Ortaokul sıralarında kartpostal ve peçete koleksiyonu yapardım. Bayılırdım kartpostalların o renkli, masum, masalsı havasına.Tabi sonradan gereksiz görüp attım koleksiyonumu,keşke yapmasaydım. O mutluluğu hala seviyorum çünkü.


Soğuk mevsimde doğmadım ama hep kış manzaralı kartpostallar seçerdim koleksiyon için. Karla örtülmüş çatılar, kızak kayan çocuklar olurdu  örneklerde görüldüğü gibi. Oldum olası kara, yağmura, soğuğa sempatim var benim. Sıcak, güneş, deniz kenarları içimi sıkar (Hep sıcak şehirlerde yaşamak zorunda kalmam ve eşimin sımsıcak bir memleketten olması ne alaka bilemiyorum).

Bu kartpostal dönemimde hep karşıma çıkan, çok sevdiğim bir diğer tarz olan , belki de ''mutluluk kartpostalları'' denilebilecek türün ressamını bugün öğrendim:  Dianne Dengel. Pek çok sevindim çünkü aynı bu etkiyi taşıyan onlarca resmi varmış. İçimi ısıtan bu şahane ressama teşekkür etmek istiyorum.

Buyrun efendim, hayallerim , aşkım ve Dianne resimleri :

güzel bir yaz günü, hamakta keyif yapıyormuşum eşimle

bir kız bir oğlan

ateş varsa mutluluk var

kardeşimle ben, 70 yaşındayız

huzur, mutluluk, aile ; gerisi boş hikaye (Abidin Dino'ya ait değilmiş bu resim)

siz hep olun çocuklar hep olun ve hep gülün

kocişim(!) le ben 80 yaşındayken

ne tatlı bakmışşsın miniğim

oğlum, gelinim ve dört torunumla mısır keyfi

Çocukluğumdan kalan pek az anıdan biri olan Ayşegül serisini  hatırlatıyor biraz Dianne Dengel'in çizgileri. İçimi ısıtmasının bir nedeni de bu sanırım.

İyi şeyler olsun hayatımızda, güzel, içimizi mutlulukla dolduran şeyler..Herkese ve herşeye inat.

yazıya cuk oturan bir kitap

Emre bu sabah buzdolabında tek bir kase puding olduğu için epey ağladı. Bana çok saçma ve gereksiz gelen bu ağlama seansı sonrası bir şekilde okul yoluna koyulduk. Ona çok kızdığımı anladığından tıpkı bir yetişkin gibi havadan sudan şeyler söyleyerek beni konuşturmaya çalıştı. Baktı ki hala kızgınım ''Beni seviyor musun anne?'' dedi. Sevdiğimi ama sabahki davranışına çok kızdığımı söyleyince ''Akşam Çınar'la yiyecektim ben o pudingi, biri onun biri benimdi'' diyerek açıklama yaptı. Pek de inanmadım, uyduruyor diye düşündüm. ''Akşam beni almaya sen geleceksin değil mi? '' diyerek onu cezalandırmayacağımı garantiye almayı da unutmadı.

Beş nisanda ilk dişi çıktı kara kuzumun. On beş gün sonra da ikincisi. Ateşi oldu birkaç gün. Burnu aktı. Öksürük hala devam ediyor. Bricanyl şurup vereyim dedim ama hiç tolere edemedi. Midesi bulandı  ve kustu. Kendi kendine geçmesini bekliyoruz. Tabanlarına viks sürüyorum aklıma gelirse.

Addaa, addaa diye sesler çıkarıyor bugünlerde. Emre ''dedesini özlemiş'' diyor , çıkardığı seslere bakarak.. Sırtüstü koyduğumuzda yüzüstü dönüp altta kalan kolunu kurtarabiliyor. Çok güleryüzlü bir bebek. Kapıdan girdiğimizi hemen farkediyor ve gülümsüyor.

Ek gıda konusunda hala çok gayretli değiliz. Tehlikeli olmayacak şeyleri eline tutturup kemirmesini izliyoruz. Aptamil 2 ve aptamil muhallebi her gün alıyor. Haftasonu bir maydanoz yaprağı boğazına yapışmış ,boğulur gibi oldu. Öksüre, öksüre zor çıkardı .Belli etmesek de panik yaşadık. Emre anladı tabi,  ''bir daha maydanoz verme anne'' dedi.

Bakıcımız sayesinde çok zorlanmadan büyüyor Eren bizim gözümüzde. İyi bir yardımcının ebeveynin işini bu kadar kolaylaştırdığını bilmiyordum. Evde yemek olduğunu bilmek , ne pişirsem kaygısı olmadan eve gitmek , çocuğun giydirilmiş, altı temiz bir şekilde kucağına verilmesi..Ne kadar şükretsek az. Yoksa hala uyanıyorum geceleri en az üç-dört kez. Bazen Emre de uyanıyor. Odadan odaya geziyorum. Çoğu zaman gecenin nasıl geçtiğini bilmiyorum, hatırlamıyorum. Emre'nin gece uyanmalarında zihnim ve bedenim hemen canlanıverirdi. Kaç kere uyandı, ne kadar uyanık kaldı bilirdim ve daima kendimi uykusuz, mutsuz, yorgun hissettim uyanmalar bitene dek. Eren'de ne oldu bilmiyorum ama artık çok uyanık değilim geceleri. Belki çalışıyor olmanın etkisi, belki vücudum kaldırmıyor artık.

Mayıs sonunda beş günlüğüne Hatay'a gideceğiz. Eren halası ,amcası ve diğer akrabaları ile tanışacak. Hem zor hem de güzel olacak. Abisinin doğumgünü var mayısta .Böyle böyle zaman geçiyor, çocuklar büyüdükleri gibi  bizi de büyütüyor.

