Bodrum'da yaşamak konusunda tek bir fikrim bile yoktu benim. Magazin programı denen gereksiz şeylerde adını duyduğum bir yerdi sonuçta . Geldikten sonra ise uzunca bir süre hayatımızı yoluna koymaya çalışmakla geçti.

Bodrum'u sevmeye başlamam uzun sürmedi . Çünkü temmuz ve ağustosu saymazsak on ay boyunca gayet huzurlu bir yer burası. Sessiz, yemyeşil, deniz hemen dibimizde. Belki bütün Türkiye'de arasanız bulamayacağınız kadar iyi bir  kreşimiz ( kocaman bahçesi yeter) hatta Mutlu Keçi isminde ilkokulumuz var. Daha ne isterim? Burada mutlu olmanın ilk koşulu -bence- ortalamanın biraz üstünde aylık bir gelire sahip olmak çünkü mevsimlik işler çok ama diğer aylarda geçinmek biraz zor. Yeme içme ve pazarlar büyükşehirlere kıyasla pahalı.

Herkesin bildiği yerlerde gürültü kulaklarımı , ucuz malzeme ile dolu dükkanlar ve Emre'yi baştan çıkaran marketler gözlerimi yoruyor. Oysa  henüz imara açılmamış, aç gözlü inşaatçılarca talan edilmemiş yerler de varmış. Mazı bu yerlerden biri.


Mazı bir tür süs bitkisinin ismiymiş Google'a sorduğumda. Acaba bu bitki çok mu yetişiyor Mazı'da? Gitmek zor , bir saat sürüyor Bodrum merkezden. Bir saat kısmı doğru ama yolculuk çok zor gelmedi bana. Arabada biri bebek iki çocuk olduğunu unutmayalım. Yolu güzel, çok bozuk ya da virajlı değil. Mumcular'a sapıp tabelaları takip ederek gittik. GPS ile gayet kolay bulunuyor:)

çocuklarla denize gitmek isimli çalışmamız

Denize ulaştığımız ilk noktada, Kayabaşı restoran önündeki şezlonglara yerleştik. Kalabalık olabilir diye baya heyecan yapıp erken çıktık.On olmadan oradaydık pazar günü, yine de şezlongların yarısı doluydu. Kahvaltımızı Kayabaşı restoranda yaptık. Az ama öz bir kahvaltı oldu. Zeytinler, yumurta güzeldi. Peynir sıradandı. Domates ve salatalıklar malesef marketten, gayet hormonlu görünümdeydiler. Dönmeden bir de levrek yedik, balıktan anlamam ama bana lezzetli geldi. Bu arada restorana çıkmak biraz yorucu, epey merdiven var, zemin engebeli, yeni yürüyen çocukla çok rahat edilmez. Oldukça salaş bir mekan. Bakımsız görünüyor bile diyebilirim. Servis yavaş, üç kez istemeden getirmediler ilave istediğimiz şeyleri (ekmek, normal ısıda su gibi). Restoranın ikinci katından yine merdivenle kafeye inebiliyorsunuz, meraktan inip baktım. Çok güzel şirin bir kafe-bar yapmışlar.

yıllarca imrendiğim, sahilde uyuyan bebek tablosu

Mazı'da rüya gibi bir deniz var. Sahil taşlık, denizin dibi de öyle ama çabuk derinleşiyor ve çok fazla taş üzerinde yürünmüyor. Deniz cam gibi. O kadar güzel ki anlatamam. Seyretmekten bıkılmayacak bir manzara var.

Bir günümüzü orada geçirdik. Çok keyif aldık. Konaklamak için pansiyonlar ve bungalovlar var. Bebekle en rahatı kendi evimiz olduğundan kalmayı düşünmedik.


Aradığınız sessizlik ve temiz bir denizse çok mutlu olabilirsiniz Mazı'da. Pırıl pırıl, klimalı mekanlardan, janjanlı ve markalı yerlerden hoşlanıyorsanız uğramasanız da olur.

Yaz moduna uygun hafif bir şeyler okuma arzusu ile başladığım bir kitap oldu  (Yalan tabi ki, elime aldım Beyhan'ın kafede, eğlenceli geldi , başladım :) Yazar Hakan Urgancı  birçok TV programında sunuculuk yapmış. Çağımızda pek moda olduğu üzere kişisel gelişim ve iletişim konularında danışmanlık yapıyormuş.

