Canım oğlum, güzel gözlüm, güzel bakışlım..Dünle bugün arasında bir fark yok aslında ama senin yaşın artık ''ay'' değil ''yıl''la ölçülüyor. Bir yaşındasın bugün. Bebek sayılmıyorsun kimilerine göre ama sen ömür boyu  bizim bebeğimiz olacaksın.

Ne yazılır, nasıl ifade edilir ..İyi ki geldin, aramıza katıldın. Dört kişilik bir aile olduk seninle. Doğum sırası çok önemliymiş insanın yaşamının gidişatında , elimizden geldiğince ''ikinci'' duygusu yaşatmamaya çalıştık sana, bu çalışma bir ömür devam edecek. Bizi anlar mısın bir gün bilmiyorum ..Ne kadar yorulduk bilsen muhabbeti yapmayacağım; özetle hayat bir araba ise pek çok anne baba boş depo (çok az enerji )  ile o arabayı yürütüyor bunu bil isterim boncuğum.

Örneğin kamuda 14 ay olan süt izni işçi statüsündekiler için 12 aymış, bugün bunu öğrendim ve çok ama çok üzgün ve kızgınım. Kuaföre gitmek için yarım saat ayıramıyorum kaç gündür ve senin doğum gününde  saçım başım dağınık çıkacak resimlerde diye üzülüyorum.

Çocuklu hayata geçtiğimiz 2010 mayıstan beri epeyce hareketli geçiyor hayat. Bu blog sayfaları olmasa bir gün önceyi hatırlayamayacağım neredeyse. Sen bir haftadır kanepeden veya yataktan poponu dönüp inebiliyorsun örneğin. Oturduğun yerde kendi kendine oyalandığın pek nadir, ya kucakta ya ayakta hep hareket halindesin. Emine ablan artık omuzlarının ağrıdığından şikayet ediyor. Kapıyı açık gördüğün   anda son hızla emekleyip dışarıya kaçıveriyorsun, Emre  peşinden koşuyor ve biz abinin bu duyarlılığını çok seviyoruz. Birkaç hafta  önce markette süt aldık, çikolata aldı kendine ve 'Eren'e de çubuk kraker alalım mı'' diyerek içimin yağlarını eritti senin güzel abin.

Geçen hafta döküntülü bir hastalık geçirdin, haftasonu üç gün ateşin ardından özellikle gövdende kızarıklıklar oluştu. Bir-iki gün içinde kendiliğinden geçti. Çok dert etmedik. Huzursuzluk ve iştahsızlığın da yavaş yavaş geçiyor.

İlk doğumgününde babaannen yanımızda ve kuzenlerim Ecem ve Begüm. Abinin sınıfından İpek ve Max, siteden komşumuz Aral'ı davet ettik. Daha sonrakilerde senin arkadaşların olacak ama şimdilik böyle. Abinle bir örnek giyindiğin ilk gün olarak da tarihe not düşelim. 

Uzun, sağlıklı, keyifli, düşlerinin peşinden yorulmadan koşturduğun bir ömrün olsun Erencikcik'im.

Not: 1 yaş itibariyle 10.5 kilo, 78 santimetresin. Elimizde veri olsun, di mi ama?






 

web'den..

Philip Roth'un The Dying Animal- Ölen Hayvan isimli kitabından yola çıkılarak 2008 yılında çekilmiş bir film. Kategorize etmem gerekirse tam bir kadın filmi derim. Aşk, romantizm, muhteşem müzikler ve arka planlar, dostluk, dramatik bir final..

David Keppesh üniversitede profesörlük yapan (sanırım sanat tarihi veya edebiyat) piyano çalan, koyu renk, kaliteli mobilyaları ile stil sahibi  bir evde yaşayan, sanat eserlerine hakimiyeti, kendine güveni ile gayet çekici bir adamdır ve hayatını ''Bekarlık sultanlık'' felsefesi üzerine kurmuştur. Tanınmış bir şair ve çapkın bir erkek olan, eski dostu George ile her konuda sohbet etmektedirler. Profesör ''Eski moda bir kız bu , onunla yatmak için ona kur yapmak zorundayım dediğinde, George şöyle der : ''Kur yapmak istiyorsan karına yap, seksi bu işe karıştırma''. Yirmi yıldır ayda bir buluşup seks yaptıkları bir kadın arkadaşı vardır. Çok hoş ,seçkin, cinsellikle barışık, yaşına yakın bu hanımla düzenli ilişki ihtiyacını karşılayan David, günübirlik maceralarla keyifli bir hayat sürdüğünü düşünmekte, evliliği kafes olarak tanımlamaktadır.

