Hep derler ya ''Her bebek farklı'' diye ,hakikaten öyleymiş. Öyleymiş de pozitif manada farklı olsa olmaz mıydı güzel Allahım? Ümitlerimi 40 sonrasına saklıyorum artık ,ne de olsa annelik ümit ede ede yılları geçirme sanatı.

Efendim ilk 15 gün kuzu kuzu uyuyan Eren bebek annane-babanne gidip yalnız kaldığımız günden itibaren gerçek yüzünü gösterdi. Emen, gazını çıkaran bir yenidoğan 1-2 saat uyur di mi? Yok, en fazla yarım saat sonunda viyak viyak seslerle aynı abisi gibi tam uykuya dalıp rüya görmeye başlamış olan beni uyandırarak kabuslarımı geri getirdi. Kolik herhalde dedirten akşam ağlamaları ile de evimizi hepten şenlendirdi. Ufaktan kıskançlık krizleri başlayan abi de bu aralar zıvanadan çıkmış durumda , sürekli mücadele halindeyiz. Giyinmek ,soyunmak,tuvalete gitmek hele hele akşam yatağa yatırmak, dişlerini fırçalamasını,banyo yapmasını ,pijama giymesini sağlamak tam bir sinir harbi ve kazanan her zaman o. Çoğu zaman saatler süren ikna çabalarından yorulup ''aman boşver'' diyoruz. Doğru olmadığını bilsem de uykusuzluktan iyice incelen sinirlerim kaldırmıyor fazlasını. Bir de kontrolümü kaybedip Emre'ye girişmekten sonra da ölesiye pişman olmaktan feci halde korkuyorum. Yıllar önce gözümün önünde tam da Emre yaşlarındaki oğlunu evire çevire pataklayan bu sırada da ağıt benzeri tonlamayla bir yığın sitem sıralayan bir arkadaşı o kadar kınamıştım ki..Umarım ahı tutmamıştır.

Üstüne üstlük meme uçlarım da çatladı. İlk 1 hafta felaket acıyordu, şimdi az daha iyi. Evde sab simpleks, Nurse Harveys ,lansinoh vs den oluşan bir acil yardım paketi ile geziyorum. Şimdi ayva çekirdeği kaynatacağım ,ev yapımı ilaç olayına da girdim anlayacağınız. Denemediğim bir de prednol pomad kaldı. Eren'in gazı için de çörekotu ezip göbeğinin üstüne koyacakmışım ,havan almayı bekliyorum onun için de.

Evimiz de durumlar böyle ,oynatmaya az kaldı, doktorum nerde??

Şimdi sorsam  ''Meme sizin için ne ifade ediyor?'' alacağım cevapların mahiyetini belirleyecek en önemli kriterler elbette ki medeni durum, yaş ve cinsiyettir dostlar. Bekar bir erkekseniz  kadında ilk baktığınız bölgedir ,erotizmin bir numaralı öğesidir  ; genç ve bekar bir kadınsanız büyüklüğünden , küçüklüğünden ya da sarkmaya başlamasından ,yaşlı bir kadınsanız yaz günlerinde altlarının bebek poposu gibi pişmesinden şikayetçi olduğunuz organlardır.

Bu soruyu yeni doğum yapmış bir kadına soruyorsanız memeler ciddi bir acının hatta işkencenin başrolünü oynayan ,bambaşka bir boyuta taşınmış dokulardır. Meğer öyleymiş ; ikinci bebekte anladığım üzere.

Evde nereye gidersem gideyim yanımda küçük ,hasır bir sepet taşıyorum. İçinde mor rengiyle göz alan Lansinoh krem, meme başı çatlaklarında bilirkişi arkadaşım Bahar' ın önerisi Madecassol krem ,her derde deva Bepanthene ,göğüs pedleri , Eren'in gaz damlası gibi her emzirme seansında ihtiyaç duyduğum şeyler var.Yoksa herbirini evin bir köşesinde unutup sonra da aramaya başlıyorum.