Kitabı okurken çok net anlaşılıyor ki Urgancı kadınları epey gözlemlemiş. Hikayeler  gerçekçi ve sağlam olmuş. Bir çırpıda okudum.

Kitap beş kısımdan oluşuyor:

1.KADINLAR  ve SINIFLAR

Bu bölüm çok keyifli. Kadınları dış görünüş (meşrubat, ucuz şarap, çay) , yoruculuk (susturuculu tabanca, makineli tüfek) , iki unutulmazlar (memuriyet, kedi) , geçmiş (çiftlik çuprası, deniz çuprası, ahtapot), hizmet (gloria jeans, starbucks, kurukahveci)  , ilişkiler (taş köprü, asma köprü, mayın, kara delik ateş böceği, lotus çiçeği, karınca) , cinsellik ( göz, kalça, omuz) başlıklarında sınıflara ayırmış. Gülümseyerek okuyup ,sık sık ''evet ya ,doğru '' dedim. Tabi ki meraklı bir bayan olarak hangisi bana uyuyor diye kafa yordum :)

Susturuculu tabanca kadınlar: İçlerinde en sessiz kadın tipidir. Ailenin reisi konumunu sana bırakırlar. Öyle gevşer ve rahatlarsın ki, erkek şımarıklığı ile sürekli hata yaparsın. Alacağın ilk darbe, sonuncusu olacaktır. Vasiyetini yazacak kadar bile zamanın kalmaz.

Starbucks kadınlar: Herkes onların yerine akın eder. Pahalı bir ürün için self servis hizmeti, üstelik karton bardakta tercih ediyorsan idealdir. Kesin olan şu ki orda sıkılmazsın.

Ateş böceği kadınlar: Onları hemen tanırsınız, ışıltılarını fark etmemek için kör olmalısınız. Onlar sadece görünümleri ile değil, sesleri ve auralarıyla da ortama baharı taşırlar.

Kalça kadınlar: Sokakta kalçalarını sallayarak yürüyen, hemcinslerinin bile fesat bakışlarla süzüp, şıllık diye söylendiği kadın türüdür. En kolay yatağa atılabilecek kadın tipi olarak algılansalar da , kazın ayağı öyle değildir.Sana istediğin tek şeyi verene dek, senden ihtiyaç duydukları her şeyi söker alırlar. Erkek jargonunda, 'kafa koparan' diye adlandırılan tehlikeli türdür.

2.(A)PTALLARIN (Ş)AŞKINLIĞI (K)ALICIDIR :

....Birine gerçekten aşık mısınız ,yoksa onu seviyor musunuz ?Sana soracak bir tek sorum var ''Selim'in nesini seviyorsun'' . Aşk bu soruyu yanıtlamana engeldir. Hata verir beynin. Çünkü kalbinde taşıdığın bir yanıtı beynin vermesi gerekiyor...

...Ben kız babası olsam önceden aşık olmamış adama kız mız vermem...

3.BAŞKALARINI SEVMEYE BAŞLAMAK İÇİN DERSLER

Bu bölümden itibaren kitap ''eğlencelik'' kategorisinden çıkıyor. Yazar oldukça iyi tespitlerle işin felsefe boyutuna giriyor. Çok beğenerek ve ciddiye alarak okudum bundan sonrasını.

Ders 1: Kendini tanı! 
Hiç bir erkek Angelina Jolie beni ne yapsın diye düşünmez. İster. Durup da aynaya bir bakmak gelmez aklına. Hiç bir kadın ,belli markalara ait ürünlerin  özelliğinin sadece bir zümreyi diğerlerinden ayırmak olduğunu düşünmez. Bir aylık kazancını vereceği Jimmy Cho ayakkabıyı -her şeye rağmen- alırsa, yaşamındaki diğer öğelerin ayakkabıyla ciddi bir protokol ayrımına gideceğini tasavvur etmez. 

Her gün sokaklarda elimizde hazır bir elbise ile dolanır dururuz. Hayalimizdeki kişiye ait olan bu elbiseye göre adamlar/ kadınlar bakarız kendimize..

Sakın ben bu adamı/ kadını hak ediyor muyum diye düşünmeyin. Ağlamayın, dövünmeyin. O an kimle beraberseniz hak ettiğiniz kişi odur.

Henüz bir prensle karşılaşmadıysanız , bu sadece yeteri kadar kurbağayı öpmediğiniz içindir. Yok, yaşam kurbağalar arasında geçip de son buluyorsa, gölün yüzeyindeki aksinize bakın ve itiraf edin: Karşınızdaki görüntü bir prensese mi ait yoksa bir kurbağaya mı?