Sağlıklı ve çekici görünümü, saf ve duru hali, sadece beş (!) erkekle yatmış namuslu (!) kız karakteri ile Konsuela ,daha ilk görüşte yaşlı profesörün aklını başından alır. Altmış yaşından sonra adama, yeni aşık olmuş ergen halleri gelir. Kıskanmalar, erkek kardeşimle gidiyorum dediği dans gecesini basıp kontrol etmeler her gün telefonla konuşmazsa huzursuz olmalar..Elbette genç bir adam çıkıp Konsuela'yı elinden alacaktır veya kız eninde sonunda ondan bıkacaktır. George kendine gelmesini söyleyerek David'i uyarmakta, bu kızdan bir an önce kurtulmasını salık vermektedir.

Gelgitler içinde bir yıldan fazla zaman geçer. Konsuela mutludur, David'i birkaç kez ailesi ile tanıştırmak için davet eder ancak adam kabul etmez. Sonunda Konsuela'nın mezuniyetini kutlamak için yapılacak partiye gelmesini istediğinde, David biraz da zaruretten geleceğini söyler. Bu davetten George'a  bahsederken kızın kendi yaşındaki akrabalarının ona tuhaf tuhaf baktıklarını hayalinde seyretmektedir. Kutlama günü çiçeğini almış arabada otururken gidemeyeceğine karar verir ve bir yalan uydurur. Konsuela tabi ki yalanı fark eder ve ''Seni çok sevdim'' diyerek veda eder.

Filmin bundan sonrasında Ben Kingsley'in oyunculuğu mükemmel. Aslında kıza aşık olduğunu anlıyor ama gurur mu, yoksa nasıl olsa bitecekti duygusu mu ,kızı arayamıyor bir türlü.. Birlikte dolaştıkları yerlerde geziyor, kızı çok özlüyor ama aramıyor malesef. Bu arada arkadaşı George ölüyor. Uzatmalı sevgilisi onu ziyarete geliyor ve aralarında çok etkileyici bir konuşma geçiyor. Kadın yaşlandığını, ona bakan gözlerin azaldığını, çöpçatanlık sitelerinde onun yaşında ne çok kadın olduğunu, site vasıtasıyla buluştuğu erkeklerle uzun uzun sustuklarını ve bunun için para ödemenin ne kadar acıklı olduğunu anlatıyor. David de Konsuela'yı. ''Bunca yıl sonra ilk kez gerçekten konuşuyor olabilir miyiz?'' diye soruyor David.

Ayrılığın üzerinden iki yıl geçiyor. Aşk acısı bitmese de külleniyor ve tam da yılbaşı gecesi Konsuela arıyor. Kızın sesini duyduğunda yaşadığı heyecan, çöküp kalması, evine gelmek isteyen kıza kapıyı açıp kapıda beklemesi ile tam bir aşık gibi davranıyor. İç sesi diyor ki ''iki yıldır bu anı beklediğimi o anda anladım'' Konsuela  telefonda ''Başkasından duymanı istemiyorum, sana söylemem gereken bir şey var'' diyor. Adamın aklına ilk olarak  kızın evlendiğini geliyor.

Sonrasını yazmayayım. Klişe ama yine de güzel. İzlemesi keyifli. Ve ağlamak garanti :)

Güncelleme: Kitabı okudum. Filmi kitabından çok daha güzel . Kitap bana tatsız, tuzsuz ve profesör çok ruhsuz geldi (kasım 2014).

Aşkın Gücü filminden bir kare

İzlediğim filmler ve okuduğum kitapların senaryosunu, olay örgüsünü, sonunu hatırlamam. Bende bıraktığı duyguya göre  filmi / kitabı sevdim ya da sevmedim derim. Bu sebepledir ki sevdiğim bir kitabı yüzlerce kez okuyabilirim. Arada o kitabı özlerim hatta. Yalnız Kadınlar Sokağı, Mahrem, İsyan Günlerinde Aşk, Üç Aynalı Kırk Oda, Bereketli Yaz , Araf, İstanbul Hatırası, Acı Çekmiş Yüzünde ilk aklıma gelen kitaplarım özlediklerim içinde.