''Tüm hastalık belirtilerinin , yaşantımız için, göründüğünden çok daha derin bir anlamı vardır: Onlar bize ruhsal dünyamızdan çok değerli mesajlar iletirler. '' şeklinde özetlenebilecek bu ilginç ve ilham verici kitabı psikolog Thorwald Dethlefsen ve tıp doktoru Ruedige Dahlke yazmış.  Ortalıkta kendini  ''şifacı'' olarak etiketleyen o kadar çok insan var ki işin içinde bir tıp doktoru olunca  ciddiye alarak okuduğum bir kitap oldu.

Öncelikle ''bilimsellik'' kaygılarının olmadığını önemle vurguluyor yazarlar. Diyorlar ki:

''Bizim arzumuz ,bu kitapta, hastalığı ve iyileşmeyi yeniden detaylı biçimde ele almaktır. Bunu yaparken  bu alandaki alışılmış, eskiden kalma, itiraz kabul etmeyen temel değerleri ( yani günümüz tıbbını ) hiçbir şekilde benimsemiyoruz''

Yazarlara göre herbir semptom yani şikayet ettiğimiz belirti bize bişey söylemek istiyor. Bunu da şöyle açıklamışlar:

''Bu durumu açıklamak için bir örnek verelim: Arabamızın ön panelinde gerekli durumlarda bize işaret veren uyarı ışıkları vardır; akü boşaldığında veya benzin bittiğinde yanan küçük lambalar gibi.Araba giderken bu ışıkları görünce hiç de mutlu olmayız.Bu durum bize huzursuzluk verse de uyarı ışıklarına kızmak aptallık olur çünkü bu ışıklar bizim normalde görüp, algılayamayacağımız bir olayı bize haber verirler. Uyarı ışığı yanınca hemen bir tamirci çağırırız. Gelen tamirci problemi uyarı lambasını sökerek ortadan kaldıracak olsa buna çok kızarız.İstediğimiz olmuştur, uyarı ışığı artık yanmamaktadır ama problem çözülmemiştir.Böyle bir durumda uyarı lambasının sökülmesindense gereğinden fazla yanmasına bile razıyızdır. Oysa bu problemi ortadan kaldırmak için öncelikle ışığın çalışma şeklini çözmek ve neyin yolunda gitmediğini görmek için arka plandaki mekanizmaları incelemek gerekir.

Bu örnekteki uyarı lambası konumuzda hastalık belirtileridir. Vücudumuzda belirti olarak ortaya çıkan aslında görünür olmayan bir sürecin görülebilir bir ifadesidir ve tek amacı sinyal verek o ana dek gittiğimiz yolda bizi durdurup , bir şeylerin yolunda gitmediğini gösterek sorular sormamızı sağlamaktır. Hastalık belirtilerine kızmak ya da yok ederek, bilincimizin kendini ifade etmesini engellemek ise çok saçmadır. Belirtileri engellemek yerine akmasını sağlamamız gerekir.Bunun için belirtilerin çok daha derinlerine bakarak , belirtilerin neye işaret ettiğini anlamayı öğrenmeliyiz. (Hoşumuza gitsin ya da gitmesin, kabul etmeliyiz ki  çok akla yatkın bir açıklama olmuş.)

Bu şekilde giriş yapan yazarlar ikinci bölümde sık rastlanılan şikayetleri sınıflandırarak sırayla ele alıyorlar. Sıralama şu şekilde:

1.Enfeksiyon
2.Bağışıklık sistemleri
3.Solunum
4.Sindirim
5.Duyu organları
6.Baş ağrısı
7.Deri
8.Böbrekler
9.Cinsellik ve hamilelik
10.Kalp ve kan dolaşımı
11.Hareket mekanizması ve sinirler
12.Kazalar
13.Ruhsal hastalık belirtileri
14.Kanser
15.AIDS

Birkaç örnek vermem gerekirse:

ALERJİ: Alerji düşman olarak tanımlanan bir maddeye gösterilen aşırı tepkidir. Bağışıklık sistemi alerjenlere karşı antijenler geliştirir ve düşmana karşı anlamlı bir savunmaya girişir. Alerjik kişilerde bu savunma ölçüsüzce abartılıdır.Beden aşırı derecede silahlanır ve düşmanın çerçevesi genişler...
Askeri alanda olduğu gibi aşırı silahlanma her zaman güçlü bir saldırganlığın işaretidir.Bunun gibi, alerji de bedende bastırılan güçlü bir saldırganlığın ve savunmanın ifadesidir.

ERGENLİK SİVİLCELERİ: Ergenlik döneminde cinsel dürtüler ortaya çıkar ancak bu istekler korkuyla bastırılır.Ergenlik çatışma durumuna çok iyi bir örnektir...İnsan kendinde eksik olanla temas etmek ister ama kendine güvenemez. Cinsel fantaziler su yüzüne çıkar ve insan bunlardan utanç duyar...Deri ''ben'' in sınırıdır, bu sınırı aşmadan ''sen''e kavuşamaz.Aynı zamanda deri bir başkasına dokunup okşayarak temas kurduğumuz organımızdır.Tüm bu sıcak konular bir araya gelince insanın derisi iltihaplanır.

Seks ile sivilcelerin ne kadar yakından bağlantılı olduğu sivilcelerin çıktıkları noktalardan anlaşılır. Sadece yüzde, boyunda bazen sırt bölgesinde sivilce çıkar.Çünkü sivilce insanın cinsellikten duyduğu utancı dışarı vurur.Eğer sivilceler kimsenin görmeyeceği yerlerde çıksaydı bu utanç ifade edilememiş olacaktı.