Ders 2 : Kendini sev

Hala O'nu mu düşünüyorsun? Aynaya bak, O'nu gör. O ve hayatına giren tüm O'nların dokuduğu nadide ipeğe bakıyorsun. Şimdi soruma cevap ver: ''Seni seviyor musun?''

Ders 3: Aslında Onu Mu Seviyorsun Kendini Mi?

Biriyle evlenecek misin? İyi yanlarını getirip durma gözünün önüne ! Tam tersi.24 saat buyunca hiç iyi bir tarafını görmediğini düşün..


4.BİR İLİŞKİYİ BİTİRME YOLLARI :

Öneri 1.Mal alır gibi eş seçimi yap

Erkek cinsi mevcut tüm kadın modellerini arzuluyor olsa da hayatının kadınını seçerken aynı otomobil alır gibi duygusuz ve akılcı davranır.. Bu seçimin ardından zaman zaman üst modeller ya da daha prestijli markalara iç geçirse de sorulduğunda ''Ben otomobilimden gayet memnunum '' der , dervişçe başını öne eğer..

Kadın cinsi mevcut tüm modelleri arzulamaz. Seçimini de erkek gibi akılcı değil, ağırlıklı olarak duygusal yapar. .

Kadın her ne kadar aldığıyla yetinecek gibi gözükse de bu asla gerçekleşmez.O yüzden hemen tüm kadınlar, sevgililerinin ya da kocalarının yeni sürümlerini yükletmek, onu sürekli olarak güncellemek derdindedirler..

Öneri 2 : Standartlarını belirle

..Amerikan filmlerinden dayatılan tüketim çılgınlığı , çiçeklerden tek taşlara, tam tur yüzüklere, şaşalı düğünlere, hepsinden de önemlisi kadının karşısında diz çökmelere kadar getirdi bizi..Neden diz çöktürüyor erkeğe? Çünkü tüketim tanrıçası dişidir de ondan.


Öneri 3: Açıklama yapma!

...Erkek kadına onun silahları ile galip gelemez çünkü kelime kadının gücüdür...

...Din kitapları neden yapmamız gerekenleri tek tek emirler şeklinde belirtir de akıl ve mantık çerçevesinde bu emirlerin sebeplerini açıklamaz? Çünkü güç açıklayıcı değildir..

..Aşk ve etkilenme, bir mantık değil iman işidir.Bir açıklama değil, itaat durumudur. Yeteri kadar açıklama yaptım. İşinize gelirse, dağılın şimdi!

Öneri 4. Sus!

..Bir yerde suskunluklar çiçek açmaya başlamışsa o çiçeklere dikkatli bak! 
Bu çiçekler iki kişinin çiçekleriyse orada kaygı bitmiştir..Bakışarak anlaşabilme, aynı şeyden zevk alabilme hali vücuda gelmiştir..

..Oysa bir iletişim devi olan kadın susuyorsa, onun çiçeği çoktan ölmüştür..

Öneri 5: Her yöne beş bin dakikalık paket iste!

Kadın dünyasında keşkeler, -mışlar,- mişler bitmez.
Bir paketi seçersen onun artısına eksisine razı geleceksin. Bileceksin ki dört dörtlük paket de yok, hizmet de, arkadaş da, sevgili de..

Öneri 6: Ayrılıkla tehdit et!

Öneri 7: Her Lafın dibini kaz! Sonuna kadar

Aşırı sorgulamak kazmaktır. Hem de derin kazmaktır. Derin kazılan yerlerden cevher de çıkabilir petrol de..ama umumiyetle ya kemik çıkar ya pislik!

5. KADINLAR NEDEN..

Bu bölümde farklı sorulara cevaplar vermiş yazar:

--Kadınlar neden vampir sever, 
--Kadınlar neden kuaförde sırlarını anlatır
--Kadınlar neden tartışmada her zaman kazanır
--Kadın erkek neden çıtırcı olduk
--Güzel kadın neden aldatılır

Katılmadığım tek bir nokta bile olmadı.Hepsinde de işin can alıcı kısmı gayet güzel vurgulanmış.

En sonda gayet eğlenceli bir kadın sözlüğü ile kitap bitirilmiş.