Bu sıkıntılı durumu yaşamayan yok gibi.Eziyetin boyutları değişken  ; meme başından et kopanlar , ''Yaşadığım acı bana doğum sancılarını unutturdu '' diyenler, emzirme anını dehşetle bekleyenler , ayaklarını yere vura vura-ağlayarak emzirenler ...Dünyanın en güzel hislerinden biri sayılan emzirmek nerde bu hikayeler nerde? Çok şükür ben emzirmekten tırsanlar grubundayım, üst basamaklara terfi etmemek için dua edenler grubu da olabilir gerçi.

İşin en zor yanı ''Emzirmiyorum arkadaş,zorla mı?'' diyemiyor olmak. İlk haftalarda göğüsler birkaç saat içinde futbol topu kıvamını alıyor ve bu sefer de doluluktan sızlamaya, ağrımaya başlıyor.Bebeğin açlığı ağlaması bir yana o sütleri boşaltmak için de emzirmek zorundasın.

Anneliğin birçok aşamasında yaptığın gibi  canını dişine takma yolunu -mecburen- seçip emziriyorsun , başka yolu yok ,senden başka sana derman olacak kimse yok , bu sorumluluğu devredebileceğin birileri yok ; yazarken bile sıkıntı verici ama gerçek.

''Çaresi nedir ?'' sorusuna da bir sürü yanıt verilmiş ,webde onlarca yazı var. Kremler , bitkisel çözümler, memeleri açıkta bırakmak, göğüs kalkanları vs. Sanıyorum herkes kendi çözümünü kendisi buluyor ızdıraplı günler, haftalar sonunda.

Peki şu sorunun cevabını da bulabilir miyiz : Anne olmanın bedeli neden bu kadar ağır??

Güzel bir pazar kahvaltısı ümidi ile gittik. Webdeki resimler çok iç açıcı ve huzurlu görünüyordu ancak doğru gün değildi galiba bizim için. Öncelikle yeri bulmakta zorlandık. Epey dolaştık ve bu esnada benim midem bulanmaya başladı.Eren huzursuzdu , ağladı ağlayacak haldeydi. Nihayet mekanı bulup indiğimizde ise güçlü bir rüzgarla karşılaştık.

Mekan denize sıfır ve binicilik dersleri de veriliyor. Çocuklar için  iki tane midilli bile var. Şezlonglar ve minderlerle keyifli bir gün geçirilebilecek bir yer gibi duruyor.Malesef  rüzgar ve dalgalı deniz nedeniyle suya yaklaşamadık bile.

Kahvaltı açık büfe olmasına rağmen vasattı. Birkaç çeşit peynir ,domates, salatalık, siyah ve yeşil zeytin,salam ,reçeller,patates kızartması ve köy ekmeği geldi masaya. Yalnız net bir şekilde söylemeliyim ki hepsi çok lezzetliydi.Az ama öz bir kahvaltıydı diyebilirim.

Daha sıcak bir günde eminim ki çok daha keyifli olacaktır.

fotoğraf webden.

Emre'nin Eren'le tanışmasını herkes gibi biz de merak ediyorduk .Hastane odasına geldiğinde daha çok babasının alıp Eren'in hediyesi olarak sunduğu  oyuncak hamurları ile ilgiliydi. Beni yatakta görmek de şaşırttı büyük oğlumuzu. Ne de olsa üç yıldır emrine amade ,ne dese yapmaya hazır bir anne vardı. Bir ara ''Kalk anne ,niye kalkmıyorsun '' diyip ağladı odada yalnızken. İki gece evde bensiz uyudu .Hep söylüyorum ; üç yaşın en önemli avantajı çocukla anlaşabiliyor olmak. Güzelce anlattık hastanede kalmam gerektiğini ,bir gece de Eren'in sarılığı nedeniyle hastanede kaldık beş günlükken miniğimiz. Yine anlattık ve anladı çok şükür.