SEDEF HASTALIĞI: Bu hastalıkta üst deride aşırı miktarda keratin proteini üretilir.Bu ciltte kuvvetli bir zırh oluşturmaya benzer...Kişi her yönde sınırlarını güçlendirir, hiçbir şeyin içeri girmesini ya da dışarı çıkmasını arzulamaz... Hertür savunmanın arkasında yatan neden ''yaralanma'' korkusudur. Korunma ve zırh ne kadar güçlüyse iç hassasiyet ve yaralanma korkusu o kadar büyük demektir.

ADET GÖRME İLE İLGİLİ RAHATSIZLIKLAR: Adet kanaması dişiliğin , doğurganlığın ve hassasiyetin ifadesidir.Kadın bu ritme teslim olmuş durumdadır, bütün kısıtlamalarıyla buna uyar.....
Erkek ile özdeşleşen güneş ve ateş kadın ile özdeşleşen ay ve sudur... Her kutup tek başına yarım ve sağlıksız olduğu için bunlar hakkında değerlendirme yapmak tamamen anlamsızdır.Bütünlüğe ulaşabilmek için her iki kutbun da kendisine özgü nitelikleri tam olarak temsil edebilmesi gerekir.

Kendi dişiliği ile uzlaşmamış olmak adet görmeye ilişkin rahatsızlıkların ve cinsellikle ilgili pekçok hastalığın arkasında yatan nedendir...Bu durum kadının biliçdışı olarak bir şeylere teslim olmak istemediğini gösterir ; adet kanamasına, sekse, erkeğe.

DÜŞÜK TANSİYON (HİPOTONİ): Kan basıncı insanın iç dinamiğinin ifadesidir.... Kan basıncı düşük olan bir insan asla sınırlara meydan okumaz ; sözünü dinletmeyi veaya istediklerini yaptırmayı denemez bile.Kısacası asla sınırları zorlamaz, aksine tüm dirençlerden çekinir ve bir çatışma ile karşılaştığında kendini hızla geri çeker.Benzer şekilde bu kişinin damarlarındaki kan da geri çekilir be kişi bayılarak tüm sorumluluklarından kurtulur.

HİPERTANSİYON:...  Eğer kişi zihninde devamlı bir işi yapmayı düşünüyor ancak eyleme geçemiyorsa devam eden bir baskı oluşmakta ve yüksek tansiyon sürekli hale gelmektedir...Yüksek tansiyonu olan kişi kendini sürekli bir çatışma ortamında bırakmakta ve bunun için bir çözüm üretmemektedir.

Kitapta aklımıza gelen her hastalıkla ilgili ( varis, migren , kabızlık ,böbrek ve safra taşları, kap krizi, miyop ve hipermetropi, depresyon, uykusuzluk ) yorumlar yer aldığı gibi kazalar ve kanser de değerlendirilmiş. Devamı bir sonraki yazıda.

NOT:  İtalik yazılan cümleler dışındaki bütün kısımlar kitaptan alıntıdır. Üç nokta koyduğum kısımlarda başka cümlelerin de olduğunu ancak hepsini yazmadığım ifade etmek istedim.

Yaşantısı bir kitap gibi başı-sonu belli  olanlara özendim yıllar boyu. Anne-babaları onların herşeyine daha doğmadan karar vermişti. Bir grup tanıdığımın ailesi ise onların farkında bile değildi. Bazıları kendi yakınlarına ebeveynlik yapıyor, kardeşlerini hatta yaşça büyük akrabalarını maddi-manevi destekliyordu. İzledim, dinledim,okudum.. En çok da okudum. Ben yaşayarak değil okuyarak büyüdüm.

Yıllar geçtikçe dış görüntüm ve bazı düşüncelerim  çok değişti ,değişmeyen pek az şey kaldı..Bakışlarım hep içime dönük oldu örneğin. Aciz durumda olan hiçbir canlıyı (çocuklar, yaşlılar, hayvanlar ,hastalar) görmezden gelemedim. Onların acılarını kalbimin en derininde hissettim. Nerde yardıma ihtiyacı olan biri olduğunu hissetsem orda olmak istedim. Grup içinde az sevilenlere yakın oldum. Hiçbir şeyden emin olamadım.Her insan başka olduğuna göre ve aynı suda iki  kez yıkanmak mümkün olmadığına göre genellemeler asla doğru olamazdı.

Önemle belirtmek isterim ki siyasetle hiç mi hiç alakadar değilim.  ''Lohusa modu'' Eren'in 7 aylık olduğu bugünlerde hala devam ediyor ,muhtemelen sütten kesene kadar geçmez. Uykusuzluk , vicdan azapları, koşturmaca derken salim bir kafa ile ülke gündemini değerlendirmem mümkün değil. Özetle bu yazıda siyaset olmayacaktır.

Tuncay Özkan'ı ilk olarak ''Biz kaç kişiyiz'' hareketi ile duymuştum. Sonra Ergenekon'dan hapse girdiğini , kızı Nazlıcan'ın kederini, eşi Duygu 'nun (Yıllar öncesinin lolitası Duygu Dikmenoğlu'ymuş bu Duygu!) sabrını okudum genellikle pazar eklerinde. Kitap tamamen tesadüfen elime geçti , çalışma arkadaşımın masasından aşırdım aslında.

Her zamanki okuma iştahımla bir günde okudum. Keşke ilk sayfadaki Tuncay Özkan biyografisini atlamasaymışım çünkü kitap boyunca anlatılanı Tuncay Bey'in yaşam öyküsü sanarak dehşetten dehşete sürüklendim. Son sayfada ''Hüseyin Yanç'ın yaşam öyküsüdür'' notunu okuyunca derin bir nefes aldım.