Bölüm başlarında tanınmış kişilerden alıntılar yapılmış. Bir-ikisini mutlaka paylaşmalıyım:

''Bir tek insan neslinin kadın cinsidir ki avına göre diş geliştirmeye çalışır. Doğa buna izin vermediği için dünya, yanlış avı ısırmaya çalışmış, hayal kırıklığına uğramış, dişleri eksik, yaralı kadınlarla doludur.'' Murathan Mungan

''Eşim ve ben yirmi yıl çok mutluyduk. Sonra tanıştık ''( Roger Dangerfield)

''Bana 2100 yılında dünyayı kadınların yöneteceği söylendiğinde 'hala mı?'  diye cevap vermiştim'' (Churchill)

 ''Anlaşabilmek için ayıplarımızın aynı olması lazım''(Cemil İpekçi)



Kadınlar ve erkekler konusunda söylenecek herşey bitti sanıyoruz ama Hakan Urgancı'nın satırları ile hala söylenecek ne çok şey olduğunu bir kez daha anlıyoruz. Yaz günü hem eğlenip hem düşünmek isterseniz okuyun efendim. Özellikle kendini kurbağa sanan prensesler ve prens sanan kurbağalar okusa ne iyi olur :)

35 yaşındayım. Kendimi çok genç kabul ediyorum. Ama öyle cümleler var ki dilimde ,sanki doksan yaşındaymışım gibi hissediyorum. Örneğin benim lugatımda kul hakkı yememek  diye bir kavram var. Dini gelenekte ''Bir kez gönül kırdın ise bu kıldığın namaz değil '' şeklinde bir cümle var.

Her gün cinlerimi tepeme çıkaran, kalbimi sıkıştıran, bu ülkeden gitsek dedirten yeni bir şey oluyor. Memleketimizin dağı, taşı, denizi, ormanı talan ediliyor. Ne için?? Daha lüks arabalara binmek, daha yüksek katlı binalarda oturmak için mi?

Neler mi oluyor?

-Zeytinlikler imara açılıyor..Ege'nin cennet sahilleri böylece her şey dahil otellere dönüşebilecek, ne güzel değil mi? Erken rezervasyonla üç kuruşa tatil satın almış turistler çoluk-çocuk açık büfeleri talan etsin diye. Parası olan turist zaten gelmeyecektir emin olun Türkiye'ye. Yüzlerce yıldır aynı kalmış, korunmuş, tek çivi çakılmamıs onca Avrupa, Asya hatta Afrika şehri varken adam ne yapsın Çin malları ile doldurulmuş, ucuz tezgahları?

- Yerli tohum ekmek yasaklanıyor..Nerelere gidelim, başımızı hangi duvarlara vuralım? Bu kadar da olmaz diyeceğim ama oluyor.

-Doğal bir cennet olan Gökçeada'ya sintine depolama tesisi yapılıyor. Sintine neymiş diye baktığımda bildiğimiz foseptik çukuru gibi bir şey olduğunu görüyorum. Gemi vs deniz taşıtlarının bütün atıklarının toplanıp imha edildiği tesislermiş. Yani güzel bir parkın ortasına en pis atıkların doldurulduğu bir depo koyulduğunu hayal edin. Hangi akıl , hangi mantık?

İşin tuhafı hepsi gözümüze soka soka hiç çekinmeden yapılıyor bunların. Allah'tan korkmaz, kuldan utanmaz bir yığın insanımsı uygun adım yürüyüp, aç çekirgeler gibi ne bulursa yiyor, Kimseden korkuları yok. Bizler ise sadece seyrediyoruz.

-Gıda terörü almış başını gitmiş durumda. Yediklerimiz tam anlamıyla çöpten ibaret. Süt, yoğurt, ekmek gibi en temel gıdaların neredeyse hiç besin değeri kalmamış, üstelik ekmekte bile şeker var, ağartıcı var, var oğlu var.  Saçma sapan şeyleri tartışırken biz, adamlar ekmeğimizle havamızla, suyumuzla oynayıp, kanserin ve kronik hastalıkların grip gibi yaygın olmasını sağlıyorlar. Ee, dev bir ilaç ve sağlık endüstrisi nereden para kazanacak? Sürekli yeni ilaçlar, yeni aşılar üretiliyor.Kime satılacak onca ilaç? Bebeklikten itibaren vücutlar zehirle doldurulsun, okul denen hapishanelerde beyinler tornadan geçirilsin, bir ev bir araba için 40 yıl istenmeyen işlerde çalışılsın, sonuç: Depresyon, panik atak, obezite, kanser, şeker, tansiyon. Kutu kutu ilaçlar, testler, görüntüleme yöntemleri, ameliyatlar. Çıldırmamak elde değil.