Kreşe gitme konusunda sıkıntı yaşadık bu hafta. Malesef doğum sonrası ilk hafta okulumuz tatil oldu bakım vs sebebiyle. 30 ağustostan başlayarak on gün okula gitmemiş oldu. Hem bu uzun ara hem evdeki tantana hem de bebeğin varlığı derken her sabah '' Okulda uyumayacağım'' cümlesi ,ağlama ,mızırdanma derken epeyce gerildik. Haftasonuna doğru biraz düzeldi neyse ki.Pedagogla konuştuğumda hepsinin normal olduğunu söyledi ,tabi bu bize pek yardımcı olmadı ama biraz gözlem yapması ve Emre'yle konuşması konusunda anlaştık. Tırnak yemeye de devam ediyor malesef.

Eren'in ilk 15 günü beşinci gün yükselen bilirubin değerleri sonucunda bir gece fototerapi alması dışında olaysız geçiyor.Anneanne ve dede üç gün önce gittiler ,babanne de bugün gidiyor. Kalıyoruz çekirdek ailemizle başbaşa. Tecrübeli anne olarak bugünlerin en sakin günler olduğunu biliyorum. Öyle azıcık sesi çıkınca koşup gitmiyorum hemen.Dün arabasına koyup alışveriş merkezinde birkaç saat geçirdik bile. Ayaklanana kadar gezebildiğim kadar gezmeyi düşünüyorum Eren'le. Hatta yurtdışı planları yapıyorum ,çok istediğim İtalya seyahatine bu sonbaharda gidesim var. En sevdiğim mevsim geldi ,enerjimin yüksek olduğu aylar başlıyor.

Özetle asayiş henüz berkemal evimizde. Bakalım bizi neler bekliyor sonraki günlerde..Takipte kalın efendim.

Güzel ,güneşli bir mart günü gittik Harran'a. Yol boyu uzanan yemyeşil tarlalar bana Urfa' da değilmişiz gibi hissettirdi. Şehir merkezine 45 km uzaklıktaki Harran'a gitmek bir saat sürdü.

İlçeye ulaştığımızda karşımıza bir araç çıktı ve resimde gördüğünüz evlere bizi götürebileceğini söyledi. Çekinerek de olsa aracı takip ederek bir avlu içine alınmış turistik tesise vardık.

'' Kendine özgü '' tanımının hakkını veren bir bölge olduğunu söylemeliyim ilk başta. Koni evler Harran'ın içinde hala mevcut olsa da artık sayıları çok azalmış. Betonun  istilasından kaçmak burada da oldukça zor. Oysa Urfa gibi bayıltan sıcakları olan bir şehirde betonun iyi bir yapı malzemesi olmadığını anlamak için uzman olmaya gerek yok. Koni evlerin içine girdiğimizde bizi enfes bir serinlik karşılıyor ,doğal bir klima etkisi var. Mardin'deki taş evler de bana aynı şeyi düşündürtmüştü ; eskiden yapılar da dahil her şey doğaya uyumlu iken günümüzde kolay, pratik ve ucuz olanın peşine düşülüyor ve  cayır cayır yanan Güneydoğu'da serinlik ancak klima gibi pahalı çözümlerle sağlanabiliyor.Ne kadar yazık. Harcanan enerjiye mi yanarsın yerel olanın ortadan kalkmasına mı?


Koni evleri ben yerden yükselen piramitler gibi düşünmüştüm , oysa bu koniler bir nevi çatı görevi görüyor.Altlarında gayet geniş ,güzel odalar var.


İlk fotoğrafta gördüğünüz bu tesis dışında Harran'da bir yere gitmedik.Tesisle ilgilenen aile son derece misafirperver ve ilgili davrandı. Yemek servisleri yok, sadece içecek bulunuyor. Evin hanımı bize kendi yaptığı kek-ekmek benzeri bir hamur işi ikram etti. Afiyetle yedik. En alttaki resimde gördüğünüz çocuk rehberlik yaptı. Epey anlatttıysa da aklımda pek bişey kalmadı. Dünyanın ilk üniversitesinin kalıntıları restorasyon  çalışmaları nedeniyle kapalıydı . Orayı göremedik  malesef. Gezdiğimiz tesisten çıktığımızda ise Harran'ın içinde biraz dolaştık , genel olarak ''içine dönüklük'' diyebileceğim yaşam tarzı var sanki. Ortalıkta pek insan görünmüyor. Terkedilmiş bir yer duygusu verdi bana .