Tunceli'nin bir köyünde doğar Hüseyin. Bizim hayal edemeyeceğimiz boyutta bir yoksulluğa açar gözlerini. Babası ölmüştür. Yaşama mecburiyeti defalarca vurgulanır öyküde. Hüseyin ne yaptıysa sağ kalmak, ölmemek için yapmıştır. 90'lı yıllarda PKK'ya katılır. Öcalan ,Sakık, Karayılan gibi aşina olduğumuz isimlerle dağlarda epet vakit geçirir. Yeri gelir öldürür, yeri gelir ölenlerin başında ağlar.Yıllar sonra örgütten ayrılır, İstanbul'a gelir. Evlenir bir kızı olur. Deli gibi çalışırken geçmişten gelen bir bela başına sarılır ve hiç ilgisi olmayan bir olaydan hapse girer. Sonrası kötü. Çok kötü.

Ne olursa olsun insanın insan olduğunu hele ki genç insanların arzularının dağda bile kendine yol bulduğunu, kadın olmanın zorluk ve çelişkilerini, insanın en çok korktuğumuz hayvandan bile daha vahşi,acımasız ve korkunç olabileceğini anlatır yazar sayfalarca. Ölümün ne kadar sıradan olduğunu , bir erkeğin bir kadını elde etmek için dava arkadaşım dediği başka bir erkeği pisi pisine ölüme gönderdiğini sonra da o kadınla evlenip barklanıp çocuk sahibi olduğunu , devrim nikahı sonrası doğan çocukların köylerde rastgele bir ailenin yanına bırakıldığını, dağların heybetini ,güzelliğini , yıllardır nice yirmi yaşında evladımızı toprağa verdiğimiz bu anlaşılmaz savaşın arka planındaki insan öykülerini okuruz ve kafamızda deli sorularla bitiririz kitabı.

Bana acının resmini çizebilir misin Abidin? Gencecik insanların neden açlıktan öldüğünün cevabı var mı? İnsan her coğrafyada aynı değerde midir? Değilse neden değildir? Yeryüzünün kaynakları herkese yetebilecekken neden para için, güç için insan hayatı ve onuru hiçe sayılmaktadır? Bazı çocuklar el bebek gül bebek büyürken bazıları neden tanımadığı bir ailenin yanında büyümek zorundadır?

Hele ki günümüzde ne kadar da naif kalıyor bu sorular. Para yeni Tanrı'mız. Para için herşey mübah. Öldürmek, tecavüz etmek , hapse atmak vaka-i adiyeden sayılıyor. Bu işte sizce de büyük bir yanlışlık yok mu?

Hollwood klişelerinden ve biz az gelişmiş (!) toplumlara empoze edilenlerden son derece rahatsızım ama yiğidi öldür hakkını yeme demişler ; adamlar bu işi biliyor. Sinema filmleri bir tarafa dizi sektöründe de hayranlık uyandırıcı işler yapılıyor . Game of Thrones' a ısınamasam da çoğunluğun aksine Lost, Spartacus , Rome ve Breaking Bad'i soluksuz izledim. Lohusalık dönemimde Eren uzun uzun emerken ben laptop önümde dizi izlemekle meşguldüm.

Breaking Bad ( Türkçe'leştirmek imkansız bu ismi ) çok ama çok çarpıcı bir dizi. İlk bölümlerde karakterleri tanımamız için biraz ayrıntılara giriyorlar ve hafiften sıkılır gibi oluyorsunuz ama sonradan dizi öyle bir ivme kazanıyor ki gayri ihtiyari bir sonraki bölüme tıklayıveriyorsunuz. Mükemmel bir senaryo ve mükemmel oyuncuları ile birçok ödülü sildi süpürdü zaten. Wikipedia'da yazdığına göre aldığı ödüller aşağıda:

• 2008 Emmy Ödülleri
  • Drama Dalında En İyi Erkek Oyuncu - Bryan Cranston

• 2008 Emmy Ödülleri
  • Outstanding Single-Camera Picture Editing for a Drama Series - "Pilot"

• 2008 Writers Guild Award
  • En İyi Drama Bölümü - "Pilot"

• 2008 Satellite Award
  • Drama Dalında En İyi Erkek Oyuncu - Bryan Cranston

• 2009 Emmy Ödülleri
  • Drama Dalında En İyi Erkek Oyuncu - Bryan Cranston

• 2009 Emmy Ödülleri
  • Outstanding Single-kamera Picture Editing for a Drama Series - "ABQ"

• 2009 Prism Awards
  • Best Drama Series Multi-Episodes Storyline (1. sezon)

• 2010 Emmy Ödülleri
  • Bryan Cranston (En İyi Erkek Oyuncu)
  • Aaron Paul (En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu)

• 2012 Emmy Ödülleri
  • Aaron Paul (En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu)

Konuyu bilmeyen kalmamıştır ama ben yine de yazayım: Fen bilgisi öğretmeni Walter White sıradan bir adamdır. 15 yaşında koltuk değneği kullanan bir oğlu , hamile bir eşi ve bol bol da borcu vardır. Borç dediysem mortgate taksitleri, okul ödemeleri gibi borçlar. Ek iş olarak araba yıkamacıda çalışan W.W. zor bir hayat sürse de kendi çapında mutludur (Hepimiz gibi).

Bir süredir devam eden öksürüğüne baktırmak için hastaneye gider ve akciğer kanseri olduğunu öğrenir. Kanser çok ilerlemiştir ve WW'nin günleri sayılıdır. Hasta olması bir yana kendisi ölünce eşi ve çocukları ne yapacaktır? W.W içten içe dertlenip dururken narkotik polisi olan bacanağı Hank biraz havasının değişeceğini söyleyerek kendisi ile bir operasyona gelmesi için adamımızı ikna eder. Operasyon sırasında baskın yapılan evden kaçan bir suçlu ile burun buruna gelen Walter bir de ne görsün? Suçlu eski öğrencisi Jesse Pinkman'dan başkası değildir.


