Kafam çok karışık ; madde madde yazayım:

--Üç hafta önce burnu tıkalı ve hırıltısı var diye gittik çocuk doktoruna. Genel olarak huzursuz ve çok gazlı olduğunu, kıvrandığını ,şiddetli olmasa da az denemeyecek kusmalarını anlatınca doktor hanım reflü ve süt proteinlerine alerji olasılıklarını düşündü. Kilosu ve gelişimi gayet iyiydi.Biogaia damla, lansor kapsül (eriterek veriyoruz,yarım kapsül ; gaviscon-motilium reflü tedavisinde tercih edilmiyormuş ve kabızlık yan etkisi Eren'i daha da huzursuz yapabilirmiş) ,pişik için desitin krem,pamukçuk için fungostatin damla reçetesi ile çıktık hastaneden ; bir de benim yapmam gereken süt ve süt ürünleri diyeti ile!! Süt,yoğurt,peynir,tereyağı gibi ürünler zaten yasak ,içinde süttozu olan bilumum bisküvi /kek türevleri de yasak!! Bazı anne bloglarında  okumuştum, allerjik bebek başlı başına bir olay ,öyle diyetler var ki anne neredeyse hiçbir şey yememek zorunda. Neyse, doktor ziyareti sonrası Eren biraz rahatladı derken bir haftadır eski tablo geri döndü. İki gündür sanki biraz daha huzurlu.İlk günler günlük tutmuştum , baktım ki hep aynı şeyleri yazıyorum bıraktım. Huzursuzluk o kadar genel bir kavram ki bir sürü nedeni olabilir küçük bir bebekte. Paranoya yapmak, kafamı diyet işine takmak istemiyorum ,yazdıkça daha şüpheci oldum diye de devam edesim gelmedi günlük işine.

--Emzik almıyor:(( Biberon alıyor :))

--Ayakta ve hamakta sallanmaktan  hoşlanmıyor.Çok ağladığı anlarda eski usül çarşafta sallamaktan başka bir çözüm bulamadık. Babası kendince çözümler üretip çarşafta ama tek başına sallayabileceğimiz bir sistem kurdu.Sinir bozucu olan ise bir şekilde uyutsak da 20 dakika sonra ağlayarak uyanıyor olması.

--İlk oğlumda yaşadığım uykusuzluk travmasından sonra baba ile bebek aynı odada yatıyor.Ben tek başıma ayrı odada yatıyorum. Emzirme sonrası hemen uyumuyor genelde, gaz çıkartma faslı uzarsa ayılıyorum ve tekrar uyuyamıyorum, bebek her kımıldadığında uyanıyorum zaten. Babaya inanılmaz müteşekkirim, kendisi kahramanlıkta Spartaküs'ü geçmiş bulunuyor .

--Bir aydır bakıcımız var ; çok şükür, sonsuz şükür. Olmasaydı olmazdık diyim gerisini siz anlayın.

--Çalışmaya başlama ihtimalim var ,çok tırsıyorum. Uykusuz gecelerin sabahında işe gitme fikri hiç hoş değil.

--Emre idare ediyor. Eren agulamaya başladı 15 gündür.Hoşuna gidiyor abisinin ,''Eren konuşuyor'' diyor.Dün akşam ''Ben burdayım'' nidaları eşiliğinde eller kollar havada, sağa sola gittiğinde Eren'in kendisini takip ettiğini farketti ve epey sürdürdü bu oyunu.

--İkisinin aynı anda ağlaması ve Emre'nin ısrarla beni istemesi ,Eren'in emmeden sakinleşmemesi gibi durumlar  çok sık olmuyor ama olduğunda tam bir facia duygusu yaratıyor.

--Nasıl oldu bilmiyorum ama göğüslerim tamamen düzeldi .Lansinoh dışında bişey sürmüyorum artık. Ayrıca elektrikli süt pompası ile tanışmış bulunuyorum  ;Ameda Lactaline 'den gayet memnunum.