Robin Williams'ın başından sonuna izlediğim tek filmi Patch Adams'tır . Tıp fakültesinene giriş nedenim tam olarak o filmdeki gibi bir doktor olmaktı. Çok etkilenmiştim .Bu karakterin onda biri olabilen bir hekimin önünde saygıyla eğilir, elimden gelen ne yardım varsa yaparım. O cesaret ve fadakarlık güdüsünün bende olmadığını biliyorum çünkü.

Bir de Aşkın Gücü diye bir filmi iz bıraktı bende. Çocuklarını kaybeden bir anne vardı. Cehenneme mi gidiyordu , tam hatırlayamıyorum. Kocası rolündeki Robin W. karısını oradan kurtarmak için bir sürü şey yapıyordu. En sonunda depresyondan çıkamayan karısına artık bir karar vermesi gerektiğini söylüyordu, depresyonda kalmaya devam edecekse kendisini terk etmek zorunda olduğunu anlatıyordu. Çok düşündürmüştü beni o sahne. Ölümüne fadakarlık değil de kendi hayatına sahip çıkabilme gücüydü beni etkileyen.

Birkaç gün önce evinde kendini asmış olarak bulundu R. Williams. Sosyal medya çalkalandı, bir ağıttır tutturuldu. ''O bile intihar ediyorsa'' diye başlayan cümleler kuruldu. Öncelikle şunu unutmamak lazım ; depresyon tedavisi iki ucu boklu değnektir. Antidepresanlar depresyonu tabiki ortadan kaldırmaz. Olay beyinde eksik olan serotoninin yerine konması değildir, iddia edildiği gibi. O serotonin niye eksik? Önce bu soruya cevap vermek gerekir ama yıllar sürecek psikoterapilerin maliyetini karşılayacak hasta sayısı çok az iken al şunu yut denildiğinde o hapları yutacak hasta sayısı çok rahat milyonları bulur. Ve o antidepresanlar sorunları algılayamaz hale getirir hastayı. Altta yatan nedenler maskelenir. Artık kişi ağlama isteği duymamaktadır. Hissizleşmiştir. Tepkileri yavaşlamıştır. Acil servislere intiharla gelen hastaların pek çoğu antidepresan kullanmaktadır.  Aktörün intiharını tetikleyen kullandığı ağır ilaçlar bile olabilir (tamamen kendi fikrim).

Genellikle insanları gülümseten rollerde oynadı diye adamı mutlu sanmak tabi ki tuhaf değil ama mantıksız düşündüğümde. Polis rolü oynayanlar kanunları çiğnemez demek gibi birşey. Alkol sorunundan bahsediliyor, manik depresif bozukluğu olduğu konuşuluyor. Ayrıntıyı bilmeye gerek yok , sebep belli   yalnızlık ve umutsuzluk. Dijital çağda hepimizi içine çeken girdap; Facebookda janjanlı kahve fincanı resimleri paylaşmak ya da  Whatsap'dan kahve fincanı ikonu göndermek,  yakın olduğun biri ile oturup karşılıklı sohbet etmenin yerini tutmuyor. Hızlı, daha hızlı olmaya çalışıyoruz hep.Hızlı konuş, hızlı ye, hızlı çalış. Olur da biri ile konuşma fırsatı yakaladık diyelim ,eğer konu ilgimizi çekmiyorsa dinlemiyoruz bile. Çoğu zaman bakıyorum da konuşuyormuş gibi yapıyor insanlar, bir taraftan gözleriyle sağı solu tarıyorlar, daha ilginç birine veya bir şeye rastlama umudu ile. Çok rahatsız oluyorum bu durumdan. Sağlam bir ilişki , zamana, saf dikkate, empatiye ihtiyaç duyar. Ne zor artık bunları bulmak. O nedenle yalnız değil miyiz hepimiz? Etrafımızda pek çok insan var ama neredeyse hiç birine içimi sıkan bir durumu anlatamıyorum. Dinleyeceklerinden bile emin değilim ki. Ya da ''Boşver ya, geçer, o da dert mi'' gibi şeyler söyleyip beni daha çok üzeceklerinden endişe ediyorum. Hep olumsuz, dert yanan biri gibi algılanmaktan çekiniyorum. Depresif ruh halindekilere yanaşmıyor kimse; bulaşıcı bir hastalık taşıyor gibi davranıyor. O zaman geriye, bastırmak ve yok saymak kalıyor. Hep iyiymiş numarası yapmak. Saçınla, başınla, kıyafetinle uğraşmak. Ruhu boş vermek. Ailem dediğimiz insanlarda bile bencillik had safhada. En temel ihtiyaç olan onaylanma için bir ömür veriyoruz. Bizimki gibi geri kalmış toplumlarda yıllarca  katlanarak ve idare ederek aile görüntüsünü korumak mutluluk sayılıyor. Dürüstçe ''Hayır anne/baba/ kardeşim/ abi / abla ben senin istediğin şeyi yapamam çünkü YAPMAK İSTEMİYORUM''  diyemiyoruz. Borç para veriyoruz vermek istemesek bile, sonra alamadık diye küsüyoruz. ''Beni düğününe, sünnetine nişanına çağırmadı'' diyip yıllarca küs kalan kardeşler biliyorum.