Gidin görün derim yolunuz düşerse güzel memleketimizin bu bambaşka rengini.

37.hafta bitmek üzereyken 29 ağustos perşembe 10:20 'de bebeğimiz dünyaya geldi.Şükürler olsun bu mucizeyi yeniden yaşatana.

Eşimin çalıştığı hastanede doğum yapmaya karar vermiştim ancak devlet hastanesinin uzmanına gittiğimde ''Seni bugün alalım'' demez mi? Ultrasonda bebek büyük görünüyormuş, gelişimini tamamlamış ,beklemek riskliymiş vs. Bizim eşimle fikrimiz en başından beri sezaryen de olsa bebeğin kendisi hazır olduğunda gelmesi yönündeydi. Aslında iyice ağırlaşmıştım ,sıcaklar beni çok zorluyordu ama kararlıydım ,bekleyecektim. Neyse ki Eren çok fazla beklemedi.

28 ağustos günü Emre kreşe gittikten sonra öğlene kadar uyudum.Üzerimde tuhaf bir uyuşukluk vardı. Pek yakında evde yeni bir bebek olacaktı ve ben bu son bebeksiz günlerimin tadını doyasıya çıkartmak istiyordum.Bu ''tat çıkarma etkinlikleri '' kapsamında Breaking Bad dizisinin ilk sezonunun  4 ya da 5 bölümünü izledim Emre gelene kadar.Gece de devam ettim ve 7. bölümü de izleyerek yattım.

Geç uyandığımdan bir türlü uyuyamıyordum biraz da dizinin etkisi vardı ,gerçekten güçlü bir hikayeydi ve kafamda diziden sahneler dönüyordu.Gece 3 civarı sanki suyum gelmiş gibi hissettim ki bundan hala emin değilim.Kısa bir süre sonra kasılmalarım başladı. Uyumaya çalıştım ama uyuyamadım.Hastane çantasında ufak tefek eksikler vardı , duş almam gerekiyordu. Kalktım ,duşumu aldım, beyaz oje sürdüm hatta Emre resimlerde iyi çıksın diye gömleğini ütüledim.Eşimi uyandırmadım , onu da en az benim kadar zor ve uykusuz günler bekliyordu ne de olsa.

Emre'nin uyanmasıyla büyük gün başladı. Mahmur mahmur yatan eşime haberi verdim.Emre servise biner binmez hastanenin yolunu tuttuk.NSTde düzenli ,güçlü kasılmalar görüldü.30 ağustosta okul tatil olduğu için en azından Emre gelene kadar ameliyat biter ,ben de biraz toparlanmış olurum diye hemen ameliyatımı olmak istedim.

Sonrası rutin ameliyathane prosedürü , hasta önlüğümü giydim , yürüyerek teknisyen odasına eşimin yanına geçtim.Gayet sakindim. Ameliyatttan önce insana bir sükunet geliyor. Kaderine razı oluyorsun , başka yapacak bişey olmadığını bildiğinden galiba.

Beni ameliyathaneye aldılar,anesteziyi eşim yaptı ve bu sefer epidural katater de takıldığı için biraz uzun sürdü ( biraz da eşimin elleri titrediğinden :) .Daha beni masaya yatırırlarken başım dönmeye ve midem bulanmaya başladı, birsürü ilaç verildi ,serumlar zaten çift koldan gitti ama tansiyon düşmesine bağlı olan bulantı ve baş dönmesi operasyon boyunca devam etti.10 :15 civarı bebeğin sesini duyduk. 12. haftadan bu yana canımızı sıkan rahimiçi yapışıklıktan dolayı ilk sorum '' herşeyi tamam mı?'' oldu.Çok şükür sapasağlam bir şekilde doğdu Eren'imiz.

Dileyen herkes bu mutluluğu yaşar umarım. Bütün çilesine rağmen bambaşka bir tecrübe çocuk sahibi olmak.

İki çocuklu hayatımız böylece başladı.Herkesin dualarını ve iyi dileklerini bekliyoruz.