocuğunla, dört duvar arasında yaşlanıp giderken onlar sevgilerini sağa sola dağıtmaktadır. Seni yine de sevdiğini söylemektedir ama. Sevmiş ki evlenmiş ve çocuk yapmıştır.

İlyas bu topraklarda doğup içi bomboş bir özgüvenle büyüyen her erkek gibi çocuk denen varlığın ihtiyaçlarından bihaberdir. Üçüncü sayfa haberlerinde hergün okuruz, vaka-yı adiyedir erkek bencilliği. Boşanmak istedi diye karısını çocuklarının gözü önünde döven, söven, öldüren adamlar sıradandır kültürümüzde. Erkeklik algısı budur, yontulmamış odundan daha künt adamlar için. İlyas da alır çocuğunu, basar gaza , oyuncak bir kamyonun annesinin ,baba bildiği adamın, evinin yerini tutacağını düşünür. Çocuk ağlar, bağırır, Asya peşindedir kamyonun, neyse ki indirir Samet'i İlyas. Asya sarılır oğluna.  Önünde İlyas, arkasında Cemşit. Hangisidir onu gerçekten seven ve onun gerçekten sevdiği? Oğluna bakar, kadınları anne yapan basiretle anlar hakikati.


Sonra...


 Emeği ve iyiliği seçer Asya..Sevgi emektir, anlar o da hepimiz gibi..


Not: Bu yazı emeğini esirgemeyen, kendi isteklerini  erteleyebilen, ''sen yolu bulamazsın'' diyip, ölesiye yorgunken , sevdiğini istediği yere götüren (Pekala, gitme diyebilirdi) , iki saatten fazla oyalanıp, dönüş saatini bekleyen biri için yazılmıştır.