Kapağını görür görmez tereddütsüz aldım Ahmet Ümit'in son romanını. İki günde okudum ama ''Bitse de gitsek '' havasındaydım.

Beyoğlu'nun En Güzel Abisi malesef beklentimi karşılamadı.  Benim açımdan en önemli eksiği romanın çıkış noktası olan cinayetin merak uyandırmaması. Yılbaşı gecesi bir adam öldürülüyor ,Nevzat ve ekibi katili bulmaya çalışıyor da cinayetin hiçbir ilginç tarafı yok. Polisiye romanda mutlaka bir merak unsuru ve gizem olmalı ki hevesle okuyabileyim.Ahmet Ümit'in ilk okuduğum romanı Kavim idi ve o kadar güzel bir kurgu vardı ki hayran kalmıştım. Tıpkı Da Vinci Şifresi gibi dini ,etnik, kültürel pek çok mevzuyu oya gibi işlemiş ciddi bir emek harcamıştı Kavim'e. Hakeza İstanbul Hatırası'nda da İstanbul'la ilgili birçok şey öğrenmiştim

Beyoğlu'nun En Güzel Abisi' nde ise böyle bir emek yok. Katili çok merak etmedim örneğin. Bir ayrıntı olarak gezi olayları romana ustalıkla yerleştirilmiş ve sırıtmamış.

Çok okunan ve geçimini yazmakla sağlayan yazarların malesef böyle bir sıkıntısı var. Sanırım tiraj kaygısı sonucu sık aralıklarla eser vermek zorunda kalıyorlar.Tanınmalarını sağlayan kitaplardaki derinliği ve orjinalliği yıllar geçtikçe kaybediyorlar Elif Şafak'da da bu hayal kırıklığını yaşamıştım ;oysa Siyah Süt öncesi kitapları olağanüstüdür benim için. Defalarca okur, her defasında hayran kalırım hala.

Yine de okunur mu ?Okunur tabii.Herşeye rağmen okunur.

Evet ,nihayet Emre öğlen uykusu olmadan da günü tamamlamaya başladı. Vasfiye teyze bizi görse ''Ne çektin be''  cümlesini söylemekten dilinde tüy biterdi. Ne çektik biz Emre'nin uyku meselesinden , ölsem unutmam. Kabahatin büyüğü bizdeydi eyvallah , itirazım yok .Düzen oturtamadık, istikrarlı-kararlı olamadık ama bırakın da azıcık içimi döküp rahatlayayım a dostlar.

Emre uykuya direnen çocuklardan oldu her zaman. Arabaya binince bile sızmadı. Yaktığımız benzinin yaptığımız kilometrenin haddi hesabı yok. Hele yatağa yatıp hikayeyle masalla uyuduğu taş çatlasa üç keredir (öğle uykuları için bu yazdıklarım) . 27 ay boşuna emzirmedim, meme emerken  -45 dakika sürse bile dalması-  uyuyordu hiç değilse.Taş kalpliliği ile tanınan, gözyaşını zayıflık kabul eden ben ''Bu çocuğu uyutamıyorum'' diye az ağlamadım. ''Niye bu kadar kafaya takıyorsun, uykusu gelince uyur o'' ya da ''Aman uyumazsa uyumasın ne olur sanki'' diyenleri baş düşmanım kabul ettim. Sanki ben çok meraklıydım uyutma çilesine. Oğlan uyumadı mı zıvanadan çıkıyor ,hiçbir şeyle mutlu olmuyor, uyuyana kadar bizi Eyüp peygamber makamına ulaştırıyordu sağolsun. Ne yapıp edip uyutmak zorundaydık anlayacağınız.