Ne yapmalı peki? Bu çarkı tersine döndürmek çok zor biliyorum. Geçenlerde bir profesör hocam ile konuşurken şekerin zararlarını öyle bir anlattı ki ''hocam'' dedim, ''neden bu kadar derneğimiz varken, pediatri derneği, kalp derneği gibi, doktorlarımız ortak bir bildiri yayınlamıyorlar?'' Adam aynen şunu dedi: ''Bu konuda azcık sesiniz yüksek çıksın, kariyerinizi bitirirler''

Kendimce yapabildiklerim şunlar:
-Tüketime sınır koymaya çalışmak. Giysi, oyuncak, ev eşyası almaya kalktığımda ''Gerçekten buna ihtiyacım var mı''sorusunu sormak
- Gida alışverişimi mümkün olduğunca çiftliklerden yapmak, İpek hanım Çiftliği (Nazilli) , Varvil Çiftliği (Bodrum) gibi.
-Belki bir işe yaramıyor ama yine de Change.org gibi değişim yaratmaya kalkanlara destek olmak
-Ev yapımı olabilecek ürünleri evde yapmaya çalışmak. İlk dondurma deneyimimiz berbat oldu ama denemeye devam.

Şimdilik böyle.. Umalım ki bu gidişe dur diyecek insanlar olsun, günden güne artan sayılarla.

Olur mu olmaz mı, biletler biraz pahalı sanki vs diye söylenirken bir de baktım ki İstanbul uçağındayım.

Dört ay arayla doğum yaptığımız ve yakında İstanbul'u terk edecek arkadaşımı görmek ve uzun uzun sohbet etmek arzusu esas motivasyonum oldu. Bakıcımızı son zamanlarda epey yormuş olmanın suçluluğu ile Eren'i götürmeyi düşündüm ; iyi ki yapmamışım. İstanbul'da bebekle gezmek mi?ASLA .ASLA BÖYLE BİR HATAYA DÜŞMEYİN.

Cumartesi sabah erkenden kalktım.Tek parça penye bir elbise giydim.Saç lastiği dışında aksesuar takmadım. Kol çantama telefon, şarj aleti, cüzdan, göğüs pompası, şal,rimel-fondoten-eye liner, kitap  koydum. (Burada ne demek istediğimi çocuklu insanlar anlayacaktır) .Uçarcasına hafif ,evden çıkıp yola koyuldum. Yirmi dört saat içinde epey yerler gezdim. Sırayla anlatırsam:

1. TAKSİM: Taksim'de Havaş'dan indim ve The Marmara'ya doğru yürümeye başladım. Yürüyecek kaldırım, nefes alınacak bir gölgelik bırakmamaya and içmiş dev şirketlerin dev inşaatlarının yanından geçtim üzüle üzüle. Muhteşem bir coğrafyada konumlanmış güzelim İstanbul'umuzun kalbi Taksim meydanı taş kesilmiş. Sıcak temmuz havasında fırın gibi kızgın, kaynayan berbat bir bir beton yığınından ibaret. Benim için Kitchenette'de kahve yudumlayıp , meydanı seyretmek bir törendi. Şimdi o canlılıktan eser yok. Çok üzücü oldu benim için Taksim'in bu halini görmek.

rezalet..yer gök inşaatlarla, çirkin dev yapılarla dolu

2. KAFE CUMA
Havayolunun dergisinde çok sevimli bir kafenin tanıtım yazısı vardı. Altı yıllık İstanbul yaşantımda bir türlü yolumun düşmediği Çukurcuma'da imiş Kafe Cuma. Ne güzel yer diye düşünerek yazıyı okudum. Gitmek aklımdan geçmedi, ne de olsa Türkiye'nin en şık , en sevimli kafeleri  Bodrum'da, ta ki son satırlarda ''Masumiyet Müzesinin hemen yanındadır'' cümlesine rastlayana dek..

Arkadaşımla buluşup, uzun uzun kucaklaştıktan sonra Kafe Cuma'ya doğru yürüdük. Sora sora bulduk. Dergideki kadar geniş, ferah bir mekan değil ama sevimli, sıcak, davetkar havası ile hoşlandık Cuma'dan. Erken saat avantajı ile rahat rahat yayıldık, aylardır whatsapp'dan yaza yaza bitiremediğimiz nice mevzuyu kız kıza sohbetin hazzı içinde bir kez daha irdeledik.