Walter ertesi gün Jesse'yi ziyaret eder ve birlikte metamfetamin üretmeyi (pişirmeyi daha doğrusu) teklif eder. Zavallı Jesse çok saygı duyduğu eski öğretmeninin bu teklifine bir anlam veremeyip hemen reddetse de Walter onu ikna eder ve birlikte uyuşturucu aleminin o güne kadar görmediği ve tatmadığı saflıkta metamfetamin yapmaya başlarlar. Tabi ki bu iş için bir laboratuvara, bir sürü malzemeye ve zamana ihtiyaçları vardır. Olaylar gelişir. Hem de başdöndürücü bir şekilde.

Epey bir  süre kanser olduğunu ailesinden saklayan Walter uyuşturucu üretirken evden uzaklaştığı uzun saatleri hatta günleri açıklayamaz duruma gelince gerçeği söylemek zorunda kalır. Skyler ,Hank ve Mary ilk şokun ardından umutsuzca yardım aramaya girişirler. Onkolog randevuları ve kemoterapiler çok pahalıdır ve Skyler  kocasının artık milyarder olmuş eski iş ortağından yardım ister.  Dizinin o bölümünde Walter ve karısının süklüm püklüm halleri ve bir paket erişte ile  eski dostun evine gidişleri beni çok etkiledi doğrusu. O bölümden sonra Walter'ın sandığımız gibi sıradan bir öğretmen olmadığını , dahi denilecek kadar iyi bir kimyager olduğunu öğreniriz . Kafamızda bir ampül yanar , yoksa neden her fen bilgisi öğretmeni metamfetamin   üretemesin değil mi? Adamımız vakti zamanında iki arkadaşı ile bir şirket kurmuş , evlenip barklanınca şirketi arkadaşına cüzi bir paraya devretmişltir. Şirket sonradan almış başını yürümüş ve milyar dolarlık cirolara erişmiştir. O vakitler W.W'nin sevgilisi olan kız şimdi eski ortağın karısıdır! Of, of..

Bıraksanız beş sezonu da anlatırım ama oturun izleyin dostlar. Narkotikçi bacanak Hank faktörü var, görüp göreceğiniz en ''cool'' uyuşturucu baronu Gus Fring var , tuhaf renkli takımları ve gelmiş geçmiş en akılda kalıcı sloganı ''Better call Saul''  ile avukat Saul Goodman var. Sıradan, pısırık bir adamın zekası ile herkesi hayrete düşüren bir efsaneye dönüşümü var.  İhanet ve aşk var. Babalık ve anneliğe dair detaylar var (W.W'nin bebek telsizinden ninni dinlediği ve hayatımın en mutlu anıydı dediği bölüm ne güzeldi ) .Her bölümün acayip güzel bir adı var , aşağıdaki paragraf  bir siteden alıntı:

(Breaking Bad, son sezonunun 14. bölümü “Ozymandias” olarak isimlendirmiş olup, bölüm ismini ünlü şair Percy Bysshe Shelley‘in aynı isimli şiirinden almıştır. Bölümün 23 dakikalık ilk kısmı, adını televizyon tarihine yazdırmıştır.  Fakat, pek çok hayran bunun farkında değildi. Bunun yerine ağlamaya hazır bir şekilde bekliyor, çığlık atıyor, kusacak gibi oluyor, plazma TV’lerine tost makinesini fırlatmak istiyor ya da bazen bunların farklı kombinasyonlarını yapıyorlardı…).

Aslında bu dizide yok yok. Hele bir finali var ki  dizi dünyasında çıtayı en yükseklere taşıdığını rahatlıkla söyleyebiliriz.

Özetle ; izleyin izlettirin efendim. Hatta benim gibi önce hızlıca bir kez izleyip sonra sindire sindire bir tur daha yapın.

Bodrum'da sayısız çeşitlilikte mekan var. Yeme-içme ve konaklama pazarının en hareketli olduğu bölgelerden biri burası. Biraz parası olup Bodrum'a gelen istisnasız her insan işletmeciliğe soyunmuş durumda. Uzun yıllardır burada yaşayan biri ''Girişimcilerin mezarlığı burası'' dedi hatta . En ücra köylerde , mahalle aralarında bile restoran, pansiyon, otel bolluğu yaşanıyor. Yalnız önemli bir sorun var: Sezon sadece üç ay sürüyor! Hatta iki ay. Okullar kapanıyor , İstanbul Bodrum'a akıyor, nüfus bir milyona çıkıyor ama sadece iki ay boyunca. Yaz kış Bodrum'da yaşayan yüz bin civarında insan varmış. Yani yılın dokuz ayı çok belli başlı birkaç yer dışında bu işletmelerin kar etmesi teorik olarak imkansız. İşletmeci düz mantıkla üç ay içinde bir yıllık hasılatı yapmak zorunda, bir tabak mantı doksan liraya satılıyormuş efsanesi bu nedenle gerçek.

Bodrum'a bir haftalık tatil için gelip bir akşam yemeğine 200 lira vermek pek dokunmayabilir ama bizim gibi yaz kış burda yaşayanlar için dışarda yemek içmek ciddi bir mesele haline geliyor. Ben artık fiyat sormadan hiçbir şey sipariş etmiyorum.