Sonrası dipsiz bir yalnızlık.. Kan kusup kızılcık şerbeti içmekle, kolu kırıp yen içinde bırakmakla, ele güne rezil olmama kaygısı ile geçen hayatlar. Mutsuzluk ve boşluk. Yıllara yayılmış intihar denemeleri.

Robin Williams'dan nerelere geldik. Ruhun şad olsun güzel rollerin adamı. Moda deyişle, ışıklar içinde uyu.

çok aradım bu resmi  (www.beyazparkahsap.com'dan)

Bir evim olsa. Dağ başında. . Güneşin doğuşuyla uyansam, çıplak ayakla serin tahtalara bassam..Bir yere yetişme telaşı olmasa..Kitap yazıyor olsam. Kitabım için araştırma yapıyor olsam. Şahane fotoğraflar bulsam. Benim işim bu olsa; kitap yazmak, yazı yazmak, okumak, canım istediğinde insan içine karışmak.. Telefonum olmasa. Sadece elektronik yollarla haberleşsem insanlarla. Ama çat kapı gelen dostlarım olsa. Fazla olmasına  gerek yok, iki üç kişi olsa yeter. Uzun uzun konuşsak, kitaplardan ve filmlerden. Fatih Akın filmleri gibi saatlerce masa başı sohbetleri yapsak.Yemek tabakları kalkmadan kahve, onlar biter bitmez çay muhabbeti başlasa..Acelesiz, telaşsız, tadını çıkarsak paylaşabilmenin. ''İyi ki yaşıyoruz be'' diyebilsek. Koli koli kitaplar gelse kargo ile. Merakla beklesem, hevesle açsam. İlk sayfalarına tarih ve yer bilgisi yazsam. Sabahlara kadar okusam, okurken uyuyakalsam..Gözümü açtığımda öğlen olmuş olsa. Okuduklarımdan aldığım ilhamla yeni yazılar yazsam.  Pencerelerinden baktığımda bu manzarayı görsem.. Her mevsim kendine has renkleriyle, kokularıyla, sesleriyle geçse önümden. Sonbaharda mesela , yaprakların sarının ve kızılın en güzel tonlarına kavuşmasını izlesem. Yağmur yağsa ve ben enfes müzikler eşliğinde damlaların melodisine bıraksam ruhumu. Hafiflesem.. Bu da böyle bir hayal işte, içinde çocuklar , ev işleri, koşturmaca olmayan. Paralel hayat hayali:)

hayalimdeki evin manzarası

solda ''söylediğim'', sağda ''söylemek istediğim''