3.MASUMİYET MÜZESİ: Orhan Pamuk imzalı müze benim için bir şölendi! Gözüm, gönlüm, zihnim bayram etti. Ayrıntılı notlar için tık tık


4. ORTAKÖY: Uykusuz bir gecenin ardından gözümü bile zor açarken, arkadaşım sağolsun (benden de az uyumuşken üstelik) ''hadi Ortaköy'e'' dedi pazar sabahı. Muhteşem boğaz manzarası eşliğinde uzun bir kahvaltı yaptık.Konuştuk , konuştuk, konuştuk. Restorasyonu biten camiyi gezdik, dua ettik.. Takı tezgahlarında kendimizden geçtik.




5. KAFE COOK POINT: Ortaköy'de oturmaktan sıkılınca yürümeye başladık. Kahvelerimizi burada içtik. Dekorasyonu ve ilgili çalışanları ile çok beğendiğim bir yer oldu.




Kısa olsa da dolu dolu geçen İstanbul yolculuğu ruhuma çok iyi geldi. Uçakta iken sıradaki sayahat rotalarımı belirledim bile : Kelebekler Vadisi ve Pokut yaylası :)

Sekiz yıl boyunca Füsun'un içtiği sigaraların izmaritleri ve içilen anlarla ilgili notlar

Varlıklı bir ailenin oğlu olan Kemal Basmacı ile uzak akrabasının kızı Füsun'un yıllara yayılan tuhaf ilişkisini 2010 yazında okudum. Atik yaylasında , sallanan salıncakta ,kime ait olduğunu bilmediğim romana, can sıkıntısının etkisiyle başlamıştım. Orhan Pamuk romanları benim gibi okuma delisinin bile okuyamayacağı kadar sıkıcıdır fikrimi soran olursa. Masumiyet Müzesi bir istisna oldu. Merakla okudum.  Kemal'in belki de psikolojik bir hastalık denilebilecek Füsun takıntısını, Füsun'un Kemal'le kedinin fareyle oynaması gibi oynamasını ilginç bulmayabilirdim belki ama bir adam üstelik de evli iken, sırf yanında olabilmek için , sevdiği kadının evine sekiz yıl boyunca akşam oturmasına gider mi?? Nitekim aşağıdaki 57 nolu camekan bu akşam oturmalarındaki kalkıp gidememek üzerine yapılmış.



Neresinden bakarsanız bakın tuhaf bir hikaye bu. Kemal'in parası, ailenin fakirliği, Füsun'un acayip halleri..
Romanı okurken yaşanmış bir hikaye olduğunu az çok anlamıştım ama bu kadar gerçek olduğunu bilmiyordum.


Müze Çukurcuma'da beş katlı bir binaya yayılmış.Bu bina esas kız Füsun'un ailesinin yaşadığı evmiş aynı zamanda. Giriş katının altında müze dükkanı bulunuyor. Giriş katında hemen sağda dev bir duvar çalışması gibi görünen binlerce sigara izmariti insanı şaşkınlığa düşürüyor. Binlerce izmarit ve altlarında notlar bulunuyor. Sadece bu duvar bile yapılan işin büyüklüğünü anlatmaya yetiyor.


Müze başlı başına bir çılgınlık. Orhan Pamuk'u hatta Kemal Basmacı'yı çok takdir ettim. Girişte 5 lira vererek aldığımız ses kayıt cihazlarına ayrıca bayıldım.Müzeye giren herkes mutlaka ses kayıtlarını dinlemeli. Üzerinde tuşlar olan bu alette, hangi kutunun önüne geldiyseniz o numaraya basarak Pamuk'un sesinden  o kutunun oluşmasına ilham veren bölümü ve kendi yorumlarını dinliyorsunuz. Hatta fonda sokak satıcılarının, vapurların sesleri gibi insanı o zamana götüren çok hoş ayrıntılar bile düşünülmüş. Yoksa öyle boş boş gezinmekle müzenin ruhunu kavramak pek mümkün değil.



Benim gibi okumadan yaşayamayan, bir numaralı antidepresan olarak ''heyecanlı'' kitaplar okuyan (Dan Brown ve Tess Gerritsen favorim) biri için harika bir yer olmuş özetle. Bir kez daha gidip ,toplam bir buçuk saat süren ses kaydının tamamını dinlemeyi, müzenin içinde pek çok yere konmuş kitabı karıştırmayı, Türk kahvesi makinesinden kahveler alıp içmeyi ''yapılacaklar'' listeme yazmış bulunuyorum.