Bağarası yaklaşık on yıl önce bir köy evinin bahçesinde birkaç tahta masa ile faaliyete başlamış. Bahçeden toplanan otlarla hazırlanan mezeler, asma dalına dizilmiş etlerle epey üne kavuşmuş. Şöminesi , samimi havası ile eminim çok etkileyici bir mekandır o vakitler. Gökçebel'deki Havva Ana'nın da aynen böyle bir hikayesi var. Bu işletmeler ilk yıllarda  10-20 kişiye yemek çıkarırken işletmeci ''abla/teyze'' radikasını , rezenesini, domatesini, salatalığını bahçesinden topluyor , etini mahalle kasabından kiloyla, elleyerek koklayarak alıyor, peynirini ve yoğurdunu komşunun ineğinin sütüyle kendisi yapıyordu büyük ihtimalle. Günde 100 kişiye yemek verdiklerinde artık böyle bir imkan olabilir mi?? Etler, sütler, sebzeler Metro marketlerden kasayla alınmaya başlandığında  geçmiş olsun! O sıcacık, sevimli , ''komşumun evinde yemek yiyormuş '' hissiyatı veren mekanlar sıradanlaşıyor , üstüne üstlük bir posiyon ete, marketten alınmış domates ve salatalığa bilmem kaç lira hesap ödüyorsunuz. İşletmecilerin kibirli halleri de cabası. Havva Ana'da ''Rezervasyonsuz  (hatta 15 gün öncesinden ) sakın gelmeyin yazın'' , Bağarasın'da ''Alkol almayanı kabul etmiyoruz sezonda'' cümlelerini kulağımla duymuş biri olarak yazıyorum bunları. Şöyle bişey de var, Bodrum'a dışardan gelmişseniz ve googleda arıyorsanız iyi mekanları ,genellikle magazin camiasının yazıları çıkıyor. Ayşe Özyılmazel , Ayşe Arman gibi popüler kişilerin değerlendirmeleri bence yanıltıcı çünkü İstanbul sosyetesi samimiyete öyle aç ve herkesin kendilerini pohpohlamasına öyle alışmış ki işletmecinin kendini azarlamasını ''Ay çok hoş ,çok içten '' diyerek karşılayabiliyor.





Sonuç olarak gittik, yedik, içtik. Aklımda en çok yer eden mandalina ağaçlarının  muhteşem kokusu oldu. Baş döndüren , insanı mutluluğa boğan enfes kokular içinde bahçede yemek yemek harika olurdu. Mevsim itibariyle içerde yedik tabi ki.Çocuklar yanımızdaydı. Öyle olunca tadını çıkartmak zor malum . Asma çubuğunda etler ve köfte lezzzetli, ambiyans güzeldi. Çocukla gitmek için hava güzelse ideal bir yer. Bahçe geniş ve güvenli. Tavsiye eder miyim? Ederim. Bir daha gitmek için gayret eder miyim peki? Çok da değil.

Eren'im tam 7 aylık, günlerden 29 mart

Karnımda 16 haftalık küçük oğlum , yanımda tam da o hafta bezini bırakmaya karar vermiş 3 yaşındaki büyük oğlum , kalbimde endişeyle taşınmıştık Bodrum'a. İlk haftalar  özellikle yalnızlık nedeni ile birazcık sıkıcı olmuştu. Üst komşumuzun çocuğuna bakan sevgili arkadaşım ile tanışınca ve her sabah Bodrum Kalesi'ne bakarak ve sohbet ederek kahve içmeye başlayınca ne kadar sevinmiştim. Tayin işleriyle uğraştık , gebelik ilerledi , Emre okula başladı , Eren doğdu..Yeni ev ,yeni iş derken bir de baktım ki tam bir yıl olmuş Bodrum'da yaşamaya başlayalı.

1 ekim 2013, servis bekliyoruz

26 ekim 2013, katıldığımız ilk doğumgünü ,Berk'in.

Patika'nın güneş sınıfının anneleriyle kaynaştıkça , kahvaltılara , doğumgünlerine katıldıkça yalnızlık hissim kayboldu. Henüz ''çatkapı arkadaşlık'' seviyesinde değiliz ama dolu dolu geçiyor haftasonlarımız. Bodrum'un sevdiğim yanlarından biri bu ; herkes dışardan gelmiş. Yerlileri nerelerde bilmiyorum ama sınıf annelerinin ezici çoğunluğu Ankara ,İstanbul, İzmir kökenli. Eğitimli , kendini yetiştirmiş, belli olgunlukta insanlar. Her biriyle arkadaşlık etmekten memnunum. Çocuklarımızın Bodrum'da büyüyor olmasından mutluyuz. Büyük şehir yılgınlığı var pek çoğumuzda. Neredeyse herkes üniversite mezunu ve eğitimin herşey demek olmadığının farkında. ''Menopoz teyze'' diye adlandırdığım , çocuklara onaysız gözlerle bakan bir grup da var. Eşinden ayrılmış, çocuklarını yuvadan uçurmuş, herşeyden kaçıp buraya gelmişler ve bilumum esnafın hakkından geliyorlar sağolsunlar. Onlarla yollarımız pek kesişmediğinden sorun olmuyor bizim için.

Pahalılık Bodrum diyince ilk akla gelen sıfatlardan biri ve evet gerçekten pahalı. İstanbul kadar pahalı. Nisandan sonra mümkünse dışarda hiç birşey yiyip içmemek lazım. Özellikle yeme içme sektöründe ciddi bir kazıklama olayı var ( Kahvaltının 30 lira olduğu yerde ekstra patates kızartması 15 lira diyeyim anlayın). Fiyat sormadan bişey sipariş etmemek gerekiyormuş, tecrübeyle öğrendik.