Uzun zamandır insan ilişkileri ve problem çözme konularında çok başarısız hissediyorum.. İşyerinde ve evde sorunlarla baş edemiyorum. Yorgunluktan mı, enerjim mi yetmiyor bilmiyorum. Misalen, bakıcı on beş günden fazla kalmam diyerek memleketine gitti, ben de annemleri çağırdım. Sağolsunlar, bu sıcakta hem de kendi arabalarıyla geldiler. On beş gün geçti, ses seda yok. Bugün itibariyle on yedi gün oldu; yarın yola çıkacakmış. Yani on dokuz gün sonra -inşallah- dönmüş olacak. Annemlerin bavullar kapının önünde bekleyip bana trip yapmaları da yanıma kar kalacak. İki kez arayıp tembih etmeme rağmen oluyor bunlar. Ben kendimi onun patronu kabul etmiyorum ki ona izin vereyim, halimi arz ediyorum, anlayış bekliyorum. Annemler bu kadar ısrarcı olmasa, gün saymasa böyle gerilmeyeceğim ayrıca. Hakkım olmamasına rağmen onlara da kızıyorum.

İşyerinde bir sorun oluyor ,sorunu çözmesi gereken kişiyi bekleyemeyip kendimi öne atıyorum. Onu ara,bunu ara derken hem sorunu çözememiş hem yorulmuş hem de asıl kişiyle takışmış oluyorum. Vücut dilim ve ses tonumla daima gerçek duygularımı ele veriyor ve gerginliğimi karşımdakine bulaştırıyorum. Haklı olsam bile haksız duruma düşüyorum. Sinirleri alınmış, daima olmasa bile çoğunlukla sakin olan, duygu belirtmeyen, düz bir ses tonu ile konuşan insanlar gibi olamıyorum asla. Olmak gerekiyor oysa. Günümüz iş dünyası heyecanları, coşkuyu, yoğun duyguları kabul etmiyor. Evde bebeğin varmış, uykusuzmuşsun, başın ağrıyormuş ..Peh! Geçeceksin bunları. Kapitalizmin gönüllü köleleri, çarkın basit bir dişlisisin altı üstü. Eli kırbaçlı köle tacirlerinin yerini mesajlarıyla, gecikme bildirimleriyle bankalar ; ''Çalış köle'' bağırtılarının yerini dolambaçlı, içinden çıkılamaz konuşmalarıyla amirler almış, bunu kabullenmiyorsan firar tek yol!

Lisede iken çok okumanın ve dile hakim olduğumu zannetmenin verdiği bir özgüven ile her yere girer çıkar kimseye eyvallah etmezdim. Ne güzel günlermiş. Gençlik bu nedenle özleniyor değil mi aslında? Kaybolan sadece bedendeki kuvvet, gözlerdeki ışık, tendeki pürüzsüzlük değilmiş meğerse. Özgüven, umut ve geleceğin güzel olacağına dair duyulan inancın solup gitmesi imiş asıl keder verici olan.

Biraz gündelik hayata dönelim. Bodrum'daki ikinci yazımız. Haziranın üç haftası aileden konuklarımız vardı. Temmuzda gelen giden olmadı. İki haftadır annemler burda. Haftasonu çok sevdiğimiz bir arkadaşımız ailesi ile geldi. Yarın eşimin yengesi gelecek üç günlüğüne. Sonra iki yeğenim. Eylülde inşallah abimler ve sevgili arkadaşım Esra gelecek. Bodrumda yaz böyle geçermiş. Bizimki gibi iki küçük çocuklu evde çok rahat etmiyor misafirler malesef ama ne yapalım ..şimdilik böyle.

Ayşe Arman'ın son ropörtajlarından biri beni mahvetti. Yumurtalık kanseri olmuş ve çok az ömrü kalmış bir annenin kelimelerini okumak beni darmadağın etti. Anne yabancı, sanırım Amerikalı. Bakış açısı çok farklı, yaşadıkları çok farklı. Amerikada kanser teşhisi konar konmaz oluşturulan destek ağı, aylarca aileye verilen terapiler, yavru fillerle ilgili söyledikleri aklımda kalanlar. Hikayenin tamamı  burda.

Bizde durumlar böyle bu aralar..Bakalım günler nelere gebe..