Aaaaa, Füsun sahiden de gerçekmiş!!

Füsun'un ehliyeti

ne kadar ' 'bizden''  bir ayrıntı

mükemmel bir not bu

''herkes bilsin, çok mutlu bir hayat yaşadım''

Bitez'den Ortakent'e doğru giderken yol üzerinde sağ tarafta, Aktur simitçisinin karşısında , hemen göze çarpan bir yer burası. Ramazan öncesi bir pazar günü gittik. Tam yol kenarında olduğu için biraz tozlu ve bakımsız görünüyordu masalar ve tabaklar.
Ben mekanı çok beğendim.Özenilmiş , sıcak bir havası var. Ayrıca ağaçlar gayet güzel gölge yapıyor.
Biz kargalarla birlikte uyandığımızdan epey erken gittik ve başka kimse yoktu. Hatta personel bile alışverişe gitmişti. Tek bir beyefendi vardı. Gayet güzel bir sofra ve servisle bizi ağırladı. Emre ve Eren'in her türlü ihtiyacına cevap vermeye gayret etti.

Çok zengin, süslü bir yer değil ama sofraya konan her şey çok lezzetli idi. Peynir, zeytin ve reçeller hakikaten iyiydi. Bodrum'da en güzel menemeni burada yediğimi rahatlıkla söyleyebilirim.

Gezmelere devam.Bodrum'da o kadar çok mekan var ki gez gez bitmez.

Çok yorgunum ..Günlerdir geç uyuyup erken uyanıyorum. Artık kana kana uyumak diye bir kavram olmadığından hayatımda , uyku ile ilgili çabam yok. Beynimin içinde hafif bir vızıltı var sürekli ,hatta karıncalanma; ondan anlıyorum ne kadar yorgun olduğumu. Sabrım çok azalıyor böyle zamanlarda, sanki sınırda bir noktada yaşıyorum. Her an ağlayacakmış ya da gülecekmiş gibi, kırılgan, hassas , aşırı duyarlı bir ruh halinde oluyorum. Böyle zamanlarda patlamaktan, alakasız insanları dehşete düşürmekten çok korkuyorum.

Kuzucuğum 10 aylık oldu bile. Artuk kendi kendine oturuyor hatta ayağa bile kalkıyor sağa sola tutunup. Çok meraklı, sürekli etrafı inceleyip , uzanabildiğini tutma sevdasında. Ne yerde ne kucakta eskisi gibi sakin durmuyor. Oyalamak giderek zorlaşıyor.

1 temmuz itibariyle poposunu kaldıramasa da emeklemeye başladı. Ayağa kalkmaya, sıralamaya uğraşıyor hatta gece uyandığında dahi yüzüstü ise emekleyecekmiş gibi hareketler yapıyor. Kucakta iken bile gezmek, bir şeylerle oyalanmak  istiyor.  Stor perdelerin ipleri favorisi. Zorda kalınca camların yanına dikiliveriyoruz.

Şimdilik iştahlı diyebilirim. Sabahları peynir, sahanda yumurta veriyorum bazen ,bizimle masaya oturunca. İtiraz etmeden ağzını açıyor kuş gibi. .

Çok sevimli çok güler yüzlü oğluşum. Her anne gibi ben de özellikle dinlenmiş olduğum zamanlarda Eren'e bakmaya doyamıyorum.Bir bebeğin,  eve yorgunluk ve kaosun yanında  sonsuz bir sevinç ve mutluluk getirdiğini düşünüyorum..

Çocuklardan sonra hayatıma giren Çocuk Kitapları'nı ne çok sevdiğimden bahsetmiştim. Rengarek resimleri, masum hikayeleri, göz alıcı tasarımları ile Emre 'den çok beni mutlu ediyor çocuk kitapları.Kreşe her gidişimde, vaktim varsa kitaplara göz atıyor, yeni gelen var mı diye bakıyorum. Bazen çocuklara kitap okuyorum ve bundan çok keyif alıyorum.




Hayatımıza çocuklar girdikten sonra değişen onlarca şeyden biri elbette izlediklerimiz oldu. Emre'den önce Cnbc-e dizilerinden başını kaldırmayan biz , bilumum çizgi filmi izler olduk. Emre neredeyse 3 yaşına kadar televizyonla ilgilenmedi; biz ne seyretmesi ne seyretmemesi için özel bir gayret göstermedik. Sabahın beşinde uyandığımız sayısız günlerde ''Keşke biraz televizyon izlese de azcık daha uyuklasam'' dediğim çok olmuştur. ''3 yaşa kadar televizyon şöyle zararlı, böyle zararlı'' diye ahkam kesen bilumum uzmanları ,avuç içi kadar apartman dairelerinde, bir anne ve bir baba dışında kimsesi olmayan çocukları saatlerce oyalamaya davet ediyorum. Becerebilirlerse konuşuruz kendileri ile televizyon hakkında. Bir de çocuğu akşam 8'de yatıp sabah 8'de kalkan annelere selamlarımı gönderiyorum yeri gelmişken.  TV konusunda onlarla da konuşmamayı tercih ederim.

Evimizde uydu kanalları dışında kanal yok. TRT çocuk ve minika çocuk, bazen Yumurcak tv izliyoruz. Yumurcak'daki reklam terörü yüzünden açmak istemesem de  '''Her şeye tamam diyen'' Kayu bu kanalda. Habire ev işi yapan babası, ikide bir yatmaya gittikleri , resim yapan, seramik boyayan büyükanneleri, Kayu ile kamp yapan, çiftlik gezen büyükbabaları,  genellikle gülen, neredeyse hiç ağlamayan  Rosie'ye rağmen kabak kafalı Kayu'yu seviyorum. Bir aralar Bali vardı . Eğlenceli, aynı zamanda güzel mesajları olan bir çizgi filmdi. Yabancı yapımlardaki çocukların ne kadar farklı olduğunu hissetmemek mümkün değil. Onların evlerinde anne babalar duruma her zaman hakim. Çocuk terörü yok. Kontrolü hiç kaybetmiyorlar , ev işlerinde babalar anneler kadar rol alıyor. Elbette ki gerçekle bağdaşmıyor bu pembe tablo ama temeldeki farkı anlıyorum izledikçe. Biz çocuklu olmanın gerektirdiği yaşam disiplinine sahip değiliz. Rutin oluşturamıyoruz, çocuklar kendi kendine büyüyor, bütün delice kontrol çabamıza rağmen.

Baby Jack ve Trotro Emre 2 yaş civarında iken favorimiz oldu. İkisi peşpeşe çıkıyordu yanlış hatırlamıyorsam. Sabah 7'de açılışı bu iki sevimli kahramanla yapıyorduk.


Sesi çok tatlı Trotro'nun herşeyden önce. Oya Küçümen seslendiriyormuş bu küçük eşşeği; duyduğum en başarılı, en sevimli çizgi kahraman sesi bugüne dek. Fransız asıllıymış kahramanımız. Ben Fransızları pek kuralcı sanırdım, Trotro'nun evinde pek çok şey serbest. Annesinin makyaj malzemeleri ile palyaço makyajı yapan Trotro, havlulardan pelerin yapıp mutfağa dalıyor ve anne ile baba pek bir eğleniyor örneğin. Ya da banyo yapmak istemeyen Trotro bütün oyuncaklarını küvete dolduruyor. Teddy'si ile su birikintilerinde hoplayıp zıplıyor. Bu açıdan biraz kendimize benzetiyorum Trotro'ları.

En sevdiğim bölümde kuş sesleri yüzünden erken uyanan Trotro bizim ''solundan kalkmak'' tabir ettiğimiz vaziyette, gayet asabi babasına tersleniyor, çikolatası sıcak diye atar yapıyor, herşeye mızıklıyor. Anne erkenden işe gittiği için evde olan baba, senin uykun var diyip oğlunu yatağına yatırıyor ve Trotro hemencecik uykuya dalıyor. Uyandığında yıne pamuk helva kıvamına kavuşmuş. Neşeli neşeli cıvıldıyor. Bu bölümü her izlediğimizde Emre'ye uykunun önemini anlattım. Erken uyanınca sinirli olduğunu vs. Pek işe yaramadı ama umuyorum ki bilinçaltına yerleşmiştir ve biz birkaç yıl sonra uyuya uyuya şişip, bu uykusuz yılların acısını çok fena çıkaracağız.( Umut fakirin ekmeği demezsen eksik kalır burda)

Herkese iyi seyirler diliyorum ve Trotro'nun jenerik şarkısıyla yazımı bitiriyorum:

ooo trotro, ooo trotro
bugün napıcaaazzz
ooo trotro, ooo trotro
çıkıp oyun oynıycaaaz