Doğa ve hava mükemmel Bodrum'da. Kömür yakmak yasak. Tertemiz bir havası var. Deniz her mevsimde nazlı nazlı önünüzde duruyor ve seyrine doyum olmuyor. Ama korkunç bir yapılaşma ve betonlaşma var. Dağlara doğru uzanıyor dizi dizi site evleri. Heryer inşaat, üç kişiden biri inşaatla ilgili bir iş yapıyor. Bodrum belediyesi kesinlikle imar izni vermemeli artık. İtalya'nın Amalfi'sinde , Fransa'nın St. Tropez'inde eminim ki Bodrum'un yüzde biri kadar bile ev yapılmıyordur. Günümüzün en karlı iş kolu inşaat galiba. Hele ki Bodrum'da. En ucuz evler 250.000 lira ve o evlerde kimse yaşayamaz. Trilyonlara kadar çok rahat uzanıyor fiyatlar.




Küçük İstanbul denirmiş Bodrum'a. Hobiler açısından doğru. Dans ve dil kurslarına , motorsikletle ve bisikletle ilgili pekçok organizasyona katılmak mümkün. Bir de yoga ,pilates, alternatif tıp gibi alanlarda Bodrum bir çekim merkezi. Bu konularda çalışan hatta danışmanlık veren yani bu işlerden para kazanan birçok kişi ile tanışıyorum bugünlerde. Ruhsal arınma ve iyileşme için iyi bir bölge burası gördüğüm kadarıyla.

Kreşler ve okullar sözkonusu olunca da şanslı Bodrum'lular. TED ,Marmara, Merter kolejlerine ek olarak Mutlu Keçi İlköğretim okulu bile var. Küçük Şeyler Anaokulu'nun Bodrum'da şubesi var. Okulumuzdaki bazı anneler eğitim konusunda dertli ama şimdilik iyi gidiyoruz Patika'da.

patika kreş

Biz mutluyuz Bodrum'da özetle. Yaşamadan bilinemez yine de ve mutluluğun tanımını yapmadan kendimizce..

Sabah uyandım. Dün geceki yağmur , gök gürültüsü ve fırtınadan sonra Bodrum pırıl pırıl bir sabaha merhaba diyordu. Gökyüzünde tatlı bir kızıllık vardı. Kuş sesleri ve harika portakal ağacı kokuları ile şükürler ederek yeni günü karşıladım. Mutluluğum Facebook'a girene kadar sürdü. Pamir'in uyku tulumlu ayağının yanında annesini gördüm ve kalbim ağrımaya başladı. Mısır'da asılacak yüzlerce insan, çeşitli hastalıkları ile yardım arayan bebek-çocuk fotoğrafları sel gibi aktı gözümün önünden.

''Çağdaş insanın bütün alışkanlıkları arasında, günlük gazeteleri okuması en kötü alışkanlık olarak sayılabilir. Sabah, ruhun en açık olduğu anda, gazeteler bir önceki gün dünyada yaşanmış olan bütün kötülükleri insana akıtırlar. Ama zamanında ondan kurtulmak için gazete okumamak yetiyordu. Bugün artık bu mümkün değil; radyo ve televizyon var, bunları bir an için açman bütün kötülüklerin içine doluşması için yetiyor.''  demiş Susanno Tamaro Yüreğinin Götürdüğü Yere Git kitabında. Günümüzde yaşasaydı bu alışkanlıklar arasına sosyal medya alışkanlığını da mutlaka koyar ve kurtuluşun artık imkansız olduğunu düşünürdü.

Doğdu doğacak derken yarım yılı aştık iki çocukla. İkinci ayımızın bittiği gün başlayan bakıcımız için Allah'a ne kadar şükretsek azdır. Onun sayesinde fazla hırpalanmadan bugüne geldik. Ev işlerine ve yemeğe fırsat buldukça yardım ediyor. Şu yazıda uzun uzun anlattığım gibi ben rahat bir anneyim. Evin dağınık ,muslukların lekeli , çekmecelerin karışık olmasını dert etmeyebiliyorum. Anne olmadan önce de öyleydim. Ev işi bana hep değerli zamanın israfı gibi geliyor. Cihan Aktaş'ın Dağınık Dünya isimli eşsiz hikayesindeki anne gibi hissediyorum bu ev işleri mevzusunda. Elim gitmiyor bir türlü o çeşit çeşit fırçalara, bezlere, deterjanlara. Giren çıkanın fazla olmadığı bir yaşantımız olması rehavet düzeyimi iyice artırıyor .Özellikle yatılı misafir geleceği zaman feci halde depresyona giriyorum ; yapılacak işleri ancak o zaman farkedebiliyorum.

Eren'in  evdeki varlığının henüz baskın olmamasının etkisi ile Emre'de dramatik değişiklikler olmadı. Seviyormuş gibi davranıyor kardeşini. Dört yaşa yaklaştığı bu güzel günlerde dil becerileri iyice gelişiyor. Sabahları kuş cıvıltıları gibi sesler çıkaran Eren'i ve ona sevgiyle bakan Emre'yi izlemek çok güzel.

Uykusuzluk yine hayatımda ama ilk çocukta olduğu kadar odak noktası değil. Uykusuzluk kadar yorucu olan ''aslında azıcık uğraşsam daha iyi uyuyacak'' saplantısının suçluluğunu taşımıyorum bu sefer. Bir şekilde geçtiğini, geçeceğini biliyorum. Eşimin sonsuz sabrı ve merhameti sayesinde sabah beş-altı gibi başka bir odaya çekilip uyumaya gayret ediyorum. Akşamları da tavuklarla birlikte uyuyoruz. Memleketin bu kadar altüst olduğu seçim haftasında bile takip edemedik gündemi. Farklı bir boyutta yaşayacağız bir süre daha. İki yıl sonra ikisinin de odalarında , sabaha kadar uyuduklarını hayal ediyorum. Mustafa ile canımızın sıkıldığını, rahatça birşeyler izleyip okuduğumuzu. İnsanı umut yaşatır ne de olsa:)

Yarım yıl böyle geçti, darısı diğer ayların başına.