Hal böyle olunca en büyük arzum bu öğle uykusu faslının kapanması oldu.Benim uykusuz oğlum tam gün kreşe başladığında 2-3 gün uyutmuşlardı öğle saatinde diğer çocuklarla birlikte ama uyandığında mutsuz olduğunu söylediler ,zaten oğlan her sabah ''Okulda uyumayacağım'' diyerek gitti yuvaya. Uyku hakkında sohbet etmeye ,lafı dolandırıp uykuya getirmeye çalışan pedagoğu ''Ben de uyuyorum öğlen'' diyip atlatmayı başardı hatta. Uyanma saati en geç 07:00 olan emre 16:00 civarı yorgunluktan deli oluyordu adeta. Mızmızlığıyla bizi çileden çıkarıyor ,görenler sabrımıza hayran kalıyordu. Ne istese yapıyorduk ; ortalık dağılmış, birşeyler kırılmış dökülmüş umrumuzda bile olmuyordu.

Uyku çilemizi daha fazla anlatıp sizleri de kahretmeyeyim ,çok şükür öğlen uykusu faslı bitti. Akşam erkenden yatağa gidip bir kitap bir hikaye ile kapanışı yapıyoruz. Poposunu dönüp uyuduğunu her gördüğümde sevinçten ağlayasım geliyor şimdilerde. Darısı uykusuz diğer anaların başına.

Görür görmez cazibesine kapıldığım bir mekan.Rengarenk koltuklar ,beyaz ferforje sandalyeler ve tabi ki, illa ki kitaplar. Oasis AVM içinde, Mothercare mağazasının carpraz karşısında yer alan bu şirin kafeye uğramanızı tavsiye ediyorum.

Mekanda ikinci el giysi satışı ve kitap alışverişi de yapılıyormuş. Özellikle kız çocuk giysileri gayet yeni ve çeşitliydi. Biz erkek anneleri yine mağduruz :)  Evdeki kitaplarımızı getirip istediğimiz bir kitapla takas edebileceğimizi öğrendim.Her türden kitap bulmak mümkün.

Mekanın sahibesi hanımefendinin (adını sormadım malesef) ellerinden çıkma kurabiyeler ,poğaça ve kekler enfes.Her çarşamba günü yöresel yemek ikramı başlamış geçen hafta.

Facebook sayfası burda:
https://www.facebook.com/pages/Hayal-Vintage-Cafe-Butik/333497453377580?fref=ts








Güncelleme (ağustos 2014) : Malesef bu güzel mekan kapandı.  Eminim ki sahibesi daha güzel bir proje ile bizlere merhaba diyecektir tekrar, belki de demiştir bile:)   

Bodrum'da ilk gittiğimiz kahvaltı mekanıdır Limonetta. Kocaman bir mandalina bahçesi içinde ,sıcak yaz günlerinde bile serin. İçimi açan ,güleryüzlü servisi ile insanı memnun eden bir işletme. Sıcak sıcak gelen minik bazlama ekmekleri ,puf börekler, çeşit çeşit reçellerle göze de mideye de bayram ettiren bir menüsü var.2-4 yaş arası çocuklar için büyükçe bir kum havuzu ,scooter ve bisiklet sürecek geniş alanları mevcut.Bizim için önemli bir artı bu.

Fiyatlar Bodrum standartlarında. Bir türlü kabul edemediğim bişey var , iki kişi en az 50-60 tl hesap ödüyorsunuz zaten.Bir de üstüne suyun ve kahvenin de parasını alıyorlar :( .Olmamalı bu değerli işletme sahipleri.

Ülkemi ve ülkemin insanlarını seviyorum. Bunca acıya ,kaosa, abuk subuk insanlara, siyasetçilere rağmen biliyorum ki ben bu toprakların insanıyım. Bazen gitmek istiyorum ; sıklıkla gitmek istiyorum. Kimsenin kimseye karışmadığı ,yüreğimin daha ferah olduğu , insanların daha çok gülümseyip daha az sinirlendiği ülkelere. Velakin katlanamam ben ''yabancı'' olma duygusuna. Ait olmadığım bir kültürde yaşamak bilmediğim bir dilde duygularımı anlatmaya çalışmak , anadilimi kullanamamak ,atasözlerimizi -deyimlerimizi o dile çevirememek dayanılmaz geliyor bana.