Neredeyse 1 yaşında yani! İnanamaya inanamaya büyüyor Eren. Çok ama çok tatlı bir bebek oldu. Kıpır kıpır, hiç yerinde durmuyor. Gayet hızlı emekliyor. Eşiklerden akrobatik hareketlerle geçiyor ve istediği odaya gidiyor. Artık yürütece oturmayı istemiyor. Elini uzatıp tutunabileceği bir yer bulur bulmaz ayağa kalkıyor. Bezini değiştirmek, üstünü giydirmek , oyalamak git gide zorlaşıyor. İş dönüşü beni görünce aynı Spidermen'in ağ atması gibi kolunu uzatarak yaptığı bir hareket var. Bir de kocaman gülümsemesi var ki içimin yağlarını eriten cinsten.

Altta iki, üstte üç dişi var. İştahlı sayılabilir. Şeftali, yoğurt (bir aydan fazladır Bodrum Varvil çiftliğinden geliyor) sulu yemekler , karpuz veriyoruz. Annemle babam burda, durmadan yediriyorlar. Annem ayağında sallayarak uyutabiliyor ; çok önemli bir gelişme bizim için. Akşam uykusuna emerken geçiyor, 3-5 kez uyanıyorum gece ama yanımda yattığından mi alıştığımdan mı , çok kötü değilim gündüzleri. Emre büyürken hep enkaz halinde hissederdim, çok net hatırlıyorum.




Aaaddaa gibi bir ses çıkarıyor. Karnına dokununca kıkır kıkır gülüyor. Ağzı çok akıyordu, bugünlerde azaldı. Gözlerinde sulanma oluyor ara ara. O da azaldı. Bebekliği boyunca biraz gürültülü nefes alıyordu, kurcalamak istemedim. Bir yığın testlerle karmaşık bir süreç olur diye çekindim. Yaz olduğundan mı, büyüdüğünden mi bilmiyorum, nefesleri gayet sessiz geceleri.

Kafamda dolaşan , dile getirsem mi getirmesem mi dediğim bir konu var: Üçüncü çocuk meselesi. Kulağa delice geldiğini biliyorum ama tamamen içgüdüsel bir şey sanırım.Hamile ve bebek görünce mutlu olmamı başka türlü açıklayamıyorum. Beyni olan bir insan olduğumdan içgüdülerimin peşinden gitmemeli miyim? Yoksa gitmeli miyim?

İstiyorum çünkü:
-36 yaşındayım, hem olası riskler hem de efor kapasitesi ve sabır açısından 36 ile 39 epey farklı olur zannediyorum. Yoksa olmaz mı?

-Dört yıldır ''perişanlık diz boyu'' şeklinde özetlenebilecek bir hayat tarzımız var. Babannemizin deyişi ile ''malzemeler ortadayken'' bir bebek daha olsa iyi olmaz mı? Hamaktı, oyun halısıydı, emzikti, biberondu derken herşeyi elden çıkarttıktan sonra tekrar edinmek zor olacak. Kıyafetler desen hakeza. Eren büyüdükten sonra yani üç yaş civarında BÜTÜN EVİ BOŞALTMAK istiyorum. Çocuklara sade, telaşsız bir oda yapmak, oyuncak ve kıyafet dağlarını  yok etmek, yeni perdeler, halılar almak, yatak odamı sıfırdan düzenlemek, hafif ve bembeyaz tekstiller almak istiyorum. Bütün bunları üçüncüyü  büyüttükten sonra yapmam daha iyi olmaz mı?

-Anne olmayı seviyorum. Bir sürü eksiğim olsa da çocuklarımla çok mutluyum. Bazen ardıma bakmadan kaçıp saklanmak istiyorum ,kabul, ama onların varlığı yaşamımıza o kadar büyük bir değer katıyor ki,tarifi zor. Bu değeri üçe katlamak iyi olmaz mı?

- Biz kızımız olmalı...Tabi ki olmama olasılığı %50. Denemeye değmez mi? Ayrıca üç oğlumuz olursa da dram yapmam:)

Tereddüt ediyorum çünkü:

-Gebeliklerim çok rahat geçti ancak Eren'e hamileyken amniyotik bant şüphesi ile paranoyaya bağladığım anlarım çok oldu. Bebeğin yüzünde bir iz olabileceğini, bir yerinin eksik olabileceğini düşünüyordum. Özellikle geceleri kendimi kötü hissediyordum. Aynı ruh halim tekrar olursa diye korkuyorum.

-İki yıl ara ile üçüncü kez sezaryen olacağım. Bedenim bunu kaldırır mı ki?

-Her ne kadar etiket meraklısı olmasak da her bir çocuk gider hanesine yazılan yüklüce bir rakam demek. Cüzdanımız bunu kaldırır mı ki?

-En önemlisi büyüklere haksızlık olmayacak mı? Emre'ye özellikle. Evin içinde 3 yaş altında iki bebekle Emre ne yapacak? Şimdi bakıcı Eren'le ilgilenirken biz Emre ile vakit geçirebiliyoruz. Doğumgünlerine, sinemaya gidebiliyoruz. Sadece beş yaşında olacak Emre. Ya iki küçük iyi anlaşır da Emre'yi dışlarlarsa?  İki kardeş olunca el mecbur anlaşırlar da üç olunca kavga dövüş daha mı çok olur? ( Harvey Karp evde kaç yetişkin varsa o kadar bebek olmalı der )


Eh, kadın kısmının en sevdiği iş olan ''doğmamış çocuğa don biçmek'' olayında açtığım çığıra herkesi tanık ettiğime göre artık gidebilirim. Şimdi siz düşünün bakalım.

Bugün yine uykusuzum sevgili blog. Yo, tahmin ettiğin gibi değil, Eren uyudu ama ben uyuyamadım. Sabaha karşı dörtte uyandım, dön sağa dön sola derken yarım saat geçti. 'Madem uyuyamıyorum bari kitabımı bitireyim' dedim. Yedi gibi kitap bitti, sekiz gibi Emre odaya geldi, az sonra Eren uyandı , babama havale edip bebeleri , uykuya devam etmeye çalıştım. O arada Emre'nin kakası gelmiş, kalkıp poposunu sildim. Dokuz buçukta yatağı mecburen terkettim.

Bu kitap ve Emrah Serbes  kişisel öykümde önemli bir yerde duruyor. Çünkü ben sıkı bir Behzat Ç. tutkunuydum. Pazar akşamları 'keşke bu gece  Behzat olsa' diye geçiyor aklımdan hala . İki sinema filmine de ilk gösterime girdiği gün, ilk seansta gittim. Pilli bebek dinler oldum. Jenerik müziğini duyunca içim keyifle doluyor. Harun'un seviyorum merkez başlıklı efsane sahnesini hatırlayıp gülümserim kendi kendime. Hayalet'in Ilgın'a duyduğu aşk, Akbaba'nın ''Ben olmuşum cinayet''cümlesi , dördünün evde içip muhabbet ettiği bölüm, meyhanede çalan Neşet Ertaş gibi nice sahnesiyle bende derin izler bıraktı bu dizi.

Evli, mutlu, çocuklu kadınsın, ne işin olur cinayetle, polisle, rakıyla, meyhaneyle diyecek olursan ki bazen ben bile kendime soruyorum bunu ; olayın özeti basitçe şu:  'fuck the system' diyebiliyorsa birisi ben orada şöyle bir duruyorum... Kapitalizmin iliğimizi kemiğimizi sömürdüğü , yüzyıllar sürecek kredilerle esir edildiğimiz, doğruyu söyleyenin dokuz köyden kovulduğu , paranın tek tanrı olduğu şu zamanda birisi kafa tutuyor tüm haksızlıklara. Genç savcının ''Bana senin gibi üstlerinden korkmayacak biri lazım'' dediği biri Behzat Ç. Sonunda savcı bile ''Sen haklısın, biz kimiz ki?'' dese de çözüyor işte amirim cinayeti. Kitapta bile olsa ruhuma iyi geliyor hala Don Kişot'ların varlığını bilmek. Arka fonda sadece Türkiye'de doğanların bileceği onca arabesk öğeyle Behzat en içimizden ,isimsiz bir kahraman son tahlilide.

Diziyi seyretmiş olmak kitabı daha zevkli kıldı benim için. Harun, Hayalet ve Akbaba (gerçek isimleri tam hatırlayamadım) karakterleri öyle güzel ete kemiğe büründürmüş ki kafamda hep onların resmi ile çevirdim sayfaları. Serinin ilk kitabıymış bu ; Ercüment Çözer, Memduh Başgan , Behzat'ın annesi yok o nedenle. Süssüz bir dille, basitçe yazılmış hissi uyandırdı bende. Diziyi izlemesem de severek okurdum ama iz bırakmazdı sanıyorum.

Romandaki her karakter gerçek hayatta bir kaybeden aslında. Boşanmış, kızı intihar etmiş, karısı psikoloğu ile evlenmiş Behzat, öğrenci evi gibi bir evde yaşayan, piknik tüpü üstünde menemen-yumurta ile doyan ,polis telsizi ile uyuyan, umutsuz aşklara düşmüş Akbaba ve Hayalet ..

Offf, ne yazayım başka, eve gitmeli, bu gece internetten beş-on bölüm izlemeli, başka türlü olmayacak.

h- seviyorum merkez! seviyorum! m-gereksiz anons yapmayalım. kodun ne sesin?! h- kodu söyleyeyim ben kodu. hayatımın a. kodu!! hayatımın a. koduu!!!

Hüseyin'in meyhanesi

resim: https://cennetingozyasları.tumblr.com

Listelist nefis bir liste yapmış, dursun bir kenarda:

http://listelist.com/behzat-c/

Aileler uzakta , eş dost da kendi havasında olunca ''Bayram gelmiş neyime anam anam garibem'' türküsü eşliğinde geçirdik dört günü. Bakıcımız arefe günü geldi,sonrasında memleketine gitti ve biz kaldık baş başa.

Yazılanlara göre Bodrum'un nüfusu 1.200.000 olmuş ; trafik İstanbul kıvamına gelmiş. Merkeze hiç  inmedik. Birinci gün dışarda zengin bir kahvaltı yapalım dedik, Rüzgarlı Bahçe'de yer bulamadık. Limonatta'da tek masa varmış, orda yaptık kahvaltımızı. Sonrasında eve dönüp havuzda vakit geçirdik. İkinci gün dörde kadar çalıştım. Baba evde çocuklarla cebelleşti. Üçüncü gün ise sürpriz bir rota izleyerek Uyku Vadi'sine gittik. Bayram süresince orada konaklayan bir arkadaşımızın daveti üzerine keşfettik burayı. Havaalanı sapağını geçtikten sonra kocaman bir tabelası var.On kilometre daha yol aldıktan sonra vadiye ulaştık.



Sıcak yaz günlerinde serin bir vaha Uyku Vadisi. Şelalenin altında iyice serinlemek, havuza girip yüzmek, ağaçlar arasındaki hamaklarda ismine yakışır şekilde uyumak mümkün. Su sesi eşliğinde güzel bir kahvaltı yaptık. Banklarda oturduğumuz için Eren'i ayağımda sallayarak uyutabildim ve bana bu günü görmek kısmet olduğu için çok şükürler ettim . Emre'nin yıllar süren gündüz uykusu çilesinden sonra iyi geliyor nisbeten kolayca uyutabilmek. Aksi takdirde arkadaşların kaldığı odaya gidip, o sıcakta en az yirmi dakika uyusun diye uğraşacaktım.

Bayramın son günü annemle babam geldiler. Bakıcının yokluğunda Eren'e bakmak için. Annem için gerçek bir fadakarlık bu seyahatler çünkü arabaları çok konforsuz ve annem hem yaşı hem kilosu nedeniyle evi dışında hiç bir yerde rahat edemiyor uzun süredir. Emre bugün okula gitmedi, evde iki çocukla ne yaptılar bilmiyorum .Bildiğim tek şey, oğlanı okula bırakma telaşı ve 'geç kaldım' gerginliği yaşamadan işe gelmenin ne kadar keyifli olduğu. O mutlulukla ilk yakaladığım doktor arkadaşa sabahın sekiz buçuğunda epey bir şeyler anlatmış olabilirim.

Yaz mevsiminin son haftalarına girdik.Birkaç gündür hava çok sıcak. Denize gitmek yorucu geliyor, havuzda takılıyoruz. Emre'nin sevdiği gibi köfte yapan bir mutfağı bile var, ev yakın, yürüyerek gidiliyor. Daha ne olsun. Deniz için mutlaka arabaya binmemiz, park yeri aramamız, eşyaları taşımamız gerekiyor.

Yaz modumuz böyle.Çok şükür, sonsuz şükür.