Tek kelime ile : BÜYÜLEYİCİ !

Basit bir dille , su gibi berrak bir anlatımla enfes bir kitap yazmış Sabahattin Ali. Okurken çok mutlu oldum ve heyecanlandım.  Okumakta geç kaldığım için feci derecede üzüldüm. ''Ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi'' dediğim o kadar çok yer oldu ki..Şiddetle tavsiye ediyorum.

Bir bankada memur olan kahramanın, karşı masasında oturan Raif efendiyi tanımasının öyküsü bu güzel kitap. Raif efendi o kadar sünepe , o kadar sessiz ki herkes gibi onun da ilk tepkisi adamcağızı küçümsemek ve hor görmek oluyor başlangıçta. Oysa aylar geçip bazı hadiselere tanıklık ettikçe bambaşka bir Raif efendi ile karşılaşıyoruz.

Gençliğinde bir müddet Almanya'da yaşayan bu sessiz adam orda Maria Puder isimli ressamla olağandışı bir hikayenin içinde yer alıyor. Arka planda sürüp giden bir savaşın varlığı, arkadaşlıkla başlayan ilişkinin muhteşem bir dille tasvir edilmiş duyguları  ile kitap okuyucuyu kendine esir ediyor.

Buyrun bazı alıntılar:

''Nedense hayatta bir müddet beraber yürüdüğümüz insanların başına bir felaket geldiğini , herhangi bir sıkıntıya düştüklerini görünce bu belaları kendi başımızdan savmış gibi ferahlık duyar ve o zavallılara, sanki bize gelebilecek belaları kendi üstlerine çektikleri için alaka ve merhamet göstermek isteriz''

''Buna rağmen mukavemet etmiyordum. Hayatımda hiç kimseye mukavemet etmeye alışmamıştım. Elimden gelen ancak kaçmaktı, onu da şimdi yapamazdım.''

''Garsonu çağırıp hesap gördüm. Birdenbire açılmış cesaretlenmiştim. Uzun yapraklı bir defterin üzerine birkaç rakam yazan adamın yüzüne'' Saadetimi fark etmiyor musun a sersem'' der gibi dik dik bakıyor , henüz salonu terk etmemiş olan müşterileri hatta orkestrayı , gülerek selamlamak için kuvvetli bir arzu duyuyordum. '' Ah minel aşk! Bu satırları yazarken o ''aşık olma'' halinin daha güzel tasvir edilemeyeceğini fark ettim ey okuyucu.

'' Zaten küçüklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar , bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim.''

''Bir müddet sustuk. İkimiz de belli etmeden birbirimizi tetkik etmek istiyor ve bu sırada gözlerimiz karşılaşıverince ''gördüklerimden memnunum'' demek isteyen tasvipkar bir gülümseme ile bakışmakta devam ediyorduk.''

'' İçimde ona karşı tarifi imkansız bir şefkat vardı. Yatağında nasıl uzandığını, nasıl ağır ağır nefes aldığını, saçlarının yastığa nasıl serildiğini tasavvur ediyor ve hayatta bu manzarayı görmekten daha büyük bir saadet olamayacağını düşünüyordum.'' 

Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı ama bir çoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gideceklerdi.Bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzüm bile görmeden meydana çıkıyordu..Biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor ,ruhlar birbiriyle kucaklaşmak için herşeyi çiğneyerek birbirine koşuyordu.

Bütün çekingenliklerim yok olmuştu. Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı..Bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum. Çünkü bütün ömrümce susmuş , zihnimden geçen her şey için '' Adam sen de, söyleyip ne olacak sanki?'' demiştim.''

''Beni kemiren sadece büyük bir yalnızlık hissiydi ve gene bu yalnızlığın tesiri ile , bana yakın olduğunu anladığım bir insana karşı birçok noktalarda kendimi aldatmaya hazırdım''

Aşkın her halini özleyenlere özellikle tavsiye ederim.

Keyifli okumalar..

Ailevi sorunlar ve alkol yüzünden başı dertte olan kahramanımız hava polisi olarak görev yapmaktadır (11 eylül sonrası icat edilmiş bir görev olsa gerek). Altı saatlik bir uçuş sırasında olaylar gelişir. Polisimizin telefonuna bir mesaj gelir. Verilen hesap numarasına 150 milyon dolar yatırılmazsa 20 dakika aralıklarla bir kişi öldürülecektir. Polisimiz bu andan sonra amansız bir mücadeleye girişir. Uçak içinde bulunan teröristi yakalamak için uçuş mürettabatı , yerdeki polis merkezi , uçaktaki diğer hava polisi gibi birçok kişiyle savaşması gerekmektedir.

Teröristler polisimizin sicilini aleyhine kullanarak bütün olanlar onun tezgahıymış gibi göstermeyi başarır. Ve gerçekten 20 dakika aralıklarla birer kişi öldürülür. Sonuçta kahraman Amerikan polisi elbette suçluyu bulur ve katil hiç beklemediğimiz bir kişidir.

Filmin artısı tamamıyla bir uçak içinde geçiyor olmasına rağmen temponun hiç düşmüyor olması. Sıkılmadan izledik.

Filmin eksisi klişelerle dolu olması. Geçmişinde travmalar olan kahraman polis , takkeli müslüman doktor , sevimli küçük kız..Polisin hiçbir ayrıntıyı gözden kaçırmaması vs.

Özetle ''National security  takıntısı ve 11 eylül'' olmasa Hollywood ne yapardı çok merak ediyorum dedirten bir film. Vakit geçirmek ve biraz da kalp çarpıntısı için ideal.