Gitme arzumun en güçlü nedeni Türk insanındaki ''tadını çıkartamama, tadını çıkartmaya çalışanların da tadını kaçırma'' sendromu. Dünyanın en güzel coğrafyalarından birinde yaşıyoruz , çok dilli- çok kültürlü muhteşem bir halkımız var ama mutlu olmak yok genlerimizde. Çocuklarımı bile sesli sevemiyorum  annenin-babanın nazarı değermiş en çok ! Hep bir felaket tellallığı, gamlı baykuş olma hali.

Kısa bir süre Almanya'da bulundum.Hem de kış ortasında. Soğuk ,gri Berlin'de her evin camından görünen ışıl ışıl mumlar, yılbaşı süsleri , kafelerde şık giyimli yaşlı insanlar , her fırının içinde bulunan iki küçük masa sıcak sıcak yenen sandviç ve ekmek çeşitleri, yanında mis gibi kahve. Buz gibi havada bebekler dahil herkes sokaktaydı. Biz de ise bir eve kapanma hali daima. Yaşlılarımız adeta ölme sevdasında. Gelinden, damattan şikayet etmekte yarışıyor yaşıtlarıyla.

Yaşamanın tadını çıkartmak çaba gerektiriyor bu topraklarda..Sevgili  Deli anne 'nin bugünkü yazısı yazdırdı bana bu satırları.Kulakların çınlasın deli annem.

Annelik ''seviyesine'' ulaştıktan sonra duygusal gelgitlerim tavan yaptı. Zaten insanlara tahammülü az biriydim hepten delirdim.Bazı durumlarda karşımdakine girişmemiş olmamı ciddi başarı sayıyorum.Hiç kimse bir günde delirmiyor ey okur. Yıllar içinde aşılıyor o eşik. Sanırım anne olmak diğer insanların sizi  eleştirme hakkına sahip olduklarını zannettikleri durumların başında geliyor. Bir çocuk büyüten herkesin anlatacak tonla hikayesi verecek tonla tavsiyesi oluyor. Oysa her durumda akılda tutulması gereken altın kural '' Tavsiye sadece isteyene verilmeli''

Memleketteki anne kişilerinin ruhsal hastalıklarını artırmak istemiyorsanız aşağıda yazanları yapmayın rica ediyorum:

1.Asla ve asla size uykusuzluk / yorgunluk / gerginlikten şikayet eden özellikle yeni anneye şunları demeyin
--''Eeee, anne olmak kolay mı? (Ben zaten bilmiyorum zor olduğunu ya , çok sağol)
--Şimdi anne olmakta ne var ,bez hazır,mama hazır.Bizim zamanımızda şu yoktu ,bu yoktu. (Vah vah çok üzüldüm, ne yapsam acaba?)
--Çocuk sahibi olmadan önce bunları bilmiyor muydun? (İkinciden sonra duydum bunu) (Bilmiyordum, bu karnımdan çıkarken 5 yaşında olacak sanmıştım)

2.Çocuğunun uykusuzluk / iştahsızlığından dert yanan anneye şunları demeyin

--Aaa, benimki akşam 9'da yatar sabah 9'da kalkar ( Bunu diyeni doğrudan dövebilirim)
--Benimki 4 aylık olduğundan beri gece hiç uyanmadım (Annelik zor da der bu şimdi) 
--Gece beslenmesini 3 aylıkken kestim (Aferin)
--Önüne ne koysam yer
--Kek filan veriyor musun? (Yok vermiyorum,üç öğün sebze çorbası,et filan yiyor ya ne gerek var?)

3.Çocuğunun 2/3/4 yaş sendromuyla, öfke kriziyle,ağlamasıyla başedememekte olan anneye şunları yapmayın:
--Kınayan gözlerle bakmayın
--Şunları demeyin:
    --Her istediğini yaparsan böyle olur
    --Biraz huysuz galiba
    --İşin zor
    --Hayır demeyi bilmek lazım

Bana yardımcı mı  olmak istiyorsun ,bak neler yapabilirsin:
--Akıl verme
--Bulaşık makinamı boşalt
--Çamaşırlarımı as, kuruyanları topla-katla
--Bir bardak çay,bir fincan kahve ver
--Sihirli kelimeyi söyle ''GEÇECEK''
--Cennette yerin hazır olsun mu istiyorsun? Yarım saatçik de olsa çocuğumla ilgilen ve ben UYUYAYIM!!

Bu aralar cennet-cehennem ve araf arasında mekik dokuyoruz ; gün oluyor ''Ne cesaretle ikinciyi doğurdum?'' diyorum. Emre'yi okuldan aldığımız andan itibaren sabır taşı oluyoruz babasıyla. Olur olmaz herşeye ağlamalar ,oyuncak istemeler (markete girmeye korkar olduk ), zinhar yemek yememeler ,diş fırçalamamalar.. Sabah olunca giyinmemek ,bir çorap giydirmek için dil dökmek vs derken saçımızı başımızı yolma noktasına geliyoruz. Eren desen ayrı bir hikaye..

Ertesi gün bir bakıyoruz bambaşka bir havadayız. Emre gayet uyumlu ,kardeşine sarılmış ''Erennn sen ne güzelsin '' diyor , giyin diyoruz giyiniyor soyun diyoruz soyunuyor. Evde bir bayram havası.

Böyle gelgitlerle geçiyor günlerimiz. Facia diyebileceğimiz günlerde yarının başka bir gün olduğunu anımsatıyoruz kendimize ve birbirimize. Fazla strese girmeden ,hergünün aynı olmayacağını unutmamaya çalışarak o anları atlatmaya çalışıyoruz.

Dün okul dönüşü tam da eve 5 dakika kalmışken uyudu Emre. Yanlış olduğunu bile bile ses çıkarmadık sabah 6'da kalkmıştı çünkü. Eren acıkmıştır diye eve koştum ,baba Emre'yi oto koltuğundan alırken uyandı ve annemi istiyorum ağlaması başladı. Küçük biraz emmişti, zorla memeden ayırıp, bakıcıya bırakıp Emre'yi almaya gittim ,babanın da hastaneye gitmesi gerekiyor acilen, yağmur ve soğuk bir yandan. Bu sefer de ''Babam gitmesin'' ağlaması başladı. Arabadan inmiyor ,baba hastaneye götürmek istemiyor, zorla eve soktum. Elimden kurtuldu ,kapıyı açıp yola koyuldu. Üstümüzde ince birer penye ayağımda terlik var. Dil döküyorum ama hiç dinlemiyor. Eve geldim ,montlarımızı aldım, giyindik, babayı beklemek için sitenin girişine gittik. Soğuk filan dinlemeden epey oturduk taşların üzerinde. Zaten Emre doğduktan sonra kendimi Taksim metro girişinde kucağında çocuğuyla dilenen kadınlar gibi hissetmişliğim çoktur ,bu da öyle bir andı. Bir süre sonra bir köpek havlaması duyduk , ''Köpekler gelmeden eve gidelim mi ''cümlesi ile ikna olup eve geldi. Tüm bu süre boyunca gayretle ağladı tabi. Eve geldiğimizde ise pamuk helva kıvamındaydı. O ana kadar geçen 20 dakika belki yarım saatin bana getirisi  saçımda bir tane daha beyaz teldir sanıyorum.

Sekiz buçuk civarı kucağımda uyuyakaldı , küçük de sakindi, biz de çay içip çekirdek çitleme moduna geçmiştik.Çocuklu hayatı merak edenler varsa buyrun efendim, böyle işte. Ne resimdeki gibi pırıl pırıl ne iç karartacak kadar karanlık. Her gün dört mevsimi doya doya yaşıyoruz.