İkinci gebelikte 30.hafta başlamak üzere .En son kaçıncı haftada yazmıştım anımsamıyorum .Karnım epey büyüdü ,hareketlerim ağırlaştı. Babycenter'a göre 30 haftalik bebek bir tür kabak olan yandaki meyve kadarmış bu haftada. Uzun süre ayakta kaldığımda bileklerim şişiyor ve geceleri sürekli ayaklarımı rahat ettirmeye çalışıyorum.Bir ara sırtım ağrıyordu ama omurgam uyum sağlamış olacak ki şimdi iyiyim.Gebeliğimin ilk günlerinden beri peşimi bırakmayan vajinit de olmasa değmeyin keyfime.

Bebek için herhangi bir hazırlığımız yok henüz.Zaten ilk aylarda meme dışında bir ihtiyacı olmadığını bildiğimden hiç kasmadım.Neydi o ilk çocuktaki acemilik?? Sanki oğlan doğar doğmaz odasına bakıp bize puan verecekmiş gibi aman o da olsun bu da olsun diye telaşlanmıştık.Hey gidi günler!

Gebe olmayı seviyorum demiş miydim?Tabi ki fiziksel olarak iyi hissetmemden sebep bunu söyleyebiliyorum yoksa 9 ay midesi bulanan,kusan,kaşınan bir gebe olsam herhalde bunu demezdim.Kendimi özel hissediyorum hamileyken. Dış dünyadan yalıtılmış ,karnındaki kıpırdak canlıyla tek vücut ,birazcık da saflaşmış olma halini seviyorum.Emre'de daha da mutluydum çünkü tek odağım gebelikti. Şimdi karnımdaki ikinci planda çünkü ihtiyaçları olan minik bir adam var hayatımda 3 yıldır.Öncelik hep Emre'de mi olacak şimdiden bilemesem de onun ihtiyaçları  daha önemli olacakmış gibi geliyor.Her fırsatta kucağıma almaya, yanımda tutmaya çalışıyorum ,uyutma faslında doya doya yanında yatıyorum ,tek çocuk olarak son aylarını yaşıyor çünkü oğlum.Saltanat bitiyor ve ne yaparsak yapalım ailecek sarsılacağımız gün gibi ortada.


10  haziranda kreşe başladı Emre.Adapte olana kadar yarım gün gitmesini kararlaştırmıştık.İlk hafta pek bişey anlamadı ,ben götürüp getirdim.Sabah bırakırken de alırken de şöyle bir yarım saat yanında kaldım.İkinci hafta ağlamalar başladı.''Beni okula götürmeyin'' demeler,paçama yapışmalar.Öğretmenler babanın getirmesini teklif ettiler daha doğrusu bir sabah babası götürdü ve ayrılık anı çok daha sakin geçince babaya devrettik sabah bırakma işini ve ben 3 yıl sonra sabah uykusu uyudum.Uyanıp da saatin 12 olduğunu görmek de mümkünmüş demek.Uyudukça uyuyasım geldi o ayrı bir mevzu.Herhalde yedi uyurlar gibi yıllarca uyusam ancak dinlenmiş hissedeceğim.

Özetle bugünlerde benim için mutluluğun resmi çok basit ; Emre sorunsuz bir şekilde evden çıktıysa ben çok mutluyum.

Teoman'ın nefis dizeleri aklımda bu sabah ;

''Nasıl oluyor da vakit bir türlü geçmezken
Yıllar, hayatlar geçiyor..''




Gözümüz hep saatte ,yapılacak önemli işler hep bir sonraki güne kalıyor.Elimizde akıllı telefonlar ,takip edilen sosyal medya, haberler, insanlar..Sanki meşgulüz her an ama ortada kayda değer bişey yok.Ürkütüyor bu hal beni ; hedefsiz,rotasız bir gemi gibi öylesine salınmak yaşam denen okyanusta.

Önce okullar vardı bitirilmesi gereken ,gidilmesi gereken dershaneler,verilmesi gereken sınavlar, ÖSS-ÖYS'ler..Sonra üniversite , işe başlama heyecanı, hayal kırıklıkları ,tıpta uzmanlık sınavları,evlilik ,çocuk, mecburi hizmet,yer değiştirmeler,taşınmalar,yerleşememeler,..ve yaş 35!!

Zalimsin zaman hem de çok